Ин гиёҳе мебошад, ки баргҳош гирдаки каме дарози нугдор ва ба оилаи гулҳои Бунафша шомил аст. Зиёда аз 500-700 намуди он маълум буда дар қисми шимолии курраи замин дар баланддоманаҳои кӯҳҳо ки он ҷо табиат муътадил аст, меруяд. Аз миёни баргҳояш чанд поя меруяд ва дар сари ҳар як поя якто гули бунафш дорад. Дар тиб аксар гулаш ба кор меравад, ки куҳна шуда ва рангаш тағйир наёфта бошад.
Мизоҷаш дар дараҷаи якум хунук ва дар дараҷаи дувум тар аст. Хислатҳои шифобахши он: инро дар об ҷӯшонида, он обро бинушанд ва ба узвҳо бирезанд, ҳилти сафроро аз бадан, хусусан агар дар меъда ва рудаҳо банд гашта бошад, хориҷ мекунад; инро бо оби ҷав ва олу биёшоманд, ташнагиро мешиканад, фишори баланди ҳунро паст мекунад; барои табҳои гарм, иллати дилтапак (дилбозй) ва беҳушшавӣ дору мешавад. Агар инро куфта гузошта банданд, варамҳои мулоим ва сактро таҳлил ва дарди сарро, ки аз гармӣ бошад, таскин медиҳад. Оберо, ки дар он бунафша ҷушонида шуда бошад, ба сар бирезанд, сари (припадкаи) кудакон, назла ва зукомро катъ менамояд. Агар ин обро бинушанд, сурфа, дағалии узвҳои даруни сина, дагашаи ҳалк, дарди гулу, ки аз ҷамъ шудани хун дар ҳалщ ба амал омада бошад, варам ва дарди пардаҳои даруни сина ва инчунин варами шушро шифо мебахшад; барои иллатҳои меъда, ҷигар, сипурз, баромадани мақъад (кутан), сузиши ҳичак, сузок, банд гаштани пешоб ва дарди гурда дармон мешавад.
Гули тарашро буй кунанд, хоб меоварад. Ҳар рӯз аз 7 то 15 грамм хушкашро куфта бо Оби ҳунук биёшоманд, исҳоли сафровиро дафъ мекунад. Куфтаи инро бо шираи гушсанд даромехта бихӯранд, табҳои мураккабро шифо мебахшад.
Гули тару тозаи онро бихӯранд, бар зидди заҳр тарёқ мебошад, хоб меоварад.
Гиёҳи бунафшаро якқо бо бобуна ҷуш дода, он обро кам-кам ва бардавом ба сар бирезанд, дарди сарро таскин медиҳад ва тафси онро дур месозад, инчунин барои сурфа ва хушкии майна дору мешавад ва агар рутубати бадан хушк гашта бошад, ба бадан рутубат мебахшад.
Гиёҳи бунафшаро хуб куфта, ба сар ва пешонӣ гузошта банданд, дарди сарро шифо мебахшад ва агар аз ру ба меъда ва ҷигар гузошта банданд, бемориҳои ин узвҳоро, ки аз гармӣ бошанд, ба ибро меоварад; ба варамҳои гарм гузошта банданд, онҳоро таҳлил медиҳад; агар ба макъад гузошта банданд, кафидан ва варами онро шифо мебахшад.
Аммо инро аз ҳад берун ба дарун истеъмол намоянд, дилро суст мегардонад, андӯҳгин мекунад, меъдаро вазнин менамояд, дилро бечо (беҳузур) месозад, сузиши табҳои гармро ба амал меоварад. Ва агар аз ҳад зиёд бибуянд, ба зуком гирифтор мекунад. Дар ин мавридҳо райҳони гуши мушро куфта ё қима карда бихуранд, зиёнашро дафъ месозад.
Микдори як бор хурдан аз гиёҳи ин дар як рӯз то 23 грамм аст. Агар дар об ҷушонида, он обро нушидан хоҳанд, 45 грамм ба об андозанд.
Огоҳ кунем, ки агар бунафшаро дар об ҷушониданӣ бошанд, набояд бисёр ҷуш диҳанд, зеро ки аз ҷуши бисёр қувваташ парида нобуд мегардад. Агарбунафшаро бо шакар бихУранд, таъсир ва қувваташ зиёда мегардад.
3,5 грамм оби баргашро бо як грамм шакар ба кудакон бихуронанд, рострӯдаи берунбаромадаи онҳоро аз нав ба ҷояш мебарад.
Агар баргашро куфта, аз ру ба меъда гузошта банданд, тафси ин узвро таскин медиҳад ва агар ба чашм гузошта банданд, гармии онро паст мекунад, ба мақъад гузошта банданд, баромадани рудаи ростро аз нав ба ҷояш мебарад ва ба қутури савдовӣ ва ба хоришак гузошта банданд, онҳоро сиҳат мекунад.
Аз гулаш шароб тайёр карда биёшоманд, дард ва варамҳои пардаҳои даруни сина ва варами шушро шифо мебахшад, тафси меъдаро паст мекунад.
Мизони равганаш хунук ва тар аст. Ин равған барои хоб овардан, қутур, ҷароҳатҳо, хушкии узвҳои даруни сина, сурфа, рехтани муй, мулоим кардани узвҳо ва бугумҳо ба кор меравад, инчунин саломатии нохунро нигоҳ медорад.
Агар баъди ҳар дафъа дар ҳаммом арак кардан 7 грамми ин равғанро бихуранд, зиқ-ун-нафасро дафъ мекунад. Ин равғанро бо муми занбури асал даромехта, ба синаи тифлон гузошта банданд, барои сурфаи онҳо бағоят фоида дорад. Агар инро бо чакрарез ба даруни сурохи закар чаконанд, сузокро шифо мебахшад ва ҳарорати баланди хиччакро паст мекунад. Ва агар инро ба даруни бинӣ кашанд, дарди сареро, ки аз гармӣ бошад, шифо мебахшад, беҳобиро дафъ мекунад. Ва агар инро бар ноф бимоланд, сурфаи куҳнаро ба ибро меоварад.
Пахтаро ба равғани бунафша олонда, ба мақъад гузошта банданд, дар бобати хоб овардан- доруҳои дигар ба ин баробар шуда наметавонанд.
Тариқи тайёр кардани равғани бунафша ин аст. Дар таносуби ба ҳар 300 грамм равгани кунчиди нав 135 грамм тули тару тозаи бунафшаро дар шиша андохта, ба офтоб мегузоранд. Ранги бунафша ва- буйи он ба равған гузарад, фишурда он гулро “он гулро дур мекунанду гули нав меандозанд. Ин амалро се-чор маротиба такрор намуда, баъд равғанро соф карда мегиранд, ки ҳамин равғани бунафша ҳисоб меёбад.
Шароби бунафшаро, ки бо шакар тайёр карда бошанд, биёшоманд, сурфаро дафъ мекунад. Ҳамчунин хурдани мураббои он барои варам ва дарди пардаҳои даруни сина ва варами шуш доруи хубест, дарди гурдаро низ шифо мебахшад.
Нет комментариев