Зан, модар, хоҳар, хулоса ҳар як бонуи олам хушбахт будан мехоҳад. Дар ҳақиқат агар беҳтарин мавҷуди рӯи олам зан маҳсуб ёбад, пас ӯ бояд яке аз хушбахтарину отифатарин офаридаи худованд бошад. Пас, ӯ бояд лоиқи бахту саодат ва зиндагии бе дарду олоиш бошад. Инак,чанд маслиҳат пешкаши шумо:
МАСЛИҲАТҲО:
- Агар зан хоҳад, ки дили мардро ба даст орад, пеш аз ҳама дар назди ӯ бо зебогӣ ҷилвагарӣ намояд.
- Ба зебогии табиӣ зебогии иловагӣ зам намоед, ҳамеша дар талош бошед.
- Дар ошхона, роҳрав ва ҳаммом оина гузошта, мунтазамҳам набошад, дар як рӯз чор панҷ маротиба ба оина нигаред, то аз ҳусни хеш бохабар бошед.
- Аз воситаҳои ороишӣ истифода баред, ки он воқеанҳам барои ҳуснатон муфид бошад.
- Барои хиёнати мард худро обу адо накунед. Зеро дар олам марде, ки воқеанҳам содиқ бошад, вуҷуд надорад, пас, нороҳат гаштан дар ин самт қобили қабул нест.
- Бо мард беҳудаю баҳуда баҳс нанамоед.
- Мард агар ба хона ояд, бо чеҳраи кушод пешвоз гиред.
- Кӯшиш намоед то мард дар симои шумо баробари ҳамсар, дилдода боз дӯсти беҳтаринро бинад.
- Дар шодмонии ӯ шодӣ кунед, ҳангоми ғаму бебарориаш ғамшарик бошед.
- Ҳамсар, ё марди дӯстдоштаатонро дар ҳузури дигарон паст назанед.
- Ҳурмату эҳтироми мардро дар ҳама ҳолат ба ҷо оред.
- Агар нофаҳмие байнатон рух диҳад, онро ба хушӣ ҳаллу фасл созед.
- Мардони дигарро назди ӯ таъриф накунед.
- Агар ба мард некие карда бошед, пас миннат насозед.
- Бебарориҳои мардро ба рӯяш таъна назанед.
- Агар хоҳед, ки шуморо дӯст дорад, пас наздиконашроҳам дӯст дореду ҳурмат кунед.
- Ҳангоми ҷашну маросим хешу табори мардро дар қатори худ даъват кунед.
- Кӯшиши аз дӯстону наздикон ҷудо кардани ӯро накунед.
- Агар ба ҷое сафар кард, дар бораи чӣ кор кард, бо кӣ буд, саволборонаш насозед.
- Шумо бонуи коргаред, пас маблағи бадаст меовардагиро танҳо барои худ хароҷот накунед
- Ҳеҷ гоҳ кӯшиши мардро зиёд дар хона нигоҳ доштанро ба сар набаред.
- Ба мард на фармондиҳӣ, балки хоҳишу илтимос писанд аст.
- Зиндагӣ якранг нест, ҳангоми норасоиҳои ҳаёт ӯро таъна назанед.
- Бо мард бо табъи болида сухан гӯед.
- Баъди аз кор омадани мард ӯро хуш пазироӣ намоед.
- Агар ҳис кунед, ки ӯ бо шумо сӯҳбат карданӣ ҳаст, пас корро яктараф гузошта, бо ӯ сӯҳбат кунед.
- Корҳое, ки ӯ меписандад, бештар ба ҷо биёред.
- Хӯрокҳои маҳқули дилашро бештар пазед.
- Пайваста бо ӯ дар бораи як чиз гап назанед.
- Агар хатое аз ӯ содир гашт, онро ҳамеша ба ёд наоред.
- Байнатон нофаҳмие рух дод, бо ӯ муддати зиёд ногап нашавед.
- Агар ягон хоҳишатонро иҷро накард, малол нашавед, балки кӯшиш кунед, ки ӯро фаҳмед, то барои чӣ хоҳишатонро иҷро накардааст.
- Наздиконатон ба ӯ ягон некӣ карда бошанд, таънаю миннат накунед.
- Агар бо гуноҳе дили мардро ранҷонед, ҳатман узр пурсед.
- Мард ҳам хатое, ё гуноҳе кард ва аз шумо узр пурсид узрашро қабул намоед.
- Вақте, ки ба ҷое меравад, ӯро бо чеҳраи кушод гусел намуда «Нагз равед! » гӯед.
- Ба ӯ имконияти бо занҳои дигар робита карданро надиҳед. Яъне, кӯшиш намоед, ки он чиро, ки аз дигар занҳо меҷӯяд, аз шумо пайдо кунад.
- Тамоми сирру асрорашро кӯшиши фаҳмидан накунед.
- Муҳаббати худро нисбати ӯ пинҳон насозед.
- Хиёнат накунед ва ӯро низ ба хиёнат кардан водор насозед.
Нет комментариев