Салому дуруди гарму ҷушони худро ба шумо мерасонам, истифодабарандагони азиз! Мухлисону ҳаводорони барномаҳои Эшқулро хушхабар медиҳам, зеро имрӯз ӯ баъди як моҳи дар истироҳат будан, боз бо мо ҳасту камари ғайрату кӯшишро боз ҳам сахттар бастааст, то тамоми ҳастию вуҷудашро баҳри фароғат, болидахотириву пешрафти ҳаматарафаи Шумо шунавандагони азиз бибахшад. Медонам тӯли ин як моҳ, набудани Эшқулро шунавандагони мо эҳсос карданд. Ва худи мо кормандони радиоро низ ин эҳсос фаро гирифта буд. Имрӯз вақте ки ман ба ҳуҷраи кориамон дохил шудам, муҳити хушҳоливу зиндадилиро он ҷо ҳукмрон дидам, ки ин ҳама фикр мекунам аз ҳузури Эшқул буд. Бале, он рӯзҳое, ки Эшқул набуд, хеле ором, осуда ва ба қавле «расмиву ҷиддӣ» паси сар шуданд. Аммо он ҷое ки ӯ ҳаст, он ҷо хурсандӣ, хушҳолӣ, латифагӯиву аскиягӯӣ ҳукмрон аст. Вай ҳар лаҳзаву ҳар дақиқа табъи мо ҳамкоронро бо шӯхиҳо, шеърҳову таронаҳои намакину дилчаспи худ шод мегардонид. Яъне бо ӯ ҳеҷ гоҳ ҳеҷ кас зиқ намемонад. Ҳамин тавр не, истифодабарандагони азиз!
Вақте ки ба Эшқул бо саволи «Мо ку бе шумо зиқ шудем, оё шумо ҳам бе мо зиқ шудед? рӯй овардам, медонед вай чӣ посух дод, «Зиқӣ куҷо… барои ин вақт доштед – мӣ гӯeд?
— Пас зиқ нашудед! -, гуфтам ман.
— Не! – гуфту баъд охиста хандиду «шӯхӣ кардам, бе шумоён оё зиқ нашудан мумкин – мӣ, ҳамаатонро хеле ёд кардам, сӯҳбатҳоямонро, ҳазлу шӯхиҳоямонро… Умуман ин истироҳат бароям хеле зарур буд, зеро охири вақт хеле мондагиву афсудагиро ҳис мекардам. Чуноне ки ҳар як меҳнати пурмаҳсулу душворро истирохат бояд иваз намояд ва чунин ҳам шуд. Акнун ман дубора барои ҳаматарафа забт кардани «кор» бо қувваи дучандон омода ҳастам.
— Ин як моҳи истироҳатро чӣ гуна гузарондед? – боз суол кардам ман.
— Аслан ду ҳафтаи аввали истироҳат дар ин ҷо, яъне дар шаҳр бо тахт кардани баъзе корҳоям сипарӣ гардид. Танҳо як ҳафтаи охиронро бо пайвандон – падару модар, ҳамсару фарзандонам гузарондам, ки хеле муддати кам буд. Зеро ин маротибаи дуввум буд, ки тӯли ин сол дар наздашон будаму хеле пазмони деҳаи худ, боду ҳавои тоза, гузару кӯчаи он гашта будам. Ҳоло ҳам, ки акнун баргаштам серӣ надорам, серӣ аз сӯхбатҳои гарми модари шоирахисолу доноям, аз бӯяш, аз силакуниҳои сару рӯям бо дастони шахшӯлу форамаш, аз «додо» — гӯиҳои ширини духтарам Сумая, аз «налавед дига» — гуфтанҳояш… Лекин аз дигар тараф кору вазифааам, ҳисси масъулият дар назди шунавандагон маро ором намегузошт, мисли касе, ки чизеро гум карда бошад, дар ҷустуҷӯ будаму аммо он чизро ёфта наметавонистам… Хеле ва хеле корамро, шумоёнро, шунавандагонамро ёд кардам.
Ана, ҳамин тавр ба охир расид сӯхбати мо бо Эшқул Файзуллоев истифодабарандагону шунавандагони азиз! Акнун минбаъд барномаҳои радиои «Тироз» -ро чун ҳамешагӣ ҳамроҳӣ мекунанду баҳри болидахотириву фароғати Шумоён ӯ саъю талош хоҳад кард.
Агар матолиби имрӯза бароятон ҷолиб буд, пас бо тезӣ фикру ақидаҳои хешро нисбати ин мавзӯъ ирсол доред. Мо интизори фикру дархостҳои шумоем, Шунавандагони азиз!
Нет комментариев