Фурӯшанда паси пештахтаи мағоза истода, парешонхотир ба берун нигоҳ мекард. Як духтарча ба мағоза наздик шуду гӯё ба тирезаи он часпида бошад, чизеро аз он тарафи тиреза мекофт. Вақте ки вай он чизеро ки мекофт, пайдо намуд, чашмонаш аз ваҷд медурахшиданд. Ӯ вориди мағоза шуд ва хоҳиш кард, ки баҳраш марҷонеро аз санги фирӯза нишон диҳанд.
— Ман меҳоҳам ин марҷонро барои хоҳарам бихарам. Шумо барои он бастаи зебо доред? – пурсид духтарча.
Соҳиби мағоза нобоварона ба сӯи духтарак нигоҳ кард ва пурсид:
— Ту барои ин чӣ қадар пул дорӣ?
Духтарак аз ҷайбаш дастрӯймоли хурдакакеро баровард, онро кушод ва ба пештахта як каф тангаҳоро бирехт. Бо овози умедворона вай пурсид:
— Ҳамин қадар мерасад?
Онҷо ҳамагӣ чанд тангаи хурд буду халос. Аммо ӯ бо як шавқи беандоза давом медод:
— Медонед, ман мехоҳам ба хоҳари калони худ як тӯҳфае бикунам. Модари мо кайҳо боз мурдааст ва аз ҳамон вақт танҳо хоҳарам ғамхори мост. Барои худ бошад, вай тамоман вақт надорад. Имрӯз вай зодрӯз дорад ва ман боварӣ дорам, ки ин тӯҳфаро гирифта, ӯ бисёр шод мешавад, онҳо хеле ба чашмони вай мувофиқ ҳастанд.
Мард гарданбандро гирифта, ба даруни мағоза даромаду ғилофаке оварда, ба он фирӯзаро гузошта, бо тасма парпеч кардаву зинат дода бибаст.
— Бигир! – рӯй овард ба духтарак мард. — Ва оҳиста бибар!
Духтарча давон аз мағоза берун омад ва хурсандона сӯи хона раҳсипор гашт. Дар хотимаи рӯзи корӣ айнан ба ҳамон мағоза як ҷавондухтари зебо ташриф овард. Соҳиби мағоза дарҳол дар ӯ монандие ба духтарчае, ки рӯзона омада гарданбанд харида буд, пайдо намуд. Вай аз ҷузвдони худ ғилофаки ба фурӯшандаи мағоза шиносро гирифта, ба пештахта гузошт.
— Ин марҷон дар ҳамин ҷо харида шуда буд? Онҳо чӣ қадар арзиш доштанд?
— А! – хитоб кард соҳиби мағоза. – Нархи ҳар гуна маҳсулот дар мағозаи ман, ин ҳамеша як созишномаи махфӣ миёни ман ва харидор аст.
Ҷавондухтар гуфт:
— Аммо ҳоҳарчаи ман чанд тангае дошту халос. Охир гарданбанд аз санги тозаи фирӯза аст? Онҳо бояд нархи гарон дошта бошанд. Онҳо ба кисаи мо мувофиқ нестанд.
Мард ба назди пештахта омада, марҷонро гирифт ва бо мулоимияту самимият бастаро барқарор намуду ба ҷавондухтар таслим намуда гуфт:
— Вай арзиши бисёр баландро пардохт намуд… Беш аз ҳар калонсоле ки метавонист пардохт намояд: ӯ ҳар чизеро, ки дошт, бидод.
Хомӯшие мағозаи хурдакакро фаро гирифт. Ва ду ашк рӯи рухсораҳои ҷавондухтаре, ки дар дастони ларзонаш бастаи хурдакакеро мефишурд, сарозер гашт…
«Агар рӯзе ба шумо имконият диҳанд, то байни тамоми ҷаҳон ва муҳаббат интихоб намоед, пас дар ёд доред: агар шумо оламро интихоб кунед, орӣ аз ишқу муҳаббат мемонед, агар меҳру муҳаббатро болотар аз ҳама гузоред, пас тамоми ҷаҳон пеши пои шумо хор хоҳад гашт».
Нет комментариев