Лолаарӯсак дар минтақаҳои марғзор, бешазори паҳнбарг, нимбиёбон ва дар боғҳо нашъунамо карда, қариб 110 намуди растаниҳоро дарбар мегирад. Аксари онҳо худрӯянд. Хусусан, лолаарӯсак дар байни кишти зироатҳои хӯшадору
лӯбиё чун алафи бегона бо авҷ гул карда, майдони киштзорро чун қолини сурх гулпӯш мегардонад.
Пояи он шохаронда буда, бо мӯякчаҳо пӯшида мебошад. Гули он калони лоламонанд аст (беҳуда нест, ки дар баъзе ноҳияҳои ҷумҳуриамон онро чун «гули лола» низ ном мебаранд) ва рангҳои гуногун дорад. Тухмдон аз миқдори зиёди мевабаргҳо иборат аст. Гардгирак бошад, бевосита дар болои гурак нишастааст (яъне тухмдон сутунча надорад). 
Мевағузааш сертухми байзашакл аст. Ҳаминро бояд қайд кард, ки давраи рушду нумӯи аксари ин растаниҳо ниҳоят кӯтоҳ мебошад. Онҳо дар як муддати кӯтоҳ гул карда, тухму мева ҳосил мекунанд. Сипас аз тухми ба замин афтодаи онҳо лолаарӯсакҳои зиёде сабзида мебароянд. 
Лолаарӯсак гиёҳи заҳрнок аст. Дар таркиби решаю поя, баргу гул ва ғӯзаи он алкалоидҳои гуногун мавҷуданд. Агар дар давраи гулшукуфташ онро чорво истеъмол кунад, заҳролуд мешавад. Инчунин, ба ин оила чунин гиёҳҳои захрнок, аз қабили кӯкноргиёҳ, лолаказак ва ғайраҳо дохил мешаванд.
Нет комментариев