Чунин мегӯяд Муҳайё, ки ба хотири дидори ин сарояндаи тоҷик марзро убур намуда, аз Ӯзбекистон ба Тоҷикистон омадааст.
Рӯзи супурдани шумораи навбатии ҳафтанома буд ва ончунон серкор будам, ки ба қавле вақти сархорӣ набуд, вале садои маҳини тақ-тақи дар маро ба он водор намуд, ки сар аз экрани компютер бардорам.
-Салом муаллимаҷон, мумкин-мӣ?-Духтараки чеҳракушодае бо табассум дарро кушода иҷозат хост.
Аксари одамоне, ки ба идораи мо меоянд, ягон мушкил доранд, аз ин рӯ, ҳайрон шудам, ки ин духтараки гандумгуни чеҳрахандонро чӣ ба “Оила” оварда бошад. Аз паси духтарак зани миёнасоле низ вориди утоқ гашт. Монандии зоҳирашон аз он гувоҳӣ медод, ки ин зан хола ё модари духтарак аст.
-Хуш, кадом шамол шуморо ба ин ҷо овард?-Пурсидам кунҷковона.
-Шамоли дидори дӯст! Ман Ҳалимова Муҳайё, ин кас модарам, аз деҳаи Санами вилояти Сурхандарёи Ӯзбекистон бо умеди дидори Нозияи Кароматулло ба Тоҷикистони шумо омадем,-ҳамчунон бо табассум гуфт меҳмон.
Ҳайратам дучанд гашта, нобоварона пурсидам:
-Ба хотири бо як сарояндаи тоҷик вохӯрдан шумо марзро убур карда ба Тоҷикистон омадед?
-Бале, барои Нозияҷон ба ҳама чиз тайёрам,-Муҳайё чунон бо меҳр номи Нозияро ба забон мегирифт, ки гӯё хоҳари ҳамхунаш бошад.
Суҳбати мо бо ин ӯзбекдухтари ташнаи санъати тоҷик қариб як соат тӯл кашид, вале ҳоло танҳо хӯшаеро аз он пешкаши шумо, хонандагони азиз мегардонем.
-Муҳайё, шумо чандсола ҳастед, макони зистатон куҷост ва аз кай таронаҳои Нозияро гӯш мекунед?
—Ба 23 қадам гузоштам, вале ҳанӯз аз замони кӯдакиам, аниқтараш аз 12-солагӣ мухлиси Нозияҷон будам.
—Тӯли 20 соли охир муносибатҳои Тоҷикистон ва Ӯзбекистон чандон хуб набуданд. Шумо бо таронаҳои Нозия чӣ хел ошно гаштед?
-Дуруст мегӯед, ки рафту омад байни ду кишвари ҳамсоя қариб, ки набуд, вале аҳён-аҳён фиттаҳои таронаҳои сарояндаҳои тоҷик ба мо мерасиданд. Аввалин суруди Нозияро шунида, ман бо тамоми ҳастӣ ин сарояндаи тоҷикро дӯст доштам. Аввалҳо лафзашро тамоман намефаҳмидам, вале ба мазмуни сурудҳояш сарфаҳм наравам ҳам, садои ширин, ҳаракатҳои аҷиб, оҳангҳои дилнишин ва чеҳраи мисли фаришта зебои Нозия маро мафтун мекард.
-Лафзашро намефаҳмидам мегӯед, вале бо забони тоҷикӣ чунон тоза гап мезанед, ки агар худатон аз Ӯзбекистон буданатонро намегуфтед, ман шуморо тоҷик гумон мекардам….
—Нозияҷон маро тоҷик кард! Аз меҳру муҳаббати зиёд нисбат ба Нозияи Кароматулло забони тоҷикро омӯхтам. Бовар кунед, ончунон волаю шайдои Нозия гашта будам, ки соатҳои дароз дар назди оина истода, ба ҳаракатҳои Нозия тақлидкунон ҳар як калимаи сурудашро садҳо маротиба худ ба худ такрор мекардам. Ҳамин тавр маънии таронаҳои Нозияро калима ба калима аз одамони забондон пурсида, бо ҳамин роҳ оҳиста-оҳиста забони шуморо ёд гирифтам. Бовар кунед, чунон Нозияро дӯст медорам, ки ногуфтанӣ! Тамоми деворҳои хонаам пур аз расмҳои Нозияҷон аст. Дар кадом рӯзнома ё маҷаллае, ки расмашро бинам, дарҳол бурида мегирам ва бурда ба девори хонаи хобам мечаспонам. Ба ғайр аз ин, худам низ кам-кам ҳунари рассомӣ дорам ва ҳамин ки бекор мондам, албатта сурати Нозияро мекашам.
—Дар хонаатон ҳам бо забони тоҷикӣ гап мезанед?
—Бале, гап мезанам, то ки фаромӯш нашавад.
—Волидонатон муҳаббати шуморо ба забони тоҷикӣ ва ба ҳунарманди тоҷик чӣ хел қабул мекунанд?
-Тоҷику ӯзбекро забонашон дигар бошад ҳам, дилашон як аст. Падару модарам аз муҳаббати ман нисбати мардуми тоҷик ва сарзамини шумо хеле хуб огоҳанд. Аз кӯдакӣ падарамро зорӣ мекардам, ки ақаллан як маротиба маро ба Тоҷикистон барад, то ки Нозияҷонро аз наздик бинам. Он кас дар наздам шарт гузошта гуфта буданд, ки агар мактабро аъло хатм карда, ба ягон донишгоҳ ё ақаллан омӯзишгоҳ дохил шавам, маро ба назди Нозия мебаранд.
-Шарти падарро иҷро кардед?
-Бале, айни замон ман дар мактаб ба сифати муаллима ба бачаҳо дарс мегӯям, вале муҳаббатам нисбати Нозия кам нашуда, баръакс бо мурури замон торафт бештар гашт. Дар ҷое, ки мо зиндагӣ мекунем, мавҷи телефон он қадар хуб намегирад. Ман бо азоби зиёд ба дигар минтақа рафта, ба радиои “Имрӯз” занг мезадам ва хоҳиш мекардам, ки ягон суруди Нозияи Кароматуллоро монанд. Қариб ҳар рӯз бо умед шабакаи аввали телевизиони Тоҷикистонро тамошо мекунам, ки шояд Нозияро нишон медиҳанд, вале намедонам аз чӣ сабаб бошад, ки вақтҳои охир Нозияро дар оинаи нилгун қариб, ки намебинам.
-Ба бахти шумо сарварони ду кишвар ба мувофиқа расиданд ва омаду рафт хеле осон гашт, агар чунин тағйирот намешуд, чӣ кор мекардед?
-Ҷудо нашавад, аз баҳри донишгоҳ баромада бо пули яксолаи таҳсилам “ВИЗА” мегирифтам ва ба Тоҷикистон меомадам, то ки ақаллан як бор Нозияро аз наздик бубинам.
Ин лаҳза модари Муҳайё ба суҳбати мо ҳамроҳ шуда гуфт: “Нозия дар ҳақиқат фарзанди арзандаю сазовори падари нотакрораш аст!”
-Шумо падари Нозияро мешинохтед?
-Албатта духтарам! Кист, ки Кароматуллоҳи Қурбонро нашиносад?! Кист, ки суруди “Санги мазорам”-ро гӯш накарда бошад?! Симои зебо ва садои дилнишини Кароматулло ҳаргиз аз ёдҳои мардуми ӯзбек намеравад!
-Кароматуллои Қурбонро аз наздик дида будед?
-Бале, солҳои шӯравӣ Кароматуллоро тез-тез ба Ӯзбекистон ба тӯйҳо даъват мекарданд. Овозаи омаданаш ба гӯши мардум расад, дар хонаи тӯйдор одам борида шумораи меҳмонҳо даҳ баробар зиёд мешуд. Писараш Муҳаммадрафӣ айнан худи Кароматулло барин шудааст. Ҳамон чеҳраи зебо, ҳамон қаду қомати расо ва ҳамон овози ширадор!
-Муҳайё, шумо бо нияти дидори Нозия ба Тоҷикистон омадед, вале дари идораи ҳафтаномаи “Оила”-ро кӯфтед. Чаро?
—Гумон накунед, ки “Оила”-ро фақат дар Тоҷикистон мехонанду халос. Дар он ҷо, дар Ӯзбекистони мо низ ин газета мухлисони зиёд дорад. Ман хуб медонистам, ки беш аз ҳама “Оила” бо сарояндагон ҳамкорӣ дорад, аз ҳамин хотир, рост ба идораи шумо омадам, то ки ба вохӯрии ман бо Нозияҷон мусоидат намуда, ба тамоми мардуми тоҷик расонед, ки Муҳайё ном ӯзбекдухтар ин забон ва ин миллатро ба хотири Нозия бо тамоми ҳастиаш дӯст медорад!
-Акнун сокинони Тоҷикистон ва Ӯзбекистон имкон доранд, ки то як моҳ дар ҳудуди кишварҳои ҳамдигар бе виза зиндагӣ намоянд ва шумо метавонед ҳар гоҳ дилатон хоҳад, бе малол ба хонаи Нозия меҳмонӣ биёед…
—Ман аз ин бениҳоят хушҳолам ва миннатдории худро ба сарони ду кишвар Эмомалӣ Раҳмон ва Шавкат Мирзиёев мерасонам, ки барои ду халқи дӯсту бародар чунин имкониятро фароҳам оварданд. Мо бе ягон мушкилот ва бе хароҷоти зиёд ба ин ҷо омада расидем. Мумкин бошад, бо истифода аз минбари газетаи шумо як хоҳиши худро ба масъулони телевизиони Тоҷикистон мерасонидам?
—Марҳамат!
—Телевизиони Тоҷикистонро имрӯз дар Ӯзбекистон нафарони зиёде тамошо мекунанд. Илтимоси ман ҳамин аст, ки агар имкон бошад, сурудҳои Нозияи Кароматулло ва дигар ҳунармандони асили тоҷикро бештар пахш намоед, то ки бо воситаи санъату мусиқӣ дилҳои мо боз ҳам ба ҳамдигар наздиктар шаванд!
Шаҳло Ниёзова — Сомонаи «Тоҷикистонтаймс»
Нет комментариев