Комилан дуруст аст, ки агар зан дӯст дорад то ҳадди имкон худро ба зиндагӣ, ҳамсару фарзандон мебахшад ва намегузорад мард эҳсоси танҳоӣ бикашад. Мардҳо низ мехоҳанд ҳамсарашон ҳамеша ва дар ҳама лаҳзаҳои хубу бади зиндагӣ ҳамроҳашон бошад, аммо баъзе занҳо фикр мекунанд тамоми вақти озоди ҳамсарашон танҳо бояд барои онҳо сарф бишавад. Аммо мардон дӯст медоранд ба касе ҳисоботдиҳанда набошанд, ҳар вақте дилашон хост аз танҳоӣ лаззат бубаранд.
Зиёд занг назанед!
Барои мардон зиёд занг задану паёмак фиристодани бонувон писанд нест. Танҳо дар лаҳзаҳои зарурӣ ба ӯ занг бизанед ва суханатонро зуд бигӯед. Инчунин, дар назар дошта бошед, ки набояд аз ҳар коре, ки мекунед ба ҳамсаратон гузориш диҳед ва ӯ ҳам дӯст намедорад, ки ҳама чизро ба шумо гузориш бидиҳад.
Садои баланд, суханҳои беҳуда лозим нест!
Бо ханда ва садои баланд ҳарф задану дар хусуси кадом моҷарое, ки барои ӯ ҳеҷ аҳамият надорад, маълумот додан низ ба мардон хушоянд нест. Ҳангоме, ки шавҳар хастаҳолона аз кор вориди хона мегардад, ӯро бо чеҳраи хандон пешвоз бигиред. Кӯшиш намоед бо ворид шудан ба хона ӯ хастагияшро рафъ созад. Дар ин маврид баъди кор ӯ зуд роҳи хонаро пеш мегирад.
«Чаро дар корҳои хона кӯмак намекунӣ?»
Ин суоли зиёдатист. Барои ҳар амали хубаш дар хона ташаккур бигӯед. Вақте мебинад, ки рафтораш қадрдонӣ мешавад, мекӯшад бештар дар корҳои хона кӯмакрасон бошад.
Ҷосус нашавед!
Яке аз рафторҳое, ки мардҳо намеписанданд, ин кофтукоби телефони мобилӣ, сумка ва эмейлу шабакаҳои иҷтимоияш аст. Бигузоред, ӯ озод бошад. Ҳамчунин, мард дӯст намедорад, ки дар назди дигарон танқид карда, нисбаташ суханҳои қабеҳ бизанед. Бахусус дар пеши аъзои хонавода.
Ороиши зиёд лозим нест!
Барои мард аз чеҳраи рангуборшуда, чеҳраи табиӣ бештар писанд аст. Шояд бигӯед мардон ба занҳое, ки бештар ороиш мекунанд таваҷҷӯҳ доранд,аммо ин фаҳмиш ғалат аст.
«Дар хусуси чӣ фикр мекунӣ?»
Мардон дӯст надоранд, ки аз онҳо дар хусуси чӣ фикр карданашонро бипурсед. Онҳо намехоҳанд ҳамрасарашон дар хусуси нақшаҳои оянда ва ё мушкилашон чизе бидонанд.
Нет комментариев