Доир ба вожа ё худ калимаи “Ҷавонӣ” маълумот доред! Агар “ҳа” хеле хуб, агар “не” таваҷҷӯҳ намоед.
Таърифи “Ҷавонӣ”
Вожаи “ҷавонӣ” ё “барно” дар забони форсӣ ба маънои ҳар чизе аст, ки аз умри он чандон нагузашта бошад, аммо дар фарҳанги арабӣ, ду таъбири роиҷ дар мавриди ҷавон вуҷуд дорад: яке «фато» ва дигаре «шобб». Аввалӣ аз решаи «фато/фатв (таровату шодобӣ)» ва дувумӣ аз решаи «шабаб (шукуфоӣ ва бархўрдорӣ аз ҳарорат)» аст.
Нуктаи қобили таваҷҷўҳ он ки наметавон муайян кард, ки даврони ҷавонӣ аз кай оғоз мешавад ва кай поён меёбад. Дар ин бора омадааст:
Аз назари ҳуқуқӣ ду давраи синнӣ ба расмият шинохта шудааст: туфулият ва бузургсолӣ. Дар ин миён давраи навҷавонӣ ва ҷавонӣ ношинохта аст ва ба ҳамин далел наметавон таърифи дақиқе аз навҷавон ва ҷавон ироа намуд.
Ҳамчунин дар китобе, ки ахиран тавассути ҷамъе аз барҷастатарин пажўҳишгарони ҳавзаи ҷавонон таҳия шуда, дар таърифи «ҷавонӣ» омадааст:
Истилоҳи «ҷавонӣ» бо таваҷҷўҳ ба заминаи он, маъноҳои мухталифе дорад. Ин нукта махсусан дар мавриди ин гузориш мисдоқ дорад. Дар бахши нахуст, «ҷавонон» ба унвони як рақами оморӣ талаққӣ мешаванд ва афродеро, ки синни онҳо байни 15 то 24 сол аст дар бар мегирад. Ин тақсимбандӣ барои суҳулати муқоиса анҷом шудааст, зеро ин гурўҳи синнӣ гурўҳе аст, ки дар мавриди он, иттилооти қобили дастрас тадорук дида шудаанд. Дар ҳар ҳол ҳангоме ки истифода аз истилоҳи «ҷавон» бар мабнои кишвари хоссе мадди назар қарор мегирад, маҳдудаи синнии фавқ ағлаб хеле кўчак аст. Барои мисол гузориши тавсиаи инсонии барномаи Созмони Милали Муттаҳид бар ин нукта таъкид дорад, ки: «Ҷавон касе аст, ки синни ў байни 15 то 32 сол бошад».
Дар таърихи навини Тоҷикистони соҳибистиқлол бо дастовардҳои азими меҳнатии аҳли ҷомеа, бахусус ҷавонон, ки ба сўи ояндаи неку дурахшон қадамҳои боэътимод мегузоранд, нақши муниру барҷаста доранд.
Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат, Ҷаноби Олӣ, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мавқею мақом ва рисолати ҷавононро дар ҳаёти давлату ҷамъият ва таҷдиди рукнҳои бунёдгузори он пайваста хотирнишон мекунанд ва дар ҳар суханрониву мулоқоти хеш ҷавононро ба созандагию бунёдкорӣ даъват менамоянд.
Яке аз ҷавонони лаёқатманду навовар ва қобилу соҳибистеъдод, ки мавқеи хешро дар ҷомеа, минҷумла дар байни ҷавонони вилояту шаҳр пайдо кардааст, собиқ сармуҳаррири Ширкати телевизион ва радио-рекламавии “Тироз” Аслиддин Латифӣ (Аслиддин Очилов) мебошад.
Ин навбат қаҳрамони нигоштаи мо, ки дар доираи омодасозии маводҳои ҷашнӣ ба ифтихори таҷлили 15-солагии пахши нахустин барномаи Радиои “Тироз” таҳти унвони “Садои ошно” омода ва пешниҳоди Шумо-азизони дилу дида мегардад, Аслиддин Очилов маҳсуб мешавад.
Аз соли 2007 то моҳи июни соли 2011 дар Ширкати телевизион ва радио-рекламавии «Тироз» нахуст чун хабарнигори оддӣ ва бо гузашти вақту замон аз сабаби қобилияти баланди эҷодкориву корбарӣ доштанаш, то ба вазифаи сармуҳаррири ширкат расид.
А.Очилов 5 марти соли 1985 дар ноҳияи Бобоҷон Ғафуров (собиқ Хуҷанд) дар оилаи хизматчӣ таваллуд ёфтааст. Соли 1992 ба мактаби миёнаи рақами 23 дохил шуда, пас аз як сол ба мактаби миёнаи рақами 9 гузашт. Соли 1996 ба гимназияи рақами 1 ба номи Маҳмудхоҷа Беҳбудии шаҳри Хуҷанд дохил шуда, таҳсили хешро идома дод ва ин боргоҳи илму донишро соли 2002 бо муваффақият хатм намуд.
Худи ҳамон сол ба шӯъбаи журналистикаи факултаи филологияи тоҷики Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академик Б.Ғафуров дохил шуда, онро соли 2007 бо баҳои аъло хатм кард. Ҳамзамон, соли 2006 кафедраи ҳарбии назди донишгоҳро ба итмом расонида, рутбаи лейтенанти хурди эҳтиётӣ гирифт.
Фаъолияти меҳнатии хешро пас аз ба даст овардани дипломи мактаби олӣ соли 2003 дар идораи рӯзномаи шаҳри Хуҷандии «Тирози ҷаҳон» ба ҳайси мусаҳҳеҳ оғоз намуд.
Аз соли 2007 то моҳи июни соли 2011 дар Ширкати телевизион ва радио-рекламавии «Тироз» аз вазифаи хабарнигор то вазифаи сармуҳаррир расид.
Бо ҳадафи таҷрибаомӯзиву таҷрибаивазкунӣ аз ҷониби роҳбарияти Ширкати телевизион, радио-рекламавии «Тироз» соли 2010-ум А.Очилов барои баланд бардоштани савияи дониш ва такмили ихтисос дар Академияи «Мавҷи Олмон» (Олмон/Бонн/Берлин) тайи ду ҳафта таҳсил кард. Аз ин лиҳоз, худро ҷавони хушбахт меҳисобад, ки маҳз дар солҳои фаъолияташ дар Радиои «Тироз» бо пешниҳоду дастгирии бевоситаи Директори кулли ШТРР «Тироз» Хуршед Азимҷонович Ӯлмасов ба чунин сафари муфиду хотирмон мушарраф гардид. Ҳамеша дар сӯҳбату вохӯриҳо аз ин сафараш ба мамлакати дуру афсонавӣ хотиррасон шуда, миннатдориашро ба роҳбарияти ширкат мерасонад! Зеро, маҳз ин сафар барояш ҷаҳони дигареро боз намуд.
Аслиддин аз соли 2007-ум узви Иттифоқи журналистони Тоҷикистон мебошад. Дар якчанд семинарҳои минтақавию байналхалқӣ ширкат варзидааст.
Аз моҳи августи соли 2011 то ба имрӯз дар ҶСК «Бонки Эсхата» дар вазифаи сардори қисми интихоби кормандон фаъолият бурда истодааст.
Ҷоиз ба қайд аст, барои инкишофи фаъолияти эҷодии хеш, бисёр кӯшиш менамояд. Ин нуктаҳоро чун устоди А.Очилов дар шӯъбаи журналистикаи ДДХ ба номи академик Б.Ғафуров бе ягон шакку шубҳа гуфта метавонам. Зеро, солҳои донишҷӯии вай дар вақти гузаронидани дарсҳои назариявӣ ва амалӣ борҳо эҳсос намудаам, ки воқеан, аз ҷавони лаёқатманд, серталабу ҳозирҷавоб ва пурғайрат буд, ҳаст ва хоҳад монд!
Дар ҳақииқат ҷавонон дар ҳама давру замон чун парчамбардори давлату миллат пешсафиву фаъолнокӣ зоҳир намуда, чун нерӯи ояндасози ҷомеа пуштибониву дастгирӣ меёбанд. Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Ҷаноби Олӣ, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон борҳо таъкид намудаанд: «Ба андешаи ман одобу рафтор ва сатҳи маънавиёти наврасону ҷавонони мо дар давоми 10-12 соли охир хеле баланд рафта, эҳсоси худшиносӣ ва нангу номуси миллӣ дар байни онҳо торафт густариш ёфта истодааст, ки ин боиси қаноатмандист. Мо бояд ҳамаи инро чун падидаи мусбат ва умедворкунанда арзёбӣ кунем ва ба тавсеаи он мусоидат намоем». Ин боварӣ тақозои он дорад, ки ҷавонони мо бо дарку эҳсоси баланди масъулиятшиносӣ баҳри амалӣ намудани дастуру супоришҳои Сарвари давлат пайваста ҳиссагузор бошанд.
Гуфтан бамаврид аст, ки маҷмӯи муносибатҳои ҷамъиятӣ дар ҳаёти ҷомеа пеш аз ҳама инъикоси равшан ва воқеии худро дар фаъолияти ҷавонони кишвар пайдо мекунад. Зеро ҷавонон дар ҳама гуна муносибатҳои ҷамъиятӣ зиёдтар аз қувваҳои дигари иҷтимоӣ таъсиргузор мебошанд.
Аз ҷониби дигар тағйиротҳои ҷомеа ба маънои томаш дар навбати аввал ба ҷавонон таъсир мерасонанд. Зеро, ҷавонон ҳассостарин табақаи аҳолӣ ба шумор мераванд ва аз зеҳну мавқеи дар ҷомеа доштаи шумо қувваҳои сиёсӣ барои расидан ба мақсадҳои худ истифода карданӣ мешаванд.
Аз ин рӯ, ҷавононро лозим аст дар пешрафти Тоҷикистони азиз тавассути донишу хирад ва заковату дарки баланд саҳми муносиби худро гузоранд.
Ин фақат бо эҳсоси худшиносӣ, ватанпарастӣ, эҷодкорӣ ва фарҳангдӯстӣ аз ҷониби Шумо — ҷавонон муяссар мегардад.
Аслан ҷавонӣ як давраи хеле пурсамари ҳаёти инсонро дарбар мегирад ва ҳар марҳилаи он мазмуну мундариҷаи худро дорост.
Ин нуктаҳоро Аслиддин Очилов дар ҳаёти ҷавонии хеш хеле хуб дарк намуда, бар он мекӯшад, то аз давру замон қафо намонад!
Исломҷон Бобоев
Нет комментариев