ШЕРОЗ, ШЕРОЗА ё худ ҶИҲАКБОФӢ — дар фарҳанги мардумӣ ҳамчун як унсури ороишӣ ва функсионалии либоси занона, мардона, бачагона, тоқӣ ё дигар кулоҳҳо, инчунин девориҳову чойнакпӯшҳову дигар чизҳои рӯзгор (аз қабили чойхалта, оинахалта, шонадон ва ғайра) истифода бурда мешавад.
Шерозадӯзӣ – навъи ҳунари гулдӯзист. Шероз – тасмача, зеҳи гулдӯзӣ, ки ба нӯги остин, бари ҷома, гирди девориҳову дигар чизҳои суннатӣ ҳамчун унсури ороишӣ дӯхта мешавад.
Шероз– тасмачаи дарози нақшинест, ки тақрибан аз 2 то 12 см бар дорад. Бару дарозӣ, нақш ва шакли шероз аз истифодаи он вобаста аст. Ҷараёни омодашавии шероз аз ду давра иборат аст. Аввал аз ресмони сиёҳ ё сафед асоси шерозро дар дастгоҳи махсус бо даст метананд.
Таг (асос)-и шероз дурушт мешавад, зерои онро хеле зич метананд. Баъд, рӯи асосро бо риштаҳои ранга ё сиёҳу сафед бо нақшҳои гуногун оро медиҳанд, масалан, бо нақшҳои суннатии тӯморӣ, шона, ислимӣ ва ғайра ё бо гулу гулбаргҳову нақшҳои (тибқи хурофотпарастии мардум) ҳифзкунанда. Нақши шерозро аз рӯи истифодаи шероз, ҷинс, синну сол интихоб мекунанд.
Ҳунарманди бомаҳорат, бахусус шерозадӯз ё худ ҷиҳакбофи маъруфи тоҷик, гирандаи Гранти Раиси шаҳри Хуҷанд дар соли 2016, устоди даҳҳо шогирдон, роҳбари сехи дӯзандагии «Ганҷи ҳунар» Маҳзунахон Наманова мебошанд. Зимни мусоҳибаи ин бону-ҳунарманди воқеан боистеъдоду мўъҷизаофар маълумоти болоиро бароямон пешкаш намуданд.
Медиапортали «Тироз»
Нет комментариев