Ҳанӯз 4 000 сол пеш дар Мисри қадим тарбуз чун ғизои давобахшу нофеъ маълум буд. Он яке аз муфидтарин зироатҳои полезӣ ба шумор меравад. Миқдори қанд дар таркибаш камтар аст. Тарбуз беҳтарин восита барои тозакунии ҷисм аст. Он аз магний ғанист, норасоии магний дар бунёни одам боиси баланд шудани фишори хун мегардад. Магний дар якҷоягӣ бо калтсий фаъолияти сохтори дилу рагҳоро муътадил нигоҳ медорад. Ҳамчунин магний асабро таскин дода, оромӣ мебахшад. Дар 100 грамм тарбуз 224 миллиграмм магний мавҷуд аст. Аз ин рӯ, агар кас дар як рӯз 150 грамм тарбуз истеъмол намояд, ҷисми ӯ бо меъёри шабонарӯзии ин унсури зарурӣ таъмин мегардад.
Тарбузро воситаи беҳтарин барои давои дарди гурда мешуморанд. Дар он моддаҳои нитрогендор, витаминҳои В1, В2, С туршиҳои фолиёвӣ, каротин, ки давои бемории қанд маҳсуб меёбад, мавҷуд аст. Тарбузро зимни табобати артрит, фаромӯшхотирӣ ва камхунӣ истифода мебаранд. Тӯлонӣ истеъмол кардани тарбуз илтиҳоби меъдаро даво мебахшад.
Табибон дар як ҳафта ду рӯз «парҳези тарбузӣ» карданро тавсия медиҳанд. Дар ин рӯзҳо ғайри тарбуз чизе хӯрдан лозим нест, танҳо каме нон истеъмол кардан иҷозат дода мешавад. Гирифторони диабети қанд бояд истеъмоли маҳсулоти карбогидратдорро кам намуда, бештар аз тарбуз истифода кунанд. Барои беморони зардпарвин низ беҳтарин ғизои парҳезӣ ба шумор меравад.
Тарбуз пӯсти рӯйро тароват бахшида, доғи кунҷитакро меравонад. Барои ин донаи тарбузро кӯфта, аз он малҳам тайёр мекунанд. Донаи тарбузро хушк намуда, зимистону баҳор барои табобати гурда истеъмол кардан мумкин аст.
Нет комментариев