Рӯзе як навҷавон аз ҳакиме пурсид:
— Чӣ хел ба шумо даст медиҳад, ки хушбахтии оилавиро нигоҳ доред? Шумо боре ҳам бо ҳамсари худ ҷанг накардаед, ҳама шуморо эҳтиром мекунанд ва ба назди шумо барои маслиҳат меоянд. Сир дар чист?
Ҳаким табассум намуд ва ҳамсари худро ҷеғ зад. Ба ҳуҷра зани зебо ва хандон ворид шуд. Вай бо тамоми намудаш аз худ нури хушбахтӣ меафканд:
— Лаббай, азизам!
— Зебоякам, лутфан барои самбӯса (пирог) хамир омода намо.
— Хуб.
Ва баъди 10 дақиқа вай боз омад, шавҳараш гуфт:
— Ба он гили ҳавлиямонро низ илова намо. Баъдан бипаз.
— Хуб, — гуфт зан.
Ва баъди ним соат ӯ аллакай дар дастони худ ин самбӯсаи аҷибро дошт.
— Ва албатта, мо инро намехӯрем! – гуфт шавҳар. – Инро хукони кӯча бидеҳ.
— Хуб, — ҷавоб дод зан.
Меҳмон дар ҳайрат буд. Наход ин имконпазир бошад? Ягон калимаи зид, ҳамаи гуфтаҳои шавҳарро бикард. Ҳатто вақте ки вай чизи бемаъниро пешниҳод кард.
Ва марди меҳмон қарор дод, ин озмоишро дар хона такрор кунад. Вақте ки вай ба хона ворид шуд, дарҳол овози хандаи ҳамсарашро шунид. Бо ҳамроҳии дугонаҳояш зан ба бозии рӯимизӣ машғул буд.
— Зан! – рӯ овард ба вай мард.
— Ман банд ҳастам! – оташин шуда дод зад ҳамсараш аз хонаи хоб.
— Зан!
Баъди 10 дақиқа вай пайдо шуд:
— Ту чӣ мехоҳӣ?
— Хамир кун!
— Ақлатро гум кардӣ! Хона пури хӯрок, ман коре дорам, ки машғул шавам!
— Хамир шӯр, гуфтам ман!
Баъди ним соат зан бо қаҳр хабар дод, ки хамир тайёр аст.
— Ба он чормағзҳои беҳтарин ва тамоми равғани зардро илова намо.
— Ту аз ақл бегона шудӣ! Пас аз фардо тӯи арӯсии хоҳарам, ин чормағзҳо барои самбӯса лозиманд!
— Чӣ тавре ки мегӯям, бикун!
Зан ба хамир танҳо як қисми чормағзҳоро андохт, сипас боз ба назди шавҳараш баромад.
— Акнун ба хамират гил ҳамроҳ намо!
— Ту тамоман ақлатро хӯрдӣ? Ҳаминқадар маҳсулотро бефоида андохтам?
— Гилро илова намо, гуфтам! Сипас бипаз.
Баъд аз соате зан ин самбӯсаро биовард ва онро ба рӯи миз партофт:
— Ман бисёр дидан мехоҳам, ки ту чӣ тавр инро мехӯрӣ!
— Вале ман инро намехӯрам – самбӯсаро ба хукон бибар!
— Медонӣ чӣ, — изҳори норозигӣ кард зан – пас худат бирав ва хукҳои худро хӯрок деҳ!
Ӯ дарро сахт пӯшиду ба ҳуҷраи худ рафт. Якчанд рӯзи дигар вай нисбати шавҳараш дар назди ҳамгон ин воқеаро нақл карда, бихандид.
Ва он гоҳ меҳмон қарор дод, ки ба назди ҳаким биравад:
— Барои чӣ? Чаро ба ту ин чиз даст дод ва хамсари ту ҳама чиро ки ту гуфтӣ, кард, вале аз они ман ҷанҷол кард ва то ҳол ба ҳоли ман механдад? – пурсид аз вай дами дар.
— Хамаш осон. Ман бо ӯ ҷанг намекунам ва фармон намедиҳам. Ман ӯро муҳофизат мекунам ва ин ӯро ором мекунад. Ҳамсари ман – гарави беҳбудии оилаи ман аст.
— Ва чӣ ман акнун зани дигар ҷустуҷӯ намоям?
— Ин осонтарин роҳ аст, ки туро ба оқибати ғамгинтарин меоварад. Ту бо ҳамсарат бояд, ки эҳтироми якдигарро ёд гиред. Ва ту ҳамчун ҳамсар бояд аввалин шуда, ҳама чиро ки ӯро хушбахт бисозад, бикунӣ.
— Бале, ман ҳамин тавр ҳам ҳама чизро барои ӯ мекунам.
— Вай хушбахт аст? Ту хушбахт ҳастӣ? Охир шумоён оиларо барои он ташкил додед, ки якдигарро дӯст доред, ғамхорӣ намоед ва ҳамроҳ хурсандӣ намоед. Аммо ба ҷои ин шумо ҷанг мекунед, худро аз ҳамдигар боло мегиред, якдигарро муҳокима мекунед… Ғарқи хаёлот мард ба сӯи хонаи худ раҳсипор гашт. Дар роҳ вай буттаи зебои садбаргро бидид. Маҳз бо ҳамин гуна садбаргҳо вай дили ӯро ба даст овард. Ҳар рӯз як гули садбарг тақдим менамуд. Дар ҳар мавсим … Кай охирин бор ба вай ҳамин гуна гул тӯҳфа намуда буд? Вай натавонист инро ба хотир орад. Ӯ як ниҳолаки гулро биканд ва ба хона бурд. Дар хона ҳама аллакай хоб буданд. Ӯ нахост ҳамсарашро заҳмат диҳад – ва танҳо гулро ба болои сараш гузошт. Саҳар аввалин бор тӯли охирин солҳо ӯро субҳона интизор буд. Ва зани зебо бо чашмони рахшанда. Вай занашро ба оғӯш гирифт ва оҳиста бибӯсид, чӣ гунае ки як вақтҳо чандин сол пеш.
Ӯ акнун ба корҳои беҳуда машғул намешуд, ба ҳамсараш зиёдтар вақт ҷудо мекард ва ҳаракат мекард ӯро хушбахт созад. Диққат ва ғамхорӣ, меҳрубонӣ ва муҳаббати вай ба ӯ чанд карат зиёд шуда, бармегашт. Ҳамсар акнун дигар дар хона «дарҳам – барҳам» намегашт, боз барои ӯ хӯрокҳои дӯстдоштаашро мепухт, онҳо дигар ҷанг намекарданд ва ҳамааш ба маҷрои хуб даромад…
Якчанд сол сипарӣ шуд ва рӯзе ҷавоне дари онҳоро тақ-тақ зад.
— Ман шунидам, ки муносибати шумо бо ҳамсаратон намуна барои дигарон аст. Аммо ин ба ман даст намедиҳад. Ҳамеша бо ҳамсарам дар ҷанҷол, вай тамоми пулҳоро сарф мекунад, доим ҷидол мекунем… Сир дар чист? Ман аллакай бисёр китобҳоро хондам, лекин ягонтоаш ба ман кӯмак накард…
Хӯҷаини хона табассум кард ва гуфт:
— Биё, меҳмони азиз. Ҳамсари ман алъон ба пухтани самбӯса шурӯъ карданӣ аст…
Нет комментариев