Ин масъала дар як вақт ҳам оддӣ ва ҳам мушкил буд. Оддӣ — барои он ки вай медонист, ки маҳз ҳаминро мехоҳад, мушкил — барои он ки ҳеҷ кас намедонист, ки роҳи интихобкардаи вай ба чӣ меорад.
Мо мехоҳем ба шумо воқеаеро нақл кунем, ки он тасдиқ мекунад: барои ҳозираро беҳтар кардан, ояндаро интизор шуда лозим нест.
Адам Браун 23 сол дошт, вақте ҳаёти ӯ дигаргун гашт. Он лаҳза гӯё вай тамоми чизи заруриро дошт: кори баобрӯ, либоси гаронбаҳо, хонаи истиқоматии хуб.
Аммо дар умқи дилаш, аз зиндагие ки дошт, дигар хушнуд набуд:
Ман бо мақсади ба даст овардани манфиати шахсӣ кор мекардам. Хушбахтӣ рӯз ба рӯз нопадид мегашт, гарчанде ки ман инро намудор намекардам. Шабона аз овози нороҳаткунандаи даруна, ки таъкид мекард, ки ман ҳамон вақт пурратар амалӣ мегардам, агар зиндагиро бо мақсадҳо чен мекардагӣ шавам, на бо долларҳо.
Ман, як ҷузъи ягон чизи бузург, ки дуртар аз доираи дастрасии ман доман паҳн мекард, будан мехостам.
Мешавад, ки орзу ончунон туро пур мекунад, ки гӯё даруни ту ба ӯ тангӣ мекарда бошад. Танҳо мемонад, ки ба тезӣ амал намоӣ.
Аввалин коре ки Адам кард – аз минтақаи ҳузуру ҳаловат ва роҳат берун омад ва ба саёҳати хатсайри номаъруф, аз қабили Ҳиндустон, Африқо, Ветнам баромад. Зеро ки чизи ноошноро таҳқиқ карда, мо дар доираи ярлиқҳое, ки кӣ будани моро муайян менамояд маҳдуд нагашта мефаҳмем, ки мо дар ҳақиқат кӣ ҳастем.
Мегӯянд, ки он чиро ки ҳаётро дигаргун месозад, ҳаргиз дониста намешавад. Дар ҳолати Адам ин як вохӯрии ӯ бо писарчаи пулпурсанда буд. Адам аз вай пурсон шуд, ки агар ӯ ҳама чизи дилаш мехостаро медошт, пас вай чиро интихоб мекард. Ҷавоби писарак қалам буд. Маълум гашт, ки ӯ ҳеҷ гоҳ дар мактаб набудааст, аммо дида буд, ки чӣ гуна дигар кӯдакон бо қалам менависанд. Маҳз он дам ман дарк кардам, ки тақдири аксари кӯдакони дунё ҳамин гуна аст. Мумкин аст, ки ҳамин чизи майда, чун қалам – асоси таҳсил, — метавонад иқтидори писарчаро кушояд?
Дар зиндагӣ лаҳзаҳое мешаванд, ки он дам мефаҳмӣ, ки дигар ҳама чӣ ба мисли пештара намешавад. Ва он вақт маҳз ҳамин хел лаҳза буд.
Вақте ки Адам аз Амрико бармегашт, ӯ дар ҷайбаш ҳамагӣ 25 доллар дошт, ки ин барояш монеа набуд. Вай ташкилоти ғайритиҷоратиро бо номи «Қаламҳои умед», ки мақсадаш сохтмони мактаби аввалин дар Пхатхенг, Африқои Ҷанубӣ буд, ба қайд гирифт. Барои худро ба пуррагӣ ба инкишофи «Қаламҳо» бахшидан, Адам қарор дод, ки аз кори бонуфузаш биравад. Ҳамаи шиносҳояш инро бемаънигии мутлақ ҳисобиданд.
Эътироф кардан лозим аст, ки Адам бисёр мушкилиҳоро аз сар гузаронд, аммо ҳеҷ гоҳ ба худ сустиро роҳ намедод ва аз роҳ барнамегашт. Ғайр аз ин одамони некӯ ёфт шуданд, ки иқдомҳои хубашро дастгирӣ карданд.
Ҳамагӣ дар давоми 5 сол дар тамоми ҷаҳон зиёда аз 300 мактаб кушода шуд. Аммо Адам Браун бознамеистад – вай нақша дорад, ки миқдори мактабҳои «Қаламҳои умед» -ро аллакай то охири соли 2015 то ба 500 адад барасонад.
Аз худ напурс, ки дунё ба чӣ ниёз дорад. Беҳтараш фикри онро кун, ки чӣ худи туро зинда мегардонад, ана баъд ин чизро бигиру бикун. Адам Браун дар бораи хушбахтӣ
5 чизе ки Адам Браун барои худ бифаҳмид:
- Аз доираи ҳузуру ҳаловат бароед. Агар ту хоҳӣ ки олами ҳақиқиро барои худ кушоӣ ва он чӣ ки аввалҳо надида будӣ, дидан хоҳӣ, пас кори аввалин барои ту аз чизҳои муқаррарӣ даст кашидани туст. Худшиносии ҳақиқӣ он ҷо оғоз меёбад, ки доираи ҳузуру ҳаловат ба охир мерасад.
- Чизи ҳаҷман бузургро орзу кун. Агар аз орзу тарс дошта бошӣ, пас он комилан боҷуръатона нест. Дар орзу ту ҳамеша бояд болотар аз сари худ биҷаҳӣ, дар олами воқеӣ бошад, ҳама чиро бикунӣ, то орзуи худро наздик гардонӣ.
- Аз ҳушёр шудан шод бош. Ҳамарӯза ту бо одамони гуногун вомехӯрӣ, ба ҳар гуна чорабиниҳо меравӣ ва ё аз воқеаҳои ҷаҳон огаҳӣ пайдо менамоӣ. Ягон чизи андак метавонад дар лаҳзае нигоҳи муқаррарии туро ба мавҷудоти гирду атроф дигар кунад ва ту ба дигар гуна амал кардан сар мекунӣ, на ба тавре ки пештар амал мекардӣ. Аз паи ҳамин гуна тағйирот дар шуури худ шав ва аз онҳо ҳаловат бубар.
- Худро бо одамоне ки туро хубтар менамоянд, иҳота намо. Мо – ин муҳити гирду атрофамон. Ҷамъият таъсири бевосита ба тафаккури мо дорад. Маҳз бинобари ин, муҳим аст, дар иҳотаи худ одамонеро дошта бошӣ, ки туро илҳом диҳанд ва туро беҳтар кунанд.
- Амал намо. Татбиқи орзуҳои калон аз қадамҳои хурди беақлона оғоз меёбад. Барои худро ба мақсад наздик кардан, ту бояд роҳеро интихоб намоӣ ва амал намоӣ. Ҳатто агар дар ҷайбат танҳо 25$ дошта бошӣ…
Нет комментариев