Хосияти Зарафшонӣ, Ҳунарманди мардумии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва яке аз шахсиятҳои маҳбубу маъруфи кишвар байни мухсилон ва ҳаводорони садои зебою марғуладораш, ки бо суруду таронаҳои пур аз маънӣ вориди саҳнаи ҳунар шуду имрӯз азизи ҳамагон гашт. Солҳои зиёд аст, ки Хосияти Зарафшонӣ дар саҳнаҳои хурду бузург барои алоқамандонаш сарояндагӣ менамояду қалби ҳамаро тасхир кардааст.
Хосияти Зарафшонӣ чанде қабл дар меҳмонии радиои «Тироз» буд ва бо ӯ атрофи по ниҳоданаш ба саҳнаи тоҷик ва оид ба фаъолияти эҷодиаш сӯҳбат намудем.
Сараввал Шуморо ба кошонаи радиои «Тироз» хайрамақдам мегӯем.
Хосияти Зарафшонӣ: Саломат бошед, салом арз мекунам ба Шумо, кормандони мавҷи ба дили пиру барно наздик, радиои «Тироз» ва мухлисону ҳаводорони азизам дар шаҳри бостонии Хуҷанд.
Муаллими азиз, мехостам дар аввал чанд сухан дар атрофи рӯи саҳнаи ҳунар омаданатон мегуфтед ва чи оташаке буд, ки Шуморо ба ин олами пур аз муҳаббат овард?
Хосияти Зарафшонӣ: Ҳар нафар дар солҳои хурдӣ ба касбу ҳунаре майлу рағбат дорад ё ин, ки истеъдоди Худодод дорад, ки ба ҳамин роҳ инсонро раҳнамун месозад. Фикр мекунам ҳунари ман ҳам аз ҳамон овони кӯдакӣ сар шуд, дар давраи мактабхонӣ ва истеъдоди Худодод ҳамон оташаке буд, ки дар дили ман Худованд андохт ва имрӯз бандаро ба қуллаҳои баланди санъат аз шогирдӣ сар карда, то ба гирифтани унвони Ҳунарманди мардумии Ҷумҳурии Тоҷикистон расонд.
Ин ҳама ба авҷи шӯҳрату шон расидан бо дастгирии халқи азиз аст, ки ман ба ҳамин қуллаҳои баланд расидам ва аз ҳамон овони мактабхонӣ ҳам дар фестивалҳои мактабиву ҷумҳуриявӣ иштирок мекардам.
Нахустин таронаи хешро Шумо кай сабт намуда будед ва он чӣ ном дошт?
Хосияти Зарафшонӣ: Дар замони донишҷӯӣ нахустин таронаи худро дар хонаи радио сабт карда будам ва он номи “Ватан”-ро дошт, ки матни он чунин буд:
Ба ту қонуни давронам ташаккур,
Барои бахти тобонам ташаккур.
Ман ин таронаро ҳамон вақт аз рӯзнома гирифта, ба оҳанг баста будам ва мутаассифона, ки номи ҳамон рӯзномаро аз хотир баровардам.
Хосияти Зарафшонӣ дар солҳои ҷавониаш, фикр мекунам хеле шӯху чаққону чолок буд?
Хосияти Зарафшонӣ: Бале, дар воқеъ солҳои ҷавонӣ хеле зиёд чолоку зирак будам ва зиёд кӯшиш мекардам, ки дар санъату ҳунари худам ҳар рӯз як навоварӣ дарорам.
Албатта, ҳар мақсаде, ки наздат мегузорӣ, дар солҳои ҷавонӣ, дар вақташ иҷро карда натавонӣ, дар лаҳзаҳои дигар онро ба сомон расонидан хеле зиёд мушкил мешавад.
Фаъолияти Шумо пас аз хатми донишгоҳ дар куҷо шурӯъ шуд?
Хосияти Зарафшонӣ: Пас аз хатми донишгоҳ ба ман аз Вазорати фарҳанг роҳхат доданд, ки Шумо акнун дар Филармонияи давлатии ҷумҳурӣ кор мекунед ва ман рафтам онҷо дар дастаи «Бонувони рубобнавоз» корро оғоз кардам ва мо ҳафт нафар духтар будем, ки он вақт соли 1982-ум буд.
Нахустин консерти худро кадом сол барпо намудед?
Хосияти Зарафшонӣ: Нахустин консерти худро ман дар ҳамон соли дар дастаи «Бонувони рубобнавоз» кор карданам гузошта будам, албатта, ки ҳамроҳ бо ҳамон гулдухтарони рубоб ба даст. Ва баъди як соли ин ҷо кор кардан ман боз ба тариқи даъват ба дастаи ҳунарии Зарафшон, ки он вақт роҳбариро Ҳунарманди Иттиҳоди Шӯравӣ устод Ҷӯрабек Муродов ба ӯҳда доштан, каме кор кардам.
Чун мушоҳида намудам, ки дар консертҳои худ зиёд дар бораи Ватан суруд мехонед ва шояд ягон санъаткоре нест, ки дар эҷоди худ зиёд аз Шумо суруд дар бораи Ватанро замзама карда бошад. Ва Шуморо, чӣ водор мекунад, ки зиёд дар васфи Ватан суруд хонед?
Хосияти Зарафшонӣ: Бале, дар эҷодиёти ман суруд дар васфи Ватан-модар хеле зиёд аст, чӣ инсонро водор мекунад, ки зиёд дар бораи ин Ватани биҳиштосо бихонад.
Ин албатта, меҳри ватандӯстӣ аст, ки суруди Ватан бихон ва вақте дар ин бора суруд мехонам ман худро зиёд хушнуд меҳисобам, зеро чунин Ватани азизу маҳбуб дорем. Ва ман ҳаминро қайд карда метавонам, ки мумкин ягон санъаткоре нест, ки зиёдтар аз ман дар бораи Ватану модар суруд хонда бошад.
Чун сухан дар бораи модар рафт ва худ қайд кардед, ки модар барои ҳама шахси азизу мӯътабар аст. Ман мехостам бифаҳмам, ки дар даврони кӯчак буданатон хеле зиёд мехостед санъаткор бишавед ва волидайни Шумо дар интихоби касби кардаатон зиддият нишон намедоданд?
Хосияти Зарафшонӣ: Зиёд мушкил буд барои ин роҳро тай кардан, барои он, ки он вақтҳо як духтари кӯҳистонӣ агар санъаткор бишавад, дар назари мардум гӯё даҳшат буд, лекин падару модари ман бисёр инсонҳои санъатдӯст буданд ва бисёр мехостанд, ки ман ҳам мисли дигар устодҳо дар саҳнаҳои касбӣ бошаму суруд бихонам ва ҳатто хеле зиёд дастгирӣ мекарданд. Ҳатто, падарам барои ман тамоми асбобҳои мусиқиро барои санъаткорӣ дар хона муҳайё сохта буданд, ҳамроҳ бо бародаронам дар хона, яке дойра менавохту дигаре рӯбоб ва ман бошам суруд мехондам. Аммо боз ҳам дар як маврид мехостанд ман аз ин касб канор биравам.
Барои ҷавононе, ки нав рӯи саҳна меоянд, чӣ маслиҳат медиҳед ҳамчун устоди санъат ва Ҳунарманди мардумии Ҷумҳурии Тоҷикистон?
Хосияти Зарафшонӣ: Аз солҳои ҷавонӣ то ба имрӯз мо дар саҳнаҳои ҳунар чи таассурот гирифтем ва чӣ омӯхтем, ман ба ҳамин хулоса омадам, ки ҷавонони имрӯзаи мо агар ба мазмуни ҳар як суруд ва ҳатто як калимаи мехондаашон аҳамият диҳанд, онро дар худ ҳазм кунанд, баъдан ба халқ расонанд, бисёр хуб мешавад. Ва имрӯз кам нестанд ҷавононе, ки хеле-хеле овозҳои хуб доранд, ҳамаи онҳоро бояд мо дастгирӣ кунем, фақат маслиҳати ман ҳамин, ба ҳамон шеъру таронаҳое, ки мазмуни паст доранду як пайдо мешаванду гум мешаванд, роҳ надиҳанд.
Дар фарҷом таманниёти Шумо барои мардуми шарифи Тоҷикистон ва мухлисони азизатон?
Хосияти Зарафшонӣ: Мардуми азизу шарифи ҷумҳурии зебоманзарамон Тоҷикистон ва мухлисони гиромиқадри ман ҳамеша хонаобод бошанду ҳеҷ гоҳ дар зиндагӣ рӯи камиро набинанд ва ҳар ҷое, ки ҳастанд аз миллату Ватани азизи хеш ҳимоят кунанду онро пос доранд.
Ташаккур!
Нет комментариев