Пойҳои сард, нам ва маҳрум аз нафаскашӣ, имконияти дар фасли зимистон роҳат бурдан надоранд. Дар  кафи пойҳо ресепторҳо мавҷуданд, ки бо ҳар як узви бадани мо алоқамандӣ доранд. Агар пойҳо, дар ҳолати бад қарор дошта бошанд, тамоми организм нодуруст фаъолият хоҳад бурд.

Чӣ гуна пойҳои худро аз хунукӣ нигоҳ дорем?

Дар фасли зимистон, ба пойҳои мо асосан сармозанӣ, ки дар натиҷаи ихтилоли хунгузаронӣ ва инчунин пӯшидани мӯзаи танг ба амал меояд, таҳдид мекунад.Вақте ки мо пойафзоли хеле тангро ба пойҳоямон мепӯшем, гардиши хун суст шуда, боиси ба ҳарорати паст тоб оварда натавонистани пойҳо мегардад.Барои ба ин вазъият роҳ надодан, пеш аз интихоби пойафзол, бояд ба якчанд унсурҳои муҳим таваҷҷӯҳ зоҳир намуд.

Пойафзол барои зимистон,бояд нисбат ба дигар пойафзолҳое, ки дар фаслҳои гуногун мепӯшед, як андоза калонтар бошад. Ин тадбир ҳамчунин имконият медиҳад, ки шумо ҷуробҳои иловагӣ пӯшида, пойҳоятонро аз сардӣ нигоҳ доред.

Агар хоҳед, ки пойҳо аз хунукии дурудароз осеб набинанд (масалан, вақте ки шумо дар истгоҳи хунук, мунтазири автобус  ё трамвай мешавед), беҳтар мебуд агар патакҳои гармидиҳандаро дастрас менамудед. Танҳо зарур аст пеш аз пӯшидани пойафзол, патакҳоро дар он ҷойгир кунед, то ин ки баъди якчанд сония гармии форамро дар пойҳоятон эҳсос кунед. Нисбат ба пойҳоятон, баъди ба хона баргаштан низ ғамхорӣ кунед. Ваннаи гарм бо маҳс (массаж) барои пойҳо хеле муфиданд. Баъди қабули ваннаи гарм ва маҳскунии пойҳо, молидани равғанҳои махсус барои пой ва пӯшидани попӯшҳои гармро фаромӯш накунед.Дар мағозаҳо навъҳои гуногуни равғанҳо ба фурӯш гузошта мешаванд, ки на танҳо пойҳоро гарм мекунанд, балки гардиши хунро низ беҳтар месозанд.