Шукуфтани орзуҳои накӯи инсон, бахусус ҷавонон, ба монанди гул ҳамеша аз доштани шавқу завқ ва муҳаббати беандоза нисбат ба пешаи дӯстдоштааш ибтидо мегирад. Одилҷон Шарифов бо дарки ин нукта аз рӯзи нахустини равона гардидан ба соҳаи ҳунар доим бо самимият талош мекарду мехост, то ҳарчи зудтар ҳамнишини муваффақиятҳо бошад.
Одилҷон Шарифов ҳунарманди даврони истиқлол аст. Фаъолияти эҷодияш дар соҳаи сарояндагӣ бештар ба сурудани таронаҳои халқӣ иртибот мегирад. Инак 25 сол мешавад, ки дар баҳри беканори санъат ҳаракат дораду аз умқи беинтиҳои он дурдонаҳои гаронарзишро ба даст меорад. Ӯ имрӯз аз ҳунармандоне дониста мешавад, ки дар ҷодаи хеш ҳамқадами комёбиҳост. Ҳамин гуна заҳмату талошҳояш буд, ки соли 2007 барои саҳм гузоштанаш дар рушди фарҳанги миллӣ бо унвони «Аълочии фарҳанги Ҷумҳурии Тоҷикистон» қадрдонӣ гардид.
Чун омили ба роҳи ҳунар рафтанашонро пурсон шудем, гуфт: “Муҳити хонадони мо муҳити ҳунарӣ буду гӯё ки ҳунарманд тавлид менамуд. Комилҷон Ғаниев, бародари мо ҳунарманди соҳибтаҷрибаву боистеъдод, меҳри ҳунару ҳунармандиро дар дили мо коштанд, то мо ба санъат рӯ биёрем. Ҳамин гуна шавқу завқ буд, ки роҳ ба олами ҳунар гирифтем. Воқеан, дар ибтидо мушкил буд. Зеро тамоми соҳаҳо дорои душворӣ мебошад. Вақте сабру таҳаммул намудед, ҳатман ба зинаи муайяне мерасед”.
— Ба назари Шумо ҳунар чист ва ҳунарманд кист?
— Агар ҳунари санъаткор баланд бошаду ҳунарманд дорои истеъдод, ӯро мардум табиӣ худаш қабул менамояд. Агар истеъдод бошад, ҳунарманд худаш маълум мекунад, ки ба мардум лозим аст ва ё не. Ҳунару ҳунармандӣ аслан Худододист. Ҳама мехоҳад, ки як тарона хонад. Нафаре нест, ки ботинан шеър ё сурудеро замзама накунад. Марди деҳқон низ дар сари замин сурудеро замзамакунон кор мекунад. Ҳунарманд шудан хеле мушкил аст. Дар баробари ин, ҳунарманд бояд заминӣ бошад. Ин роҳест, ки беохир. Гарчанде ки унвон диҳанд ҳам, вале шумо то ҳол бурд накардаед. Ба назари ман унвони беҳтарини ҳунарманд ин эътирофи халқ аст. Дар ин ҷода доим кор карда меистед ва паи ба вуҷуд овардани суруду таронаҳои тоза мегардед. Чунки бе кӯшишу талош намешавад ҳунарманди хуб шуд. Аз ин рӯ, барои ҳунарманди асил шудан ҷаҳду талоши зиёд даркор аст.
— Сарояндагӣ чӣ нозукӣ дорад?
— Аз ҷиҳати рафтору кирдор гирем, яке аз нозукиҳояш ҳамин аст, ки вақте ҳунари шумо муаррифӣ мегардад, мувофиқи ҳамон суханҳое, ки дар сурудатон сароидаед, рафтор карданатон даркор аст. Дар баробари ин, ҳунарманд бояд дар роҳи худ устувор бошаду баҳри ба вуҷуд овардани суруду таронаҳои тоза ҷаҳду талош намояд.
Албатта, агар шашмақомро гирем, шифоҳию роҳатбахшанд. Инчунин сурудҳое ҳастанд, ки ғаму андуҳатонро мебароранд. Ҳунарманд мувофиқ ба шунавандагону бинандагон бояд суруд сарояд. Суруд бояд тарбиякунанда бошад. Дар баробари фараҳ бахшиданаш он бояд ба шунаванда ғизои маънавӣ бубахшад. Барои ба чунин натиҷа расидан, бояд матни суруд пурмазмун бошад.
Суруде, ки дар саҳна пешкаши шунаванда мешавад, он дар муддати чанд дақиқае мегузарад. Аммо барои онро эҷод кардану таҳия намудан, заҳмати зиёд кашидан лозим аст. Бинандаву шунаванда сурудро мешунаваду баҳо медиҳад. Барои он ки суруд ва ё тарона мондагор бошаду бо як шунидан мақбули шунаванда гардад, онро мазмунан хуб омода намудан даркор аст.
— Муваффақият ба Шумо чӣ гуна даст дод?
— Ростӣ, ман бештар ба матни ғазал диққат медиҳам. Як китобро вақте гирифта варақгардон менамоям, мисраъҳои писандидаамро хонда, аввалан онро худам ҳазм менамоям. Ҳамон ғазал бештар бароям писанд меояд, ки гуфтаҳои он ба ҳаёти ман наздик аст. Вақте ки матнро дуруст дар худам ҳазм намудам, оҳангаш худ аз худ пайдо мегардад. Шояд ҳамин интихоби дурусти матну офаридани оҳанги мувофиқ ба он моро то ҷое муваффақ гардонида бошад. Аммо ҳоло ҳам аз худ розӣ нестам. Чунки фикр менамоям он зинае, ки мехостам, ба он дараҷа ҳоло муваффақ нашудаам. Зеро ҳама чиз дарҳол ба даст намеояд.
— Сароянда кай худро комёб гуфта метавонад?
— Имрӯз ҳунармандон, бахусус дар соҳаи сарояндагӣ, хеле зиёданд. Дар баробари ин, ҳама суруд ё таронаи эҷодкардаи шумо ба шунаванда писанд намеояд. Аз ин рӯ, замоне сароянда худро муваффақ гуфта метавонад, ки сурудҳояш мухлис пайдо кунанду писанди онҳо гарданд ва мавриди таваҷҷуҳи доимии шунавандагон қарор гиранд. Ҳунарманд бояд равоншинос бошад. Ҳолати равонии мардумро дониста суруд хондан лозим аст.
— Имсол 20-солагии Ваҳдати миллӣ ҷашн гирифта мешавад. Вобаста ба ин ҷашни таърихӣ чӣ назар доред?
— Даврони Истиқлолият ва Ваҳдати миллӣ хусусан ба аҳли ҳунар фазои хуби эҷодиро ҳадя кард. Бо шарофати Истиқлолият ҳунармандони ҷавон рӯи саҳна омаданд. Имрӯз тамоми шароитҳо баҳри ҳунармандон муҳайё аст. Ба ҳамаи ин шукр кардан лозим аст. Инсон бояд ҷаҳонбинии васеъ, ва чашми дунёбин дошта бошад. Дар паи назора кардан бояд диди нав дошта бошад. Ҳама шароит ҳаст, фақат бояд ҳунармандон самимона ҷаҳду талош намоянду баҳри мухлисони хеш таронаҳои нав пешкаш созанд.
— Ҷавонон ҷавониро чӣ гуна бояд сипарӣ намоянд?
— Ҷавониро беҳуда гузаронидан лозим нест. Ҷавонон бояд ҳаракат намоянд, ки вақташон зоеъ наравад. Имрӯз онҳо бояд хонанду касбу ҳунарҳои гуногунро аз бар намоянд. Чунки вақте ба як синни муайян мерасанд, аз наомӯхтани хеш дар айёми ҷавонӣ ҳатман пушаймон хоҳанд шуд. Имрӯз имкониятҳои бениҳоят зиёд баҳри ҷавонон аст. Онҳо бояд забонҳои хориҷиро аз бар намоянд. Имрӯз куҷое, ки хоҳед, сафар карда метавонед. Ман шахсан ҳозир мегӯям, ки кош чандин забонҳоро медонистаму ба дигар забонҳо низ эҷод мекардам.
— Тавсияи Шумо ба ҷавонон?
— Ҷавононе, ки мехоҳанд ҳунарманд шаванд, бояд аввалан дорои хулқу атвори нек бошанд. На ҳар кас ҳунарманд шуда метавонад, чунки ин роҳ як дунёи дигар аст. Санъати баланд доштану одоби хуб надоштан, ин бохти ҳунарманд аст. Агар ҳунарманд нозукбин бошад, ҳатман дар ҷодаи худ муваффақ мегардад.
Нет комментариев