Киҳо аз муваффақият бенасиб мемонанд?
Шахсоне, ки:
Рўзи худро бе ягон тайёрӣ оғоз мекунанд.
Дар давоми дарс маълумотро ба дафтар қайд накарда, дар ёди худ нигоҳ доштанӣ мешаванд.
Ба ҷои корҳои мушкил ва муҳим ба корҳои содда ва беаҳамият машғул мешаванд. Корҳои худро ба рўзи охир мемонанд ва баъд вақт наёфта, аз ўҳдааш баромада наметавонанд.
Дар ҷои корашон тартибу интизом нест.
Вақте, ки вазифаи хонагии худро иҷро мекунанд, ба чизҳои хурд аҳамияти зиёд медиҳанд.
Аз дарсҳо тез-тез мегурезанд.
Киҳо ба муваффақият ноил мегарданд?
Шахсоне, ки:
Эътироз кардан ва аз исён бардоштан фарқ мекунанд.
Аз зиндагии худ ва дигарон ибрат гирифта, таҷрибаи омўхтаашонро амалан истифода мебаранд.
Ба ҳодисаҳо бо чашми хирад нигоҳ карда, дар хулосабарорӣ низ фикру ақидаҳои дигаронро ба инобат мегиранд.
Ба худ боварӣ доранд ва ҳаёти ояндаи хешро дурахшон мебинанд. Дар такмили дониши худ ҳавасманд ҳастанд.
Ҳадафи муайян доранд ва барои амалӣ гардонидани он кўшиш мекунанд. Ғайр аз фикрҳои шахсӣ, фикрҳои дигаронро низ ба эътибор мегиранд.
Боварии худро аз ҷасорат фарқ карда метавонанд.
Нақшаи ҳаррўзаи худро иҷро карда, васеъ фикр карда метавонанд. Нуқтаҳои муҳимро ба қайд мегиранд ва амалӣ мегардонанд.
Ба атрофиён муомилаи хуб мекунанд.
Чизи дурустро аз нодуруст фарқ карда метавонанд.
Компютерро истифода бурда метавонанд ва аз навигариҳои техникӣ хабардор ҳастанд.
Забонҳои хориҷиро медонанд ва аз китобхонаҳои мавҷуда истифода мебаранд. Дар ҳаёти муқаррарии худ барои ба даст овардани муваффақият эҷодкор бояд шуд. Бузургон эҷодкориро хусусияти модарзодӣ нашумурда, балки дар натиҷаи омўхтан ба даст омадани онро таъкид мекунанд. Эҷод кардан дар асл як тарзи фикрронист, ки фарқияти ягонааш: «Фарқкунанда» будани он мебошад.
Сирҳои инкишоф додани эҷодкорӣ:
Бо атрофиёни худ алоқа барқарор намоед. Ба монеъае дучор шудед, бо дигарон ҳамсўҳбат бояд шуд. Ақидаҳои атрофиёнро ба назар гиред.
Обутоб додани майнаи сар. Бисёр бихонед, тамошо кунед. Роҳҳои гуногуни ҳалкуниро оид ба як монеъа биомўзед. Оиди як мавзўъ, фикрҳои якдигарро омўзед…
Фикр ва саволҳои худро бояд қайд намуд. Қувваи ҷисмонии худро зиёд кунед, яъне бо варзиш машғул шавед. Рўҳафтода мабошед. Шўхиҳоро ҷиддӣ нафаҳмед. Бадан мағзи сарро хуб нигоҳ доред. Фаромўш насозед, ки кашидани тамоку, нашъамандӣ, майнўшӣ ва дигар одатҳои бад асабро хароб мекунад.
10 душмани эҷодкор:
· Воқеаҳои рўйдодаро дар доираи маҳдуд муҳокима намудан.
· Саросема шудан ва корро ба анҷом нарасондан.
· Зўроварии зиёда нисбати асабҳо ва хаста кардани асаб.
· Худбоварӣ, беаҳамиятӣ нисбати ақидаҳои дигарон ва тарс.
· Фикру ақидаҳои худро дар зеҳни худ нигоҳ дошта натавонистан.
· Дар зиндагии хеш танҳокор будан.
· Фаросатро як тараф монда, танҳо ба илм такя кардан.
· Воқеаю ҳодисаҳоро дуруст дарк накардан ё дар зеҳни худ тасаввур карда натавонистан.
· Ба мушкилиҳои оилавӣ, иҷтимоию иқтисодӣ таҳаммул карда натавонистан.
· Ба корҳо ва шуғлу ҳавасҳои беҳуда майлу рағбат карда, вақти зиёд сарф намудан.
Қоидаҳои тиллоии ба муваффақият даст ёфтан
— Кўҳнавард пеш аз ба қуллаи кўҳ баромадан барои мо гўё танҳо як шахси худнамо буд. Аммо, вақте ки ба қулла расид, бароямон қаҳрамон аст.
— Қувваатонро барои одатҳои бад истифода набаред.
— Касе, ки ба одатҳои бад машғул мешавад, ба душманони худ силоҳ медиҳад.
— Маълумотро ба манбааш нигоҳ карда, хурд нашуморед.
— Инсонро барои инсон буданаш ҳурмат намоед.
— Шўхӣ кунед, шўх бошед, аммо хандаовар набошед.
— Кори иҷрокардаатон бояд бенуқсон бошад.
— Дурўя набошед.
— Тезтар ба ташаббус шурўъ кунед.
— Корҳои дурустатон корҳои нодурустатонро мепўшонад.
— Ҳар як сонияатон бояд барои мақсади олиатон сарф карда шавад.
— Қалбатонро ба ҳавасхона табдил надиҳед.
— Бо қалби соф қадам монед.
— Дар қавли худ истед.
— Устувор буданатон ҳадафро беозор мекунад.
— Тарсатон ба чизе, ки аз ў метарсед, қувва мебахшад.
— Қувваҳоятонро хуб идора кунед.
— Пушаймонии самимӣ пеши роҳи хатоҳоеро, ки дар оянда шуданист, мегирад.
— Барои беҳтар ҳал кардани масъалаҳо бояд маслиҳат кард.
— Ба ҷои калид ҷустан худатон калид шуда метавонед.
— Аз ифода кардани мақсади худ натарсед.
— Ҳеҷ гоҳ беморе набошед, ки бояд 3 моҳ пеш ба духтур мерафт.
— Огоҳиҳои хурд қимати бузург доранд.
— Ба инсон наздик шудан аҳамияти калон дорад.
— Як амали хурд, аз сад сухани бисёр хубтар аст.
— Боварӣ рўҳи қувват аст.
— Назари нек ҳаловат мебахшад.
— Инсонро ба дараҷаи фаҳмишаш кор фармоед.
— Табиӣ бошед.
— Сирру асроратонро то марг нигоҳ доред.
— Сухан гуфтан ё хомўш будан, ҳалли ҳамаи масъалаҳост.
— Кибр кори кардаро ифлос мекунад.
— Наранҷед.
— Ҳаёт фаромўш намекунад, исроф ҳам намекунад.
— Баъзан як калима, баъзан як вергул умри шеърро садҳо сол дароз мекунад.
— Чизҳои хурд асоси чизҳои калон мебошанд.
— Ба зидди истисно истисно бояд кард.
— Доимо кўшиш кунед, ки корҳоро ба дараҷаи аъло иҷро кунед.
— Маълумотҳои истифодабурдашуда ба худ маълумотҳои навро ҷалб мекунанд.
— Фаромўш кардан офати илм аст.
— Меваи сабр аз асал ширинтар, меваи ғазаб аз заҳр талхтар мебошад.
— Хубиҳоро беҷавоб намонед.
— Бо мувозинат бояд буд.
— Чизи барои худ хостагиро барои дигарон ҳам хоҳиш намо.
— Ту бандаи пул не, балки пул бояд бандаи ту бошад.
— Касе, ки хато мекунад, суханаш таъсир надорад.
— Худатон раҳм кунед, аммо интизори марҳамати дигарон набошед.
— Бо бузургони маслакатон, мароқҳоятон ва ғояҳоятон шинос шавед, ҳамин тавр бисёр таҷрибаи муҳим меомўзед.
— Ба қадри вақт расед.
— Муаллими муваффақияти бузург бемуваффақиятиҳо мебошад.
Нет комментариев