Мегӯянд, он ҷо ки умед тамом мешавад, афтодаруҳӣ сар боло мекунад. Ҳар он чизе ки инсон ба беҳтар шуданаш бовар дорад, вале он рӯ ба беҳӣ намеорад, дигар аз боиси яъсу ноумедӣ дар вай нерӯву тавон ҳам намемонад ва баъд безавқӣ ва хоҳиш надоштан пеш меояд.
Не аз ҷой бархостан мефораду не ба кор рафтан ва ҳатто, бо дӯстон вохӯрдан ҳам хуш намеояд. Яъне, дар ин хел ҳолатҳо инсон на танҳо ба ноумедӣ гирифтор мешавад, балки барои ӯ ҳама чиз бемаъно метобад. Ҳама ки бемаъно намуд, инсон мақсади зиндагиашро гум мекунад. Зиндагонӣ ки моҳияташро аз даст дод, вақт беҳудаву бесамар мегузарад. Хуб ё бад гузаштани вақтро бошад ба ҳаяҷон ё худ шӯру шавқ марбут медонанд.
Ҳаяҷон ҳам ду тараф дорад, мегӯянд. Дар як тарафи он касоне меистанд, ки барои анҷоми нақшаҳояшон рӯзи оянда, ҳафтаву моҳи оянда ва соли ояндаро бесаброна интизорӣ мекашанд. Беқарорӣ мекашанд, то нақшаву лоиҳаашонро қадам ба қадам амалӣ намоянд. Дар тарафи дигари ҳаяҷон онҳое қарор доранд, ки ҳар чи зудтар гузаштани ин вақту соати “бемаъно”-ро мехоҳанд – касоне, ки тамоман ба коми ноумедӣ афтода, ҳама чиз барои онҳо маънояшро гум кардааст. Инчунин, касоне ҳам ҳастанд, ки дар миёни ин ду тарафи ҳаяҷон меистанд. Инҳо гоҳо ноумеданд, гоҳи дигар дилашон ба зиндагӣ гарм. Яъне, нисбатан дар ҳолати муътадил ҳастанд. Вале эҳтимоли ба ин ё он тараф майл карданашон заиф нест.
Албатта, аз онҳое, ки дар ду тарафи ҳаяҷон истодаанд, ҳамоне қобили таҳсин аст, ки барои иҷрои нақшаҳо ва татбиқи ҳадафҳояш расидани вақти мусоидро интизор мешаванд. Сабри инҳо сабри комил аст, зеро ҳадафҳояшон ҳадафҳои олиянд ва корҳои анҷоммедодаашон барояшон арзишу аҳамият доранд. Баракси ин гурӯҳ, онҳое, ки дар тарафи дигари ҳаяҷон истодаанд, ақида доранд, ки барои иҷрои ҳар коре дер шудааст. Миёни онҳо ҳам ҷавони 25-солаеро, ки фикр дорад барои таҳсил кардан, соҳиби маълумот шуданаш дер шудааст, дучор омадан мумкин, ҳам марди 40-солаеро, ки мегӯяд, акнун барои кореро сар кардан ё дӯконеро гардон кардан умраш рафтааст ва ҳам марди 45-солаеро, ки барои издивоҷ синну солашро гузашта меҳисобад. Нуқтаи умумии ин гурӯҳи дуюм он аст, ки ҳамаашон барои оғози кори наве умед надоранд ва барои сар кардани он “дер шудааст” мегӯянд. Инҳо агар то ҳол ба руҳафтодагӣ гирифтор нашуда бошанд ҳам, эҳтимоли гирифтор шуданашон зиёд аст.
Зимнан, таърихи инсоният солмандони барнодиле дорад, ки барои комёб шудан ҳаргиз ноумед нашудаанд. Инҳоро ба истилоҳ аъзои “клуби ҷавонони мӯйсафед ё сафедмӯйҳои ҷавон” ном мебаранд, ки агарчи ному насабашон барои аксарият маълум аст, ба ҳангоми муваффақ шуданашон чандсола будани онҳоро кам касе аз мо медонанд.
Масалан, Христофор Колумб вақте Амрикоро кашф кард, 50 сол дошт. Ё Ҷуззеп Верди “Фалстаф”-ашро дар 80-солагиаш навишт. Ё Алберт Швейтсер, табибе, ки дар Африка беморхонаҳо бунёд карда, то поёни зиндагиаш ба табобат машғул буду барои хизматҳояш сазовори Ҷоизаи Нобел гашт, то 90-солагиаш кор мекард.
Инҳо нафаронеанд, ки маҳз баъд аз 50-солагиашон корнамоӣ нишон дода, дар таърих номашон сабт шудааст. Мазмун: барои иҷрои ҳама гуна кор дер нашудааст, танҳо бояд ноумед нашуда бо дасту дили гарм кӯшиш кард. Муҳимтар аз ҳама бояд ҳадаф дошт.
Нет комментариев