Зиндагии имрӯза бо ҳама кашмакашҳояш намегузорад, ки рӯҳи мо ором бошад. Ҳатто шахси пурқувваттарин шояд аз гирудори зиндагии ин замона саломатии худро аз даст диҳад ва албатта, бо сабабҳои харобшавии асаб. Пас, маълум аст, ки аксари мо асабӣ ҳастему қувваи кориамонро аз даст медиҳем ва ҳатто аз хурсандиҳои дар ҳаёт ба вуқӯъомада болидарӯҳ намешавем.
Баъзеҳо роҳҳои оромшавии асабро дар тамокукашӣ, шаробнӯшӣ ва истеъмоли зиёди қаҳва мебинанд, ки на ҳар вақт натиҷаи хуб ба бор меорад.
Дар тибби қадим дастурҳое ҳастанд, ки истифода аз он асабро ором мекунанд ва рӯҳро болида месозанд. Масалан, асал, ки солҳост бо хусусиятҳои шифоии худ байни мардуми дунё маъруф аст.
Барои истеъмол асали тоза муҳим аст. Меъёри он дар як шабонарӯз 60-100 гр. аст. Асалро бо 500-600 мл. об омехта намоед ва дар давоми рӯз аз он 150-200 мл. нӯшед. Баъди табобат дар муддати 1-2 ҳафта ҳолати шумо беҳтар шуда, бехобӣ ва рӯҳу равонатон муътадил мегардад. Тухми шибит низ ҳолати рӯҳиро хуб мекунад. Як қошуқча тухми шибитро (укроп) дар як истакон оби ҷӯшида шабона дам кунед. Дамкардаи шибит хобро бароҳат карда, фишорро муътадил нигоҳ медорад ва кори рӯдаҳоро ба эътидол медарорад.
Хӯрдани чормағз, чой аз алафҳои табобатӣ, махсусан ҷой аз чойкаҳак ба организми шумо рӯҳу ҳаловати зиёд мебахшад. Дар тиб чой аз растании чойкаҳакро барои оромиши асаб давои беҳтарин меҳисобанд. Он барои нафароне, ки наздикони худро аз даст додаанд ё азоби танҳоӣ мекашанд, фоидаовар мебошад. Дар ин ҳолатҳо нӯшидани то шаш пиёла чой аз рустании чойкаҳак тавсия дода мешавад.
Пеш аз он ки ба табобати бемориҳои асаб бипардозед, аввалан бояд сабабҳои пайдоиши онро донед. Кӯшиш кунед, то худро аз ҳолати ҷанҷолу хархаша халос намоед. Ба бадӣ бадиро раво набинед, қувваи некӣ карданро дар вуҷудатон пайдо намоед ва бо суханҳои нарму мулоим масъалаҳои ҷанҷолиро ҳал кунед. Солимии баданро барқарор намудан хеле мушкил аст. Аз ин хотир, онро эҳтиёт бояд кард. Аксари бемориҳо аслан аз сутунмӯҳра ва узвҳои ҳозима сар мезананд. Аз ин рӯ, қаблан хобро ба меъёр даровардан лозим аст. Пеш аз хоб дар ҳавои кушод сайру гашт карданро фаромӯш насозед, дар бораи ҳодисаю суханҳои бад фикр накарда, оромона хоб кунед. Субҳи худро бо машқи бадан ва бо табъи хуш оғоз намоед. Ва табъи хушро ба аҳли оилаю дигарон низ орзу кунед.
Нет комментариев