Имрӯз дар бахши «Ҳунар» дар бораи ҳунари пойафзол ё худ кафшдӯзӣ сухан хоҳем гуфт.
ПОЙАФЗОЛ ё худ КАФШДӮЗӢ — яке аз ҳунарҳои қадима буда, дар замони гузаштаи дур низ аз он истифода мекарданд. Устоҳои кафшдӯзи Тоҷикистон, бахусус вилояти Суғд ва шаҳри Хуҷанд аз айёми ҷавонӣ ба ин касб майлу рағбати беандоза дошта, то имрӯз кӯшиш мекунанд, ки онҳоро бо ин ҳунари муносиб дар гӯшаву канори мамлакат шиносанд.
Асосан касбу ҳунари кафшдӯзӣ меросӣ буда, аксари устоҳо ин касби авлодиро аз бобоҳояшон омӯхтаанд. Тибқи иттилои устоҳои кафщдӯз таърихи пайдоиши кафшдӯзӣ аз давраҳои қадим оғоз гардида, то ин давра аз байн нарафтааст. Масалан, дар замони қадим кафшдӯзӣ ё худ чоруқдӯзӣ барои мардум хеле зарур буд.
Дӯхтани ин ё он кафш, яъне пойафзол асосан аз пӯсти ҳайвони калони шохдор мебошад. Яъне, пӯстро бо андозаи пой бо намаки ошӣ мепазониданд, сипас баъди пӯшидан боз дар намак мехобониданд.
Бояд тазаккур дод, ки баъд аз кафшдӯзию мӯкидӯзӣ ва ё чоруқдӯзӣ аҷдодони мо дар давраҳои шӯравӣ ва замони истиқлолият тавассути заводу фабрикаҳо ба кафш монанд пойафзолҳои мардонаву занонаро аз ҳар гуна ашёи хом, ба мисли чармҳои гуногунсифат, дермантин, резин ё ин ки аз матои якранги ба чарм монанд ва ғайраҳо истеҳсол карда, ба мардум пешкаш менамуданд.
Кафшҳои мардонаву занона, арӯсӣ, мӯкидӯзӣ, чоруқдӯзӣ, калӯш ин ҳама намудҳои маҳсули меҳнати устоҳои кафшдӯз мебошанд.
Ин ва дигар маълумотро мо аз ҳунарманди бомаҳорат, бахусус кафшдӯзи маъруфи тоҷик Муҳаммадҷон Ҷӯраев дастрас намудем.
Медиапортали «Тироз»
Нет комментариев