Имрӯз дар бораи ҳунари сабадбофӣ сухан хоҳем гуфт.
САБАДБОФӢ — яке аз ҳунарҳои қадима буда, дар замони гузаштаи дур низ аз он истифода мекарданд. Дар рӯзгори тоҷикон барои нигоҳдории маводи ғизоӣ — қурут, нон, кулча сабадҳои гуногунҳаҷм мебофтанд.
Қафаси паранда низ тавассути сабадбофӣ аст. Асбобҳои дигаре низ тайёр менамуданд, ки барои маҳсулотеро аз ҷое ба ҷои дигар интиқол додан истифода шавад. Сохти зебои сабад имконияти бузурги ороишӣ ва сабук буданашон, арзонии маҳсулот имконияти васеи рушди ин ҳунарро ба вуҷуд меоварад.
Дар замони муосир талабот ба ин намуди ҳунар хеле афзудааст. Зеро, зарфҳои сабукбор барои ороиши хона, нигаҳдории ороишот ва дар ошхона дар мавриди нигаҳдорӣ дар хушкӣ хеле муфид аст. Сабадро аз навдаҳои дарахти тут, бед, биҳӣ, анор, ирғай ва инчунин паяи гандум ва ҷав мебофанд.
Устоҳои чирадасти сабадбоф аз паяҳои гандум низ асбобҳои гуногуни аҷоиб мебофанд, ки онҳо ҳамчун армуғон ҳадя карда мешаванд. Тайёр намудани мавод: навдаи дарахтони бед ва тутро дар замин ба тариқи қаламча мешинонанд. Баъди парвариш намудан навдаҳои рӯидаро бурида гирифта, истифода менамоянд. Навда ба осонӣ қат шуда, ҳар шакли лозимаро мегирад. Навдаҳои ғафстари дарахтонро бошад, ба об тар карда, истифода мебаранд.
Ҳамин тавр, сабадбофӣ навъи ҳунари мардумии аз химча ва ё навдаҳои дарахт бофтани асбоби рӯзгор, зарфи гуногуншакл, ки барои гирифтани мева, сабзавот, нон ва ғайра истифода мебаранд. Инчунин аз сим низ бофтан мумкин аст.
Сабад намудҳои гуногун дорад: сабади гирда, сабади дарозрӯя, харсабад, сабади нон, сабади дастадор, охурсабад, симсабад ва ғайра. Ҳоло сабадҳоро дар корхонаи махсус ва бо масолеҳи гуногун: хас, навда, сим, пластик, резин ва ғайра тайёр мекунанд. Дар саросари кишвар сабадбофӣ рушд ёфта истодааст.
Яке аз ҳунармандони бомаҳорат, бахусус сабадбофи маъруфи тоҷик Шаҳодатхон Ҳомидова мебошанд, ки ин ва дигар маълумоти муфидро барои мову Шумо-хонандагони азиз пешниҳод намуданд.
Нет комментариев