Шумо боре дар мавриди он, ки чаро бархе аз одамон хушбахту муваффақанд ва бархеро ҳамеша нохушиву нобарориҳо пайгиранд андешидаед? Баъзеҳо инро як чизи муқаррарӣ мешуморанду дигарон ба тақдир ҳавола карда мегӯянд, ки ҳамаи ин дар насиби онҳо пешакӣ навишта шудааст.
Танҳо хирадмандони хитоӣ ба он боваранд, ки то кадом андоза муваффақ ё хушбахт шудану нашудани шахс ба пуррагӣ аз нерӯе, ки ӯро иҳота мекунад, вобаста аст.
Дар иҳотаи нерӯи вайронкунанда “ша ци” инсон ба худ қувваи манфиеро ҷалб мекунад, ки зиндагир мушкил месозад, боиси сарзании мушкилот гашта, нохушиву нобарориро ҷалб месозад.
Нерӯи шахшуда «си ци», низ на камтар аз “ша ци” хатарноктар аст. Зеро ин нерӯ дар дили инсон ҳисси бетафовути нисбат ба зиндагӣ ва шахсоние, ки ӯро иҳота мекунанд бедор мекунад. Агар дар атрофат ашёҳоеро ҷамъоварӣ намои, ки дорои ин нерӯи шахшудаанд рӯҳафтодаву то андозае дилхунукӣ аз оламу одам дар замират пайдо мешавад. Ҳамин тариқ шавқи зиндагӣ кардан ва пешрафтану инкишоф ёфтаннат низ нес мешавад.
Баръакси ин ду неруи манфи нерӯи мусбии «шен ци» ба хона нерӯи зиндагӣ ва ба тану рӯҳи инсон оромиву дилхушӣ оварда, дар дил хоҳиши эҷод кардану ба пеш ҳаракат карданро пайдо мекунад.
Барои бадаст овардани саломатӣ, нерӯи зиндагӣ ва хушбахтӣ бояд манзили зисти хешро аз нерӯи вайронкунанда ва шахшуда пок созӣ. Ашёи хонаатонро ба хубӣ аз назар гузаронед ва косаву табақ ва дигар зарфҳои дардор ва лабшикаста, либосҳои куҳна ва гулҳои сунъӣ тоза кунед.
Зарфҳои лабшикаставу дарзоварда
Анқариб дар хонаи ҳама як тарелка ё пиёлаву косаеро пайдо кардан мумкин, ки каме дарзовардааст ё порае аз лабаш шикаста паридасту то ба ҳол қобилииятӣ иҷрои вазифаашро гум накардааст ва мавриди истифода қарор дорад. Баъзеҳо онро ба хотире, ки ба ин зарф одат кардаанд ва баъзеҳо ба хотири сарфакорӣ дилашон намешавад, ки чунин зарфҳоро партоянд. Мутобиқи фалсафаи хитоӣ фен шуй маҳз дар чунин дарз ва шикастҳо нерӯи манфӣ ҷамъмеояд, ки бешак ба ҳаёти минбаъдаи соҳиби он таъсир мерасонад. Бинобар ин аз чунин зарфҳо бояд ҳарчи зудтар халос шуд то ъхудро зери хатар нагузоред.
Фаромӯш насозед, ки зарф ин нишони бойгарӣ ва сериву пурӣ дар хона аст ва дарзу кишаскҳо дар зарф ин дарз дар тақдири соҳиби хона мебошад. Зарфҳои лабшикаставу дарздорро ба партов партоед ва дар хонаатон танҳо зарфҳои зебову тоза ва бенуқсро нигоҳ доред то хонаро пур аз нерӯи мусбиву хушӣ кунанд.
Либос ва пойафзоли куҳна
Дар хонаи ҳар инсон ҳатман лоақал як ҷуфт пойафзоли куҳна ё намепӯшидаи майдашуда, куртаи куҳнае, ки ду се тугмааш афтидааст, палтои куҳнае, ки дилат намешавад на ба касе диҳиву на ба танаи худат дигар чен нест мавҷуд аст. Бисёре аз одамон ингуна либосҳоро бо андешаи оне, ки шояд дар оянда боз мепӯшанд ва ё фарзандашон калон шавад мепӯшад нигоҳ медоранд. Вале дар 99% ҳолатҳо чун қоида ин чизҳо ҳамингуна дар кунҷе чанг гирифта хоб мекунанд ва ҳатто ба пуррагӣ фаромӯш мешаванд. Маҳз онҳо ба хонаву дар қувваи шахшударо паҳн менамоянд, ки бошандагони он манзилро камҳаракат ва то андозае бетафовуту танбал мекунанд. Инсон мақсашро дар зиндагӣ гум мекунад, ҳамеша аз гузашта таасуф мехӯрад ва ба сӯйи беҳбудӣ ҳаракат намекунад. Барои ҳамин зудтар хонаатонро аз назар гузаронед ва либосу пойафзоле, ки дигар намепӯшед аз хона берун кунед. Аз эҳтимол дур нест, ки духтаре, ки аз рӯйи ин нишондодҳои фен-шй амал мекунад ба наздикӣ ишқашро вомехӯрад ё ба шавҳар мебарояд. Марде, ки ин амалро иҷро мекунад соҳиби ҷойи кор хуб ва даромади назаррас мешавад. Ин гуфтаҳоро дар ҳаёт таҷриба кунед ва ба зудӣ дар ҳаётатон тағйиротҳои мусбӣ ба вуъ мепайванданд.
Гулҳои сунъӣ ё мурда
Баъзан дар хонаи истиқоматии хеш одамон барои ороиш гулҳои калону хурд ва зиёди сунъиро нигаҳдорӣ мекунанд. Кам ёфт мешаванд онҳое, ки дананд, фалсафаи шарқии фен-шуй нигаҳдории гулҳои сунъиро дар хона қатъиян манъ мекунад. Гулҳои сунъи чун оҳанрабо нерӯи манфиро ба худ мекашанд. Беҳуда да урфият намегӯянд, ки “Гулҳои зинда барои зиндаҳову гулҳои мурда барои мурдаҳо”. Гулҳои сунъи, ҳамон гулҳои мурдаанд ва энергетикаи онҳо дар хона барои сокинон хатари ҷиддӣ дорад. Бинобар ин аз нигаҳдории гулҳои сунъӣ дар хонаву корхонаҳоятон ба пурргӣ даст кашед ва аз гулҳои зебову зинда ҳаловат баред. Ногуфта намонад, ки гули зиндаи Алои низ нерӯи манфиро паҳн мекунад, бинобар ин онро дар хонаи хоб, меҳмонхона ва ошхона хуб нест. Беҳтараш ингуна гулро дар балкони хонаатон нигаҳдорӣ намоед.
Умедворем, ки ин чанд маслиҳатҳо аз фалсафаи фен-шуй ба шумо кумак мерасонанд ва хонаи шумо, яъне худи шуморо аз нерӯӣ тозаву мусбии зиндагӣ пур намуда боиси барору маваффақиятатон мегарданд.
Нет комментариев