Дар яке аз шаҳрҳои қадимтарини Тоҷикистон — Истаравшан, осорхонаи этнографӣ бо экспонатҳои гуногуни таърихӣ ифтитоҳ гардид, ки он дар даруни дарахти чинор сохта шудааст. Осорхонаи мазкур, хориҷиён, сайёҳон ва ҳамчунин сокинони Тоҷикистонро ба худ ҷалб намуд.
Дар байни сокинони маҳаллӣ ривоятҳои бисёр дар бораи ин дарахти чинор мавҷуд аст ва онро ҳамчун «дарахт — боғ» меноманд. Дар бораи синну соли дарахт ҳеҷ кас маълумот надорад, вале маълум аст, ки чинори бузург аллакай садҳо сол умр ба сар бурдааст ва он шоҳиди амиқи таърих мебошад.
Агар ба ривоятҳои мардум бовар кунем, пас аз он бармеояд, ки дар давоми саёҳатҳои осиёимиёнагии Искандари Мақдунӣ, истироҳати худро дар зери чинор қатъ кард. Дар бораи ин ҷои тамошобоби тоҷикзамин сокини маҳаллӣ Абдураҳмон Валиев дар бораи баъзе чизҳое, ки бо ин дарахт вобаста аст ва дар бораи бузургии он нақл кард. Ба гуфти ӯ «беҳисобии шумораи ҳалқаҳо» ва бузурги ҳаҷми решаҳои он аз он дарак медиҳад, ки чинор солҳоид ароз ба воя расида истодааст. Дар асри гузашта дар даруни чинор аввалин мактаби маҳаллӣ таъсис ёфта, дар он бештар ба 15 нафар хонанда таҳсил мекарданд.
Баъдтар он ҷо ба «китобхонаи сурх» таҷҳиз карданд. Ва баъд аз чанд сол ҷойи ҷувозкашӣ сохтанд, вале сокинони маҳаллӣ фаъолиятро дар дохили чӯб манъ намуданд ва дарахти чинорро таҳти ҳифзи хеш гирифтанд.
Ташкилкунандагони осорхона умедворанд, ки шумораи одамон, ташрифоварандагон сол аз сол зиёд шаванд. Зеро растаниҳои чандинасра–мӯъҷизаҳои табиатанд!
Нет комментариев