Арча дарахти маълум аст, ки дар кӯҳистонҳо мебошад. Дар тиб аз ҳама бештар самарашро ба кор мебаранд Самараш кулӯла ва каме калонтар аз нахӯд, дар аввал сабз ва баъди расидан сиёҳ мегардад. Инро баъди сиёҳ шуданаш ҷамъ мекунанд ва дар соя хушк карда, дар зарфи маҳкам нигоҳ медоранд. Агар ҳамин тавр накунанд, зуд кирм мехӯрадаш.
Мизоҷаш дар дараҷан дувум гарм ва хушк аст. Хислатҳои шифобахши он: агар инро бихӯранд, бисёр форам аст, қувватҳои таҳлилдиҳандаи варамҳо ва моддаҳои ғализи бадан дорад. Агар гузошта банданд, хушккунандаи решҳои тар мебошад.
Барои нест кардани варами гарми майна ва пардаҳои он, фолиҷ, нотавон гаштани ягон узви бадан, карии гӯш, реш ва захмҳои буни дандон, дамкӯтаҳӣ, истисқо, бавосир, равон кардани ҳайзи бандшудаи занон, афтонидани бача аз шиками занони ҳомила, барои нест кардани бӯйи бади захмҳои раддии бадфиол, барои мӯй рӯёнидан ба чоҳои гирдак-гирдак муйрехтаи сар ва риш, шах шудани узвҳои бадан, дафъ кардани доғҳои пӯсти бадан ва таҳлил додани варамҳои гарм фоида дорад.
Агар барги тари арчаро кӯфта гузошта банданд, варами гарми майна ва пардаҳои онро, ки дар тибби ҳозира менингит меноманд, дафъ мекунад. Самарашро бихӯранд, барои иллати фолиҷ ва нотавон шудани ягон узви бадан шифо мебахшад.
Самари арчаро дар равғани кунҷид то сиёҳ гаштани равған биҷӯшонанд ва баъд он равғанро соф намуда, нимгарм дар гӯш чаконанд, карии гӯшро бағоят фоида дорад. Ин самари арчаро маҳин кӯфта, бо асал хамир карда, ба дандон ва милки он бимоланд, ҷароҳати бехи дандон ва бадбӯйии бодхӯрдаи онро дур мекунад.
35 грамм самари арчаро маҳин кӯфта, бо 18 грамм равғани гов ва 18 грамм асал хамир карда, лесида бихӯранд, барои иллатҳои дамкӯтаҳӣ ва бавосир даво мешавад. Агар самари арчаро танҳо дар об чӯшонида, он обро бинӯшанд, боди меъдаро дафъ мекунад ва истисқоро шифо мебахшад; ҳайзи бандшудаи занҳоро мекушояд, инчунин бачаи онҳоро аз шикам меафтонад. Агар кӯфтаи инро бо асал хамир карда, занҳо аз таг бардоранд, низ таъсираш ҳамин тавр аст. 10,5 грамм самари арчаро кӯфта бихӯранд, тамоми кирмҳои меъдаро мекушад.
Чун 35 грамм самари арчаро аз тухмаш пок карда, дар зарфе аз болояш он миқдор равғани гов бирезанд, ки онро бипӯшонад, баъд дар оташ ба дараҷае бипазанд, ки равғанро тамоман ба худ ҷазб намояд, пас соида, бо 35 грамм қанди сафед кӯфта, даромехта, ҳар пагоҳ ба дили наҳор одамони сардмизоҷ бо оби гарм бихӯранд, дардҳои поёни бадан ва бавосирро шифо мебахшад ва ҳамаи кирмҳои рӯдаҳоро мерезонад. Самари инро кӯфта, ба захмҳои даванда ва хӯранда бипошанд, онҳоро хушк ва сиҳат мекунад, вале агар ба ҷароҳатҳо бипошанд, даҳани онҳоро ба ҳам меоварад, инчунин захмҳои бадбӯгаштаро ба ибро меоварад.
Кӯфтаи онро бо асал сиришта, ба захмҳои даванда гузошта банданд, давидани онҳоро манъ мекунад ва намегузорад, ки пӯст сиёҳ гардад. Инчунин баргашро кӯфта, ба варамҳои гарм гузошта банданд, онҳоро таҳлил медиҳад ва сиёҳии пӯстро дафъ мегардонад, инчунин доғи сурхро, ки баъд аз беҳ шудани захм боқӣ монда бошад, дур мекунад. Агар ин баргро бо анҷир якҷо кӯфта, ба узвҳои шахшуда гузошта банданд, онҳоро ба ҳоли аслии сиҳаташ меоварад.
Самарашро кӯфта, бо сирко хамир карда, ба ҷоҳои гирдак-гирдак мӯйрехтаи сар ва риш бимоланд, мӯй мерӯёнад. Миқдори як бор хӯрдан аз самари арча дар як рӯз то 10,5 грамм аст. Агар ёфтани ин муяссар нагардад, ба ҷойи ин ғӯраи сарвро метавон истифода кард. Аммо инро аз ҳад зиёд бихӯранд, ба меъда ва ҳалқум зарар мекунад. Дар ҳолати зарар карданаш асал бихӯранд, ислоҳи он газанд менамояд.
Аз самари арча равған ҳам тайёр мекунанд ба ин тариқ:
1.60 адад самари арчаро дар 300 грамм равғани кунҷид ё равғани зайтун бирён мекунанд, то он самарҳо сӯхта гарданд. Баъд равғанро соф намуда, дар вақти ҳоҷат ҳангоми холӣ будани меъда аз таом, андаки онро гарм намуда, чанд қатра дар гӯш чаконанд, кариро дафь мекунад.
- Самари арчаро нимкӯфта дар равғани зайтун биҷӯшонанд, то равған сиёҳ шавад ва баъд равғанро соф карда бигиранд. Ин ҳам равғани тухми арча аст, ки монанди равғани боло зикрёфта хосият дорад, яъне ҳамаи навъҳои кариро сиҳат мекунад.
Нет комментариев