Се ақидаи асосие мавҷуд аст, ки барои чӣ дар тарафҳои гуногун ҷойгир карда шудани тугмаҳоро дар либосҳои занона ва мардона шарҳ медиҳад: Анъанаи дар тарафи чап дӯхта шудани тугмаи либосҳои занона ҳанӯз аз асрҳои миёна ба мо омада расидааст. Он вақт дар Аврупо тугмаро дар либос бештар ба сифати ороишот истифода мебурданд. Бинобар ин тугмаҳо аз сангҳои нодир ва металҳои қимматбаҳо сохта мешуданд. Он тугмаҳо аз тилло, нуқра ва устухони фил офарида мешуданд, ки ин нишони сарватмандӣ ва обрӯю нуфузи баланд доштани инсон дар ҷомеаро ифода мекард. Танҳо ашрофзодагони номдору одамони олимартаба имконият доштанд, ки аз ин намуди тугмаҳо истифода баранд. Ба хонумҳои олиҳиммат мустақилона пӯшидани либос мумкин набуд, аз ин рӯ ин кор ба ҷои онҳо канизакон иҷро мекарданд ва либоси онҳоро мепӯшониданд. Барои ба канизак қулай гаштани либоспӯшонӣ тугмаи либосҳои занона ба тарафи рост маҳкам карда мешуданд, аммо худи тугмаҳо дар тарафи чап дӯхта шуда буданд. Мардҳо, ҳатто агар аз авлоди ашрофзодагони асил бошанд ҳам, худашон мустақилона либос мепӯшиданд. Бинобар ин барои бо осонӣ маҳкам кардани либос тугмаҳо дар тарафи рости либос дӯхта мешуданд. Ба ғайр аз ин дар он вақт ба асилзодагони аврупоӣ бисёр лозим меомад, ки биҷанганд ва дар ҳолати зарурӣ марди яроқнок имкон дошт, ки дасти росташро, ки бо он яроқро медошт, дар зери дасти чап гарм кунад.
Ақидаи дигари аз самтҳои гуногун дӯхта шудани тугма дар либос ин барои фарқ карда тавонистани либоси мард аз либоси зан будааст.
Андешаи дигари аз тарафи рост дӯхта шудани тугмаи либоси занона ин барои осон шудани кори модарони кӯдакони ширмак дошта будааст, то ки дасти рост барои корҳои дигар ҳамеша озод бошад. Боз дар ин ҳол кӯдакро бо нисфи қисми рости либос аз хунукӣ эмин доштан имконпазир гардад.
Нет комментариев