Розҳое аз ҳадя додани гул илова бар рамзи зебоӣ, яке аз ҳадяҳоест, ки нишондиҳандаи эҳсосоту авотифи инсон дар шароити мухталиф аст. Ҳадя додани гул барои ҳадягиранда эҳсоси хушояндеро ба вуҷуд меоварад, ки маъмулан нишонаи алоқа ва самимияти ҳадядиҳанда маҳсуб мегардад ва боиси зинату шодобии маҳфил низ мешавад. Беҳтарин истифодае, ки метавон аз ин ҳадяи шодибахш намуд, он аст, ки гулҳои мухталифро дар маонии мутафовит ба азизонамон ва онҳое, ки дӯсташон медорем, ҳадя бидиҳем. Ин кор боис мешавад, то мавҷе аз шодмониву эҳсоси самимият ва ризоият дар вуҷуди онҳо ба ҳаракат дарояд ва ғаму андӯҳ ва мушкилотро мавриди ҳуҷум қарор диҳад. Алоқа афзоиш меёбад ва муҳаббатҳо пойдортар мешаванд. Гул латиф аст ва эҳсоси латофатро дар рӯҳи инсонҳо дучандон мекунад ва бӯйи хуши он тамоми вуҷуди шахсро дигаргун месозад. Ҳадя кардани гул ниёз ба муносибат таъсир ва мерасонад ва бад нест, агар баъзе вақтҳо шохаи гул ба модар, хоҳар, ҳамсар, ҳамкор ва ба онҳое, ки дӯсташон дорем ҳадя бидиҳем. Бо ҳадя кардани гул авотиф ва эҳсосоти худро баён кунем ва дигаронро шигифтзада намоем. Дастикам бо ин кор тароват, шодобӣ, ханда ва самимият ҷойи салому аҳволпурсии рӯзмара ва такрории моро хоҳад гирифт ва дар вуҷуди тарафи муқобил ғавғои шигифтангез ба по хоҳад шуд.
Дар бештари кишварҳои аврупоӣ расм аст, ки агар касоне ба меҳмонии шом даъват мешаванд, барои ташаккур аз хонуми мизбон чанд шохаи гул ба ӯ ҳадя диҳанд. Дар Ҷопон ҳар гул маънои мухталифе дорад ва дар мавридҳои мухталиф мардуми он кишвар аз гул истифодаҳои фаровон мекунанд. Онҳо ба парвариши гул алоқаи зиёде доранд ва дар гулороӣ аз устодони тавонманду барҷастае бархӯрдоранд. Ҷопониҳо ҳар сол ҷашни гул баргузор мекунанд ва ағлаби ошиқони он кишвар бо таваҷҷӯҳ ба ин ки ҳар гул маъно ва мафҳуми хосе дорад, эҳсоси худро бо он баён мекунанд. Бонувони он сарзамин ҳам барои нишон додани дархосту назароти худ аз гулҳое, ки ба ҳамон маъно ҳастанд, баҳра мебаранд. Дар ин кишвар гули довудӣ нишонаи дарозии умр аст. Ҳадя кардани шукӯфаи гелос ёдовари он аст, ки зиндагӣ зудгузар аст ва набояд онро сахт гирифт ва муҷиби озору азияти дигарон шуд. Албатта юнониҳо аввалин миллате буданд, ки барои гулҳои мухталиф маонии мушаххасе таъриф карда, дар зиндагии хусусӣ ва иҷтимоӣ аз он истифода намуданд. Баъд аз он румиҳо аз ин равиш истиқбол карданд ва соири мардуми ҷаҳон каму беш онро пазируфтанд. Эрониҳо маъмулан аз гул барои ибрози алоқа ба ҷинси мухолиф, ҷашну меҳмониҳо, табрик ба арусў домод, аёдати бемор, касе, ки хонаи нав харида ё фарзанде ба дунё оварда аст, истифода мекунанд.
Дар бештари кишварҳо гулҳо аз маонии яксоне бархӯрдоранд, ки донистани онҳо ва истифодаи бо мавқеъ аз маонии он метавонад дар беҳбуди иртибот нақши муассире дошта бошад. Масалан: Гули садбарг — алоқа ва ишқи осмонӣ. Гули садбарги сурх — ишқу зебоӣ.Гули садбарги сафед — ишқи мубораку фархунда. Гули садбарги тамоман шукуфта — дӯстӣ доштан. Дастаи гули садбарг — қадрдонӣ. Гули бунафша — андешаи ногуфта, покдоманӣ, фурӯтанӣ. Гули савсан — мулоқот ва зебоӣ.
Нет комментариев