Умуман ширро бо чизҳои турштаъм, шӯр, бо гӯшт, бо тухми мурғ ва моҳӣ, бо турб ва пиёз, бо меваҳои тар, сабзаҳо, донҳо ва монанди инҳо хӯрдан раво нест, инчунин, аз болои шир ин чизҳоро истеъмол кардан ва аз болои ин чизҳо шир ошомидан ҷоиз нест. Зеро бемориҳои гуногунро ба амал меоварад. Мизоҷи ширҳо умуман мураккаб-ул-қувват бо ҳастии ҳарорат ва рутубат аст. Ба қавли як қатор табибон, дар дараҷаи якум гарм ва дар дувум тар аст.
Хислатҳои шифобахши он: ҳамаи ширҳои ҳайвонот поккунанда ва дафъкунандаи ахлоти сӯхта аз бадан мебошанд, қувватбахш ва фарбеҳкунандаанд ва мувофиқи аъзои таносуланд. Фатво медиҳанд, ки шир барои одамони гарммизоҷ ва хушкмизоҷ мувофиқ мебошад, ба шарте ки агар дар меъдаи онҳо моддаи сафро набошад.
Агар бичаконанд, дарди чашм ва аксари бемориҳои чашмро шифо мебахшад. Шири ҳар як ҳайвонро бимоланд, варами мақъадро таҳлил ва дардашро таскин медиҳад; захми хичакро ба ибро меоварад; варамҳои зери ноф ва бачадонро таҳлил медиҳад. Агар биёшоманд, рутубатҳои аслии баданро нигоҳ медорад, умрро дароз мекунад, баданро фарбеҳ мегардонад; боҳро ба ҳаракат меоварад, хусусан шири говмешро (буйволро) бо шакар биёшоманд, таъсираш дар ин бобат зиёдтар аст. Бар зидди ҳамаи заҳрҳои қаттол подзаҳр мебошад ва доруи ҳамаи давоҳои бадбӯ ва хӯрандаи узв мебошад.
Агар ширро бимоланд, доғҳои баднамои баданро пок мегардонад. Ширро биёшоманд, ранги рухсорро некӯ мекунад, хусусан агар одамони гарммизоҷ ва қоқбадан бо шакар бихӯранд, баданро фарбеҳ мегардонад ва агар ширбиринҷ пухта тановул намоянд, дар ин бобат боз ҳам хубтар аст. Оби панирро бимоланд, доғи кунҷидак ва дигар доғҳои пӯстро дафъ мекунад ва агар инро бинӯшанд ҳам, ҳамин таъсирро дорад. Оби панирро бо ҳалила биёшоманд, қӯтур ва хоришро шифо мебахшад.
Табибони Ҳиндустон нӯшидани шири хомро, ба ғайр аз шири занон ва шири хар, пайдокунандаи бемориҳои гуногун медонанд. Шири гови навдӯшида, ки ҳанӯз гармии пистон дар он боқӣ бошад, бисёр фоидабахш ва аз қабили оби ҳаёт донистаанд. Вале шири бузи ҷӯшонидаро беҳтар медонанд. Тариқи ҷӯшонидани он ин тавр аст, ки ба миқдори чоряки шир оби ширини холис дохил карда, бо оташи мулоим биҷӯшонанд, то он ки об бухор шуда раваду шир бимонад. Пас баъд аз хунук шудан бинӯшанд. Низ ҳар як ширро баъд аз душида шуданаш, 2-4 соат гузашта бошад, хӯрдани онро бад медонанд. Шири ҳайвоноте, ки бачааш нав мурда ё аз шикамаш афтода бошад, бисёр лоғар ё бемор ва ё ҳомила ва ё навзоида бошад, низ носара ва пайдокунандаи бемориҳои бисёр мебошад, инчунин дар рӯзҳои аввали гирифтани таб нӯшиданаш зарарнок аст, вале дар охирҳои таб фоиданок; қабзияти шикам, сӯзиши чашм, хушкии майна, лоғарӣ ва сустии бадан, инчунин, пириро дафъ мекунад, узвҳри пешоб ва аъзои таносулро муфид аст.
Чун дар шир ҳамон миқдор об андохта бинӯшанд, пешобро бисёр меронад, маҷроҳои шошаро пок мекунад.
Шири гов. Беҳтарини он аз шири гови ҷавони фарбеҳ ва сиҳат аст.
Мизоҷаш мӯътадил дар гармӣ, сардӣ ва тарӣ мебошад. Хислатҳои шифобахши он: шири навдӯшидаи говро, ки ҳанӯз сард нашуда бошад, биёшоманд, ҷавҳари майнаро қувват мебахшад ва онро намнок мегардонад, рутубатҳои аслии баданро нигоҳ медорад; нисён (фаромӯшхотирӣ), молихӯлиё ва васвосро дафъ мекунад; ранги рухсорро неку мегардонад ва бемориҳои биниро фоида дорад. Бо мудовамат чаконидан ва молидани он аксари беморӣ ва иллатҳои чашмро, ҳатто беилоҷро ҳам шифо мебахшад. Агар бо анзарут даромехта бимоланд, нохунак ва пардаи ба чашм афтодаро, ки монанди дуд дар қарнияи (сиёҳии) чашм намоён мешавад, инчунин, ширноқро, ки гӯшти зиёдатии дар болои пилк пайдо мешавад, дафъ мекунад.
Агар ин шири навдӯшидаро гармогарм биёшоманд, дилро қавӣ мёгардонаД, ғамро дур мекунад, васвос, дилтапак (дилбозӣ), захми шуш ва силро, ки бе таби моддӣ (бе савдо ва бе балғам) бошад, инчунин харошида шудани рӯдаҳоро шифо мебахшад; дарунро мулоим мекунад, манӣ пайдо менамояд, боҳро қувват мебахшад, баданро фарбеҳ мегардонад. Хӯрдани ширбиринҷ, ки бо шакар нагз пухта бошанд, дарунро мулоим мекунад ва барои қулинҷи ахлотӣ фоида дорад.
Ширеро, ки дар он чанд бор оҳани тафсонро хунук карда бошанд, биёшоманд, исҳолро мебандад. Шири говро бо баробари вазни он оби ширини холис даромехта биёшоманд, пешобро башиддат меронад ва роҳҳои пешобро пок мегардонад, хусусан бо камтар (то як грамм) зок ва 3,5 грамм набот ос карда дохил намуда бошанд, таъсираш қавитар мегардад.
Ошомидан ва молидани шири гов барои қӯтур, хориш, шукуфаи пӯст ва махав даво мебошад. Агар касе заҳр хӯрда бошад ё ӯро ҷонварони заҳрнок газида бошанд (масалан: мор, каждум, ғунда за ғайра), батакрор ширро нӯшида қай кунад, то он ки заҳр аз бадан батамом дафъ гардад, тарёқи заҳр мешавад. Бо шири гов ширбиринч пухта бардавом бихӯранд, умрро дароз мегардонад, ранги рӯйро некӯ мекунад.
Ширро бо мағзи чормағз ва ё бо хурмо бихӯранд, гурда ва баданро фарбеҳ мекунад, ранги рӯйро некӯ месозад, боҳ ва маниро зиёда мегардонад. Миқдори як бор нӯшидан аз шири гов аз 150 то 300 грамм аст. Вале инро аз ҳад зиёд бихӯранд, дар гурда ва хичак санг пайдо мекунад, шапушро дар бадан ба ҳам мерасонад, ба иллати пес гирифтор месозад ва дар меъда ҳар як модда, ки зиёд бошад, ба ҳамон мубаддал мегардад. Барои дафъи зарараш шакар ва асал хӯрдан даркор аст. Агар ширро бо ин ҳар ду, яъне бо асал ва шакар биёшоманд, дар меъда шах шудани онро манъ мекунад.
Агар шири гов дар меъда шах гардад, аъзошиканӣ ва ларзаро ба амал меоварад, арақи сард медамад, беҳуш мекунад, ақлро беҷо мегардонад. Агар ба дарди гулӯ гирифтор намояд, давои он индов, сиркоасал, инчунин, сиркоро бо пудина даромехта, хӯрда, қай кардан аст ё 4,5 грамм панирмоя хӯрдан аст, ки шири шахшударо таҳлил диҳад. Ҳакимони Ҳинд гуфтаанд, ки шири гови сафедро бинӯшанд, сафроро, шири гови сурхро бинӯшанд, балғамро ва шири гови зардро бинӯшанд, ҳар сеи ин моддаҳоро аз бадан дафъ мекунад.
Нет комментариев