Имрӯз дар бораи ҳунари шероз, шероза ё худ ҷиҳакбофӣ сухан хоҳем гуфт.
ШЕРОЗ, ШЕРОЗА ё худ ҶИҲАКБОФӢ — дар фарҳанги мардумӣ ҳамчун як унсури ороишӣ ва функсионалии либоси занона, мардона, бачагона, тоқӣ ё дигар кулоҳҳо, инчунин девориҳову чойнакпӯшҳову дигар чизҳои рӯзгор (аз қабили чойхалта, оинахалта, шонадон ва ғайра) истифода бурда мешавад.
Шерозадӯзӣ – навъи ҳунари гулдӯзист. Шероз – тасмача, зеҳи гулдӯзӣ, ки ба нӯги остин, бари ҷома, гирди девориҳову дигар чизҳои суннатӣ ҳамчун унсури ороишӣ дӯхта мешавад.
Шероз ё худ ҷиҳак – тасмачаи дарози нақшинест, ки тақрибан аз 2 то 12 см бар дорад. Бару дарозӣ, нақш ва шакли шероз аз истифодаи он вобаста аст.
Ҷараёни омодашавии шероз аз ду давра иборат аст. Аввал аз ресмони сиёҳ ё сафед асоси шерозро дар дастгоҳи махсус бо даст метананд.
Таг (асос)-и шероз ё худ ҷиҳак дурушт мешавад, зерои онро хеле зич метананд. Баъд, рӯи асосро бо риштаҳои ранга ё сиёҳу сафед бо нақшҳои гуногун оро медиҳанд, масалан, бо нақшҳои суннатии тӯморӣ, шона, ислимӣ ва ғайра ё бо гулу гулбаргҳову нақшҳои (тибқи хурофотпарастии мардум) ҳифзкунанда.
Нақши шерозро аз рӯи истифодаи шероз, ҷинс, синну сол интихоб мекунанд.
Дар ҳар як озмуну намоишгоҳҳо аён мегардад, ки миллати тоҷик дар ҳунарҳои халқии зардўзӣ, тўрбофӣ, кашидадўзӣ, гулдўзӣ, ҷиҳакбофӣ, қуроқдўзӣ, йўрмадўзӣ, рўймолдўзӣ, тоқидўзӣ, инчунин кандакорӣ, кордсозӣ, сабадбофӣ, кулолгарӣ, оҳангарӣ, гаҷкорӣ, гаҳворасозӣ, сандуқсозӣ, ҷевонсозӣ ва дигар ҳунарҳо ҳамто надоранд ва рушду нумўъ бахшидан ба ҳунармандии халқӣ, муҳайё намудани шароит барои бо ҷойи кор таъмин намудани бонувони хонанишин баҳри он мусоидат мекунад, ки ҳар бону барои пешрафту ободии рўзгораш саҳмгузор гардад.
Дар ин бора ҳунарманди бомаҳорат, бахусус шерозадӯз ё худ ҷиҳакбофи маъруфи тоҷик, гирандаи Гранти Раиси шаҳри Хуҷанд дар соли 2016, устоди даҳҳо шогирдон, роҳбари сехи дӯзандагии «Ганҷи ҳунар» Маҳзунахон Наманова маълумоти муфид доданд.
Нет комментариев