Чун ҳамешагӣ дар ҳамаи идораҳову муассисаҳои чӣ давлативу чӣ хусусӣ дар аввали ҳар моҳ муҳосибон фаъолияти як моҳонаи коргоҳи худро натиҷабардорӣ менамоянд, то сари вақт маоши кормандонашонро пардохт намоянд. Ва мисли ҳар вақта ин лаҳзаҳо муҳосибони мо ҳам бисёр сертараддуданд ва ба қавле «барои сархорӣ» вақт ҳам надоранд. Айни ҳол муҳосибонамон Меҳриҷон, Мавзуна ва Беҳзод ҳисоботи моҳонаро омода намуда истодаанд. Ман Меҳриҷонро саргарми кор пайдо намудам ва суол кардам:
— Чӣ кор мекунед?
Посух дод:
Меҳриҷон: — Э – э –э напурсед, ҳамин хел серкорем ки… Мо айнан ана дар ҳамин вақту соатҳо, яъне дар охир ва аввали ҳар моҳ ҳамин гуна ҳолат дорем! Зеро моҳонаи кормандонро сари вақт пардохт кардан аз фаъолияти мо вобастагии калон дорад. Агар дигар савол надошта бошед, пешакӣ узр мепурсам, … набошад корам мемонад.
Воқеан, ҳамаи касбу корҳо ба худ мувофиқ нозукиву душвориҳо дорад, зеро дар кор бо рақамҳо ҳушёриву диққати ҷиддӣ ва махсус лозим аст. Барои ҳамин ҳам ман нахостам ба дигар муҳосибон (Беҳзод ва Мавзуна), ки сарҳои худро поён карда, чизеро бо ҳисобкунак ҳисоб мекарданд, дар корашон халал расонам. Ба онҳо дар ин кори пурмашаққаташон сабру тоқат ва муваффақият таманно намуда, оҳиста аз утоқашон баромадам.
Нет комментариев