Масъалаи чӣ гуна рӯз гузаронидани ҷавонон дар тамоми замонҳо мавриди баҳси ҷомеа қарор дошт. Ҳатто дар замоне, ки пиронсолони ҳозира ҷавон буданд ва синни волидонашон аз ҳаштод гузашта буду онҳо худашон дар ҷустуҷӯи роҳи минбаъдаи ҳаёташон буданд, ҷомеа дар мавриди ҷавонон баҳс мекард. Бо вуҷуди забонзада шудани он мушкилоти ҷавонон яке аз мавзӯҳои доимӣ ва асосии ҷомеа боқӣ мемонад.
Вақте шумо ҳамагӣ ҳаждаҳсола бошед, ба назаратон чунин менамояд, ки тамоми ҳаёт ҳанӯз дар пеш аст ва агар ягон хато кунед ҳам, дар пеш барои ислоҳи онҳо боз вақти зиёд доред. Аммо дар ҳаёт ҳолатҳои дигар ба амал меоянд. Масалан, ҳоло ҷавононро мушкили нашъамандӣ сахт ба ташвиш овардааст. Мушкилӣ боз дар он аст, ки нашъамандӣ дарди асосии ҷавонон аст. Наврасони дар натиҷаи мушкилоти зиндагӣ ноумедгашта, пеш аз ҳама, кӯшиш менамоянд, ки роҳи ҳалли мушкилашонро дар истифодаи маводи нашъадор пайдо кунанд. Ба назари наврасон чунин мерасад, ки як маротиба нашъа мекашанду бо ҳамин халос мешаванд. Вале, тавре маълум аст, ҳаргиз чунин нест. Насли калонсол, табибону равоншиносон медонанд, ки ҳатто як бор сӯзан задан боиси ба нашъа одат кардани ҷавонон мегардад ва онҳо минбаъд побанди нашъа мегарданд.
Нашъамандон одамонеанд, ки худашон ихтиёран ҳаёти минбаъдаашонро зери хатар мегузоранд ва аксаран баъд аз бори аввал истифода бурдани маводи мухаддир ҳамагӣ панҷ сол мезиянд. Маҳз дар ҳалли мушкилии мазкур кӯмаки равоншиносӣ, маънавӣ ва тиббии калонсолон зарур аст.
Масъалаи худмуайянкунӣ ва дар зиндагӣ мавқеъ пайдо накардан ё аз ояндаи худ ноумед гаштан ба масъалаи нашъамандӣ бевосита марбут аст. Бадбахтона, ин ҳолат ба ҷавонони муосир хос аст. Ба шахси ҷавон қудраташро фаҳмондан, чӣ хоҳиш доштанашро шарҳ додан муҳим аст. Якравии ҷавонии вайро танқид кардан лозим нест. Ба вай ба таври оромона фаҳмондан лозим аст, ки агар ҳар рӯз ба самти кори неку дилхоҳ қадами нав гузорад, баъд аз як сол тамоман ба одами дигару пешқадам табдил меёбад. Решаи ҳар мушкил дар руҳ ва тафаккури одам нуҳуфтааст ва агар вай хоҳиши тағйир додани зиндагиашро дошта бошад, бояд аввал аз худаш оғоз кунад ва муносибаташро бо атрофиён дигаргун созад.
Вале андеша кардан лозим нест, ки ҷавонони муосир танҳо ба нашъамандӣ машғул мешаванду бемақсадона роҳи ҳаёташонро ҷустуҷӯ мекунанд. Ҳаргиз чунин нест. Қисми калони ҷавонон ташнаи донишомӯзӣ мебошанд, ки ин кори хуб аст. Одамони ҳадафманде низ дучор меоянд, ки якбора дар чанд донишгоҳ таҳсил карда, шомгоҳон дар ягон ҷо кор мекунанд. Гоҳо вақти холӣ пайдо карда, мақолаҳо менависанд. Оянда маҳз ба коми чунин ҷавонон аст. Вале масъалаи дигаре низ мавҷуд аст, ки чунин ҷавонони собитқадаму донишманд ояндаашонро мехоҳанд бо кишварҳои хориҷа пайваст намоянд. Баъд аз дифои рисолаи номзадӣ онҳо бо маблағи кам кор кардан нахоста, дар ҷустуҷӯи кори хубтаре кишварҳои хориҷиро ихтиёр мекунанд.
Ба ҳамин минвол, масъалаҳое, ки ҷавонони муосирро машғул медоранд, гуногун мебошанд. Ҷавонони муосир нисбат ба ҳамсолони солҳои 60 ё 70-ум пешрафта ба назар мерасанд. Ҷавонони ҳозира нисбатан донотар буда, ба худашон бештар умед мебанданд ва барои расидан ба ҳадафҳои худ мубориза мебаранд.
Масъалаи амният низ ҷавонони муосирро ба ташвиш мегузорад. Амният гуфта мо на танҳо амнияти ҷисмонӣ, инчунин, амнияти иҷтимоиро низ дар назар дорем. Дар ҷавонӣ мушкилот нисбат ба синни камолот тезу тундтар менамояд ва ҷавонон мехоҳанд, ки тамоми корҳояшонро яку якбора анҷом диҳанд.
Вале набояд фаромӯш кард, ки дар маҷмуъ, ҷавонони муосир хеле хубанд. Дар сафҳои ҷавонон мо миқдори калони донишҷӯён ва одамони машғули кор, ҷавонони сарватмандро мебинем. Ҳамин ҳолат моро руҳбаланд месозад. Баъд аз чанд сол ҷавонони ҳозира масъалаҳои ҷавонони солҳои 20-и асри бистуякро ҳаллу фасл мекунанд ва эҳтимол таҷрибаи дар замони ҷавонӣ андухтаашон барои иҷрои ин кор ба онҳо кӯмак расонад.
Манбаъ: Сомонаи Кумитаи ҷавонон
Нет комментариев