«Сирпиёз», ки дар забони гутугӯӣ онро «Чеснок» низ меноманд, ба даҳҳо бемориву дардҳо даво аст. Маълумоту маслиҳатҳои муфиду ҷолибро аз китоби Амонбой Файзизода бо номи «Ҳар дардро давоест» интихоб кардем ва ҳоло пешниҳоди Шумо менамоем.
Сирпиёз як навъи пиёзест, ки дар баъзе маҳалҳо саримсоқ мегӯянд. Бо номи русии чеснок маъмултар аст. Сирпиёз се навъ мешавад: бӯстонӣ – он чи ки деҳқонон дар заминҳо кишт мекунанд. Ғайр аз ин саҳроӣ ва кӯҳӣ ҳам мешавад.
Сирпиёзи бӯстонӣ, ки мо асосан онро истеъмол мекунем, сердандона аст. Сирпиёзи саҳроӣ бошад, мисли сирпиёзи кӯҳӣ яклухт, ба андозаи пиёзи хурд мебошад.
Сирпиёз хусусияти зиёди шифобахшӣ дорад. Аз ҷумла, рутубати зиёдатии буғумҳо ва меъдаро нест мекунад, хуни ғафсро ба тартиб меоварад. Аз ҳама муҳимаш бар зидди ҳамагуна заҳрҳо ва заҳролудшавии организми инсон фоидаовар аст.
Хусусияти дигари шифоиаш дар он аст, ки овозро равшан гардонида, барои дамкӯтаҳӣ, диққи нафас (астма), фаромӯшхотирӣ ва аксари бемориҳои вобаста ба асаб даво мебошад. Истеъмоли сирпиёз зулук (шулук)-и дар ҳалқ часпидаро меафтонад. Ҳамаи кирмҳои меъда ва рӯдаҳо, ҳатто кирми кадудонаро аз бадан хориҷ мекунад.
Агар сирпиёзи тозаро ба ҷойи газидаи каждум, занбӯр ва дигар газандаҳо бимоланд, дардро сабук мегардонад. Онро бар зидди заҳри мор низ истифода бурдан мумкин аст. Ба шарте, ки сирпиёзро бо шароб махлут намуда, биошоманд.
Дар тибби қадим сирпиёзро ба шахсе мехӯронданд, ки ӯро саги девона газида бошад. Он заҳри ғундаро низ мешиканад. Истеъмоли пай дар пайи сирпиёз мӯйҳои сафедро резонида, ба ҷояш мӯйи сиёҳ мерӯёнад. Агар онро бо анҷир ва мағзи чормағз бихӯранд, қавитарин дору бар зидди заҳр аст.
Бар замми ин сирпиёз газаку таомҳоро хеле хушхӯру лазиз гардонида, иштиҳои касро меорад. Ҳамчунин, барои ҳазми таом аҳамияти муҳим дорад.
Онро ҳам хотиррасон бояд намуд, ки агар сирпиёзи хомро бо навшодир якҷо кӯфта, ба доғи пес, ба доғи сафеди пӯст бимоланд, даво мебошад.
Ашхосе, ки мизоҷи гарм доранд, дар фасли гармо сирпиёзро бояд зиёд истеъмол нанамоянд.
Агар баргу пояи сирпиёзро дар об ҷӯшонида, дар он об то ноф даромада шинанд, ҳайз ва пешоби бандшударо мекушояд. Инчунин ҳамроҳаки тифлро хориҷ месозад.
Дар замонҳои қадим беморони гирифтори дарди фалаҷро ба воситаи сирпиёз табобат мекарданд: рӯзи аввал ба ӯ як дандона (як ҳиссачаи он ҷудо шудамеистад), рӯзи дувум ду дандона, рӯзи сеюм се дандона ва ҳамин тариқ ҳар рӯз як дандонагӣ зиёд карда, дар рӯзи чилум бемор бояд 40 дандона хӯрад ва аз рӯзи чилу якум як донагӣ камкунон дар рӯзи ҳаштодум як дандона хӯрда, табобатро ба анҷом расонад, аз беморӣ наҷот хоҳад ёфт.
Хокистари сирпиёзро бо асал хамир карда, ба ҷойҳои мӯйрехтаи сару риш бимоланд, ҳатман мӯй мебарояд.
Нет комментариев