Сирпиёз (чеснок) воситаи хубест барои нигоҳ доштани саломатӣ. Ба ғайр аз доштани таъми махсус ва ҳамчун маводи хуштаъмкунанда истифода шуданаш, он инчунин, дорои хусусиятҳои зиёди шифобахш аст. Бояд қайд намуд, ки сирпиёз дар тибби мардумӣ хеле васеъ истифода бурда шуда, бисёр бемориҳоро рафъ месозад.

Таркиби сирпиёз аз пайвастагиҳои азотдор ба монанди натрий, калий, калсий, магний, кремний, кислотаҳои сулфат ва фосфор, витаминҳои С, D, B, моддаҳои истихроҷкунанда, равғани эфир иборат аст.

Ба шарофати таркиби бойи муолиҷавиаш сирпиёз қодир аст, ки фишори хунро паст намояд, ҳамчунин хусусиятҳои бедардкунӣ, зудбарқарорёбӣ, зиддивирусӣ, несткунандаи кирми меъда, зиддизаҳролудӣ ва ғайраро дорост. Дар таркиби сирпиёз элементи селен мавҷуд аст,  ки бо хусусиятҳои зиддиоксидантии худ маъруф аст.

Сирпиёз дар таркиби худ беш аз чаҳорсад компонентҳои муфид дорад.  Он дар организм холестиринро коҳиш дода, гардиши хунро тезтар ва фишори хунро паст мекунад, ҳамчунин, хусусияти зиддиилтиҳобиро дорост. Сирпиёз метавонад на танҳо зидди пиршавӣ ва ифлосшавии артерияҳои марказӣ, балки артерияҳои канорӣ низ мубориза барад. Натиҷаи дилхоҳ,  метавонад баъди истеъмоли ҳаррӯзаи  ду — се донаи сирпиёз ба даст ояд. Ба сирпиёз бӯйи баланди  махсусро моддаҳои сулфитдор медиҳанд. Аз ин рӯ, барои раҳо намудани бӯй аз даҳон, пораи лимӯ, шохчаи ҷаъфарӣ (петрушка), тухмии  ҳел(кардамон), дорчин (корица) хоида бинед ва ё ин ки даҳонатонро бо шир чайқонед.  Сирпиёз масунияти баданро мустаҳкам менамояд, организм қобилият пайдо мекунад, ки бар зидди таъсири зиёновари муҳити зист мубориза барад. Он метавонад миқдори зиёди бактерияҳоро нобуд созад.

Сирпиёзро ба таркиби дорувориҳои зиёд илова мекунанд. Доруҳое, ки дар асоси сирпиёз омода шудаанд, босамар ҳуҷайраҳои хатарноки саратонро нобуд кардаанд. Бо вуҷуди ин, бояд хотиррасон намуд, ки истифодаи дарозмуддати сирпиёз метавонад боиси нобуд шудани микрофлораи рӯда ва нороҳатии он гардад.

Ҳамчунин, сирпиёз барои табобати харобшавии системаи асаб, бемориҳои пешобдон, инчунин, барои поксозии организм тавсия дода мешавад. Сирпиёз қодир аст, ки варами хатарноки мағзи сарро нест кунад. Ҳамчунин, таъсири мусбати сирпиёз ба фаъолияти дил исбот карда шудааст.

Табобат бо сирпиёз – дастури мардумӣ

Ҳангоми гирифтор шудан ба бемории исқорбут (цинга) сирпиёзро ба ҳама гуна хӯрок илова карда мехӯранд ва ё дар алоҳидагӣ бо нон истеъмол мекунанд.

Муолиҷаи дандон бо сирпиёз:  ҳиссаи сирпиёзро ба ду қисмати баробар ҷудо намуда, ба рӯи даст, он ҷое, ки духтур набзи шуморо пайдо намудааст, бандед. Агар дандони тарафи чапатон дард дошта бошад, сирпиёзро ба дасти чапатон бандед, баъди 15-20 дақиқа дард бартараф мешавад.

Барои халосӣ аз кирми рӯда: ба болои 10 г сирпиёзи тозакардашуда обва ё шири ҷӯшидаистодаро резед. Он барои ду маротиба иҷро намудани микроклизма кифоягӣ мекунад.

Ҳангоми гирифтор шудан ба бемории дарди гулӯ, метавонед гӯлуятонро бо маҳлули аз сирпиёз омодашуда чайқонед: 1 ҳиссачаи сирпиёзро реза намуда, ба болояш 1 стакон оби ҷӯшонидашуда резед, як соат онро нигоҳ доред ва баъд истифода баред.

Барои муолиҷаи бемориҳои роҳи нафас: 5 дандонаи сирпиёзро қима намуда, ба он ҷурғот илова кунед ва то 30 дақиқа нигоҳ доред. Маҳлули омодашударо метавонед дар ҳолати гарм, 1 қошуқчагӣ дар як рӯз якчанд маротиба истеъмол кунед.