Судоб — Ин растанӣ се навъ аст: бӯстонӣ, даштӣ ва кӯҳӣ. Гиёҳи бӯстонии он то якуним метр баланд мешавад, пуршох аст. Баргаш реза, бадбӯ, бисёр сабз, гӯё бар он ғӯборе нишаста бошад. Гулаш зард, тухмаш дар ғилофе се адади ба якдигар пайваста, сегӯша аст. Аз ҳама беҳтарини онҳо сабзу тари тоза ва тундбӯй, ки ба дарахти анҷир наздик рӯида бошад. Ин растаниро ба забони русӣ рута меноманд. Навъи боғиашро дар нимҷазираи Қрим низ парвариш мекунанд.
Мизоҷи бӯстониаш дар дараҷаи севум гарм ва хушк аст; мизоҷи тару тозаи он дар дараҷаи дувум гарм ва хушк мебошад. Хислатҳои шифобахши он: баъзе бузургворони тиб гуфтаанд, ки хӯрдани судоб ақлро зиёда, вале маниро бадбӯ мегардонад, барои дарди гӯш фоида дорад.
Ин хусусияти тарёСудоб растание ки то якуним метр қад мекашад ӣ дорад. Агар бихӯранд, гиреҳҳои узвҳои баданро мекушояд, бодҳоро таҳлил медиҳад, меъдаро қувват мебахшад, иштиҳои таомро бармеангезад, пешоб ва ҳайзро меронад, моддаҳои зиёдатӣ ва нодаркори бисёрро аз бадан хориҷ мегардонад, вале маниро хушк мекунад, бачаи занони ҳомиларо аз шикам меафтонад, боҳро (пушти камарро) қатъ мекунад.
Агар инро бихӯранд ва гузошта банданд, барои бемориҳои вобаста ба ҳолати майна ва асаб, монанди: фолиҷ, ларзак, ҷингак шудани аъзо аз бисёрии балғам, дардҳои гуногуни буғумҳо ва ирқуннасо (радикулит) даво мешавад; инчунин барои бемориҳои узвҳои даруни сина, зардпарвин, иллатҳои сипурз ва қулинҷи бодӣ шифо мебахшад; ва ҳамин тавр бихӯранд, санги гурда ва хичакро майда карда мерезонад; бавосири кӯҳна, бемориҳои мақъад ва бачадонро дафъ мекунад.
Обашро бо асал ҷӯшонида, аз ин таркиб аз 50 то 75 грамм биёшоманд, ҳиккакро дафъ менамояд. Оби инро бо шибит бихӯранд, дарди паҳлӯ ва узвҳои даруни синаро таскин медиҳад; барои зиқ-ун-нафас ва сурфаи кӯҳна дармон мегардад, дарди рӯдаҳоро таскин медиҳад, варами гарми шуш, дарди буғумҳо ва ирқуннасоро даво мебошад, ларзи табҳои сардмизоҷро басанда менамояд.
Инро дар равғани зайтун ҷӯшонида, он равғанро бихӯранд, кирмҳои меъдаро мерезонад. Ва агар дар шароб то ними шароб бухор шуда рафтан биҷӯшонанду баъд он шаробро бинӯшанд, истисқои гӯштиро дафъ мекунад. Инчунин инро бо анҷир пухта, батакрор гузошта банданд, аз ин иллати истисқо наҷот меёбанд. Агар бо намак пухта ё намак хӯронида гузошта банданд, чашмро тез мекунад.
Баргашро бихоянд, бӯйи пиёз ва сирро аз даҳан дур месозад. Камтареро аз барги он бихӯранд ҳозима, яъне меъда, рӯдаҳо, ҷигар ва сипурзро қувват мебахшад, иштиҳо меоварад, оруғро дафъ мекунад; агар инро бо анҷир ва мағзн чормағз бихӯранд, заҳрҳои хӯрдашуда ва заҳрҳои ҷонварони дигарро аз бадан дафъ мекунад.
Ҳар рӯз аз барги он 3,5 грамм бихӯранд, иллатҳои фолиҷ, ларзак ва ҷингак шудани аъзоро барҳам медиҳад. Тухмашро бихӯранд ва онро баъд аз ҷимоъ бардавом занҳо аз таг бардоранд, ҳомила шуданро манъ мекунад. Хӯрдани тухмаш бар зидди ҳамаи намудҳои заҳр тарёқ мебошад.
Тухм ва баргашро батакрор бихӯранд, бачаро аз шиками занҳои ҳомила меафтонад, инчунин агар занҳо аз таг бардоранд ё ба дудаш бидоранд, ҳамин тавр таъсир дорад. Инро бардавом бибӯянд, чашмро заиф мегардонад, ҳамаи ҳисҳои баданро суст ва дилро камқувват мекунад.
Нет комментариев