Мардуми тоҷик, бахусус занҳо, тахайюлоти аҷиб доранд. Ҳар минтақа – Суғд, Хатлон, Бадахшон, Ҳисор ва Рашт бо шеваю лаҳн ва бофтаҳои ширини худ ғизои баҳориро сифат мекунанд. Агар таваҷҷӯҳ карда бошед, ангушти хурдро ба он мезананд, мечашанд ва ният мекунанд: «Муродҳо ҳосил ва то Наврӯзи дигар бедарду беғам Худовандо моро расон». (Орзуи «Эй Худованди замину осмон, то ба Наврӯзи дигар моро расон» ҳангоми ба чашму абрӯ молидани сияҳгӯш анҷом меёбад.)
Занони порсову покро як шабонарӯз (то омода шудани суманак) хӯришу хобашон назди дег буд. Суруду тарона мехонданд, даф мезаданд. (Суманак дар ҷӯш мо кафча занем. Дигарон дар хоб мо дафча занем).
Ин ҳама бесабаб нест. Илми имрӯз собит мекунад, ки дар таркиби сабзаи гандум моддаҳое вуҷуд доранд, ки бо ҷавон кардани узвҳо мусоидат мекунанд, нерӯ мебахшанд. Дар ҳоле ки дар аввали баҳор тану ҷон суст мешавад ва ба ғизо ниёз дорад.
Ду даҳсола аст, ки ҳунармандони Ҳолливуд ҳар субҳ аз оби сабзаи навруста 25 — 30 грамм менӯшанд, ки ба тан нерӯ ва ба чеҳра нуру сафо мебахшад ва дар илми имрӯзаи Аврупо бо номи Видграсс шӯҳрат дорад. Онҳо мисли мардуми мо гандумро дар зарфҳо (фақат кӯчактар) мехобонанд ва пас аз сабзидан қисмати болоро дукорда (қайчӣ) карда, ба шарбатсофгар андохта, ба болояш 50 — 60 миллилитр об илова карда, то баромадани рангу шира коркард мекунанд. Пасон ду кас метавонад бемалол онро нӯши ҷон кунад.
Ин ҷо исбот мешавад, аҳамияти сабзаро садҳо сол қабл ниёгони мо медонистанд ва воқеист, ки суманак ғизои фариштагон ва озодагон аст.
Пас имрӯзу ҳамарӯз чун дар Наврӯзи оламафрӯз сабзаву суманак омода ва барои ободии дастархону саломатиатон истеъмол намоед! Ҳамеша сиҳатманду хонаобод бошед!
Бори дигар, Наврӯзи ҷаҳонӣ муборак!
Нет комментариев