Вожаи Наврӯз ҳамрадифи вожаи пирӯзист, зеро маҳз расидани Наврӯз оғози пирӯзии рӯшноӣ бар торикӣ, пирӯзии гармо бар сармост, пирӯзии нишот бар ғаму кулфат аст. Наврӯзи мо рамзи пирӯзӣ бар ҷаҳолат, бар таассуб, бар кинаву бухлу ҳасад, бар ҳама бадиҳо, пирӯзии хайр бар шарр аст. Зеро табиати Наврӯз дар тӯли ҳазорсолаҳо ҳамеша муқобили инҳо ва ҳамрадифи некиву хайрхоҳӣ будаасту мебошад. Беҳтарин дуои тоҷикӣ умеди расидан ба Наврӯзи нав аст, яъне: «То ба Наврӯзи дигар моро расон!».
Чунин нигоштааст Шоири халқии Тоҷикистон, ходими адабии АМИТ «Ховар» Камол НАСРУЛЛО дар тараннуми наврӯзии хеш. Шоир дар идомаи васфи ин ҷашни бостонӣ чунин мегӯяд:
— Бо ибтикор ва ташаббусҳои созандаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон соли 2010 Маҷмаи умумии СММ қатъномае қабул кард, ки тибқи он ҷашни Наврӯз мақоми байналмилалӣ гирифт. Наврӯз соли 2009 аз ҷониби Кумитаи ҳифзи мероси фарҳангии СММ расман ба феҳристи ЮНЕСКО оид ба мероси башарияти фарҳанги ҷаҳонӣ дохил гардид. Иди байналмилалии Наврӯз баъд аз қабули қатъномаи мазкур дар Ҷумҳурии Тоҷикистон дар сатҳи байналмилалӣ ҷашн гирифта мешавад.
Наврӯз ҷашни хуҷастаи миллии мост, ки имрӯз башариву ҷаҳонӣ шудааст. Ва ин бесабаб нест, зеро тамоми ойинҳо, маросим ва суннатҳои фархундаи Наврӯзи фаррухпайи мо зотан башариянд ва чунонанд, ки ба дарду армони тамоми одамизод мехӯранд. Аз ин рӯ онро ҳама қабул доранд ва имрӯз ҳамагон дар тамоми гӯшаҳои дунё ошиқи онанд. Танҳо овардани ду-се далел кофист, ки хуҷастагиҳои беназири суннатҳои Наврӯзи оламшумуламонро собит созем.
Нахустин суннати Наврӯз тозагиву озодагист. Мардум аввалан хонаҳои худро аз чангу гарду ғаждиҳо тоза мекунанд. Аз ҳарчи кӯҳнаву фарсудаву шикаставу нолозим аст, худро раҳо месозанд. Аммо тозаву нав кардан танҳо ба хонаву дар ва сару либос дахл надорад. Ин рамзест, ки дар зимни он, пеш аз ҳама, тоза кардани дилу андешаву сиришти инсонҳо дар назар дошта шудааст. Бале, аввалин шарти Наврӯз озодагист, ҳам ба зоҳир ва ҳам ба ботин. Тоза кардан, нав кардан!
Суннати волои дигари Наврӯзи фаррухпай, ки дар дунё назир надорад, ин бахшидани гуноҳон аст. Ба андешаи банда, ин таомул нуқтаи баландтарини фарҳанги Наврӯз аст, ки дар ҳеҷ маросими дунё собиқа надорад. Танҳо дар Наврӯзи Аҷами мо — мардуми ориётабор одамон водошта мешаванд, ки гуноҳони ҳамдигарро бубахшанд. Баландтарину нектарин одоби башарӣ, ки дар байни халқи мо ба шарофати Наврӯз маҳфуз аст, ин аст, ки андар рӯзи Наврӯз ҳатто душманон дӯст мешаванд. Ва ин далели баэътимоди хуҷастагии фарҳанги бузурги халқи мост, ки ғояти баланди инсонигарӣ ва одобу таҳаммулу хиради инсониро инъикос мекунад.
Шеъри наврӯзии Шоири халқии Тоҷикистон, барандаи Ҷоизаи давлатии ба номи устод Рӯдакӣ Камол Насруллоро чун дастовези наврӯзӣ тақдим ба хонандагони азиз мегардонем .
НАВРӮЗ
Маънои ману намои ман Наврӯз аст!
Қутби ману раҳнамои ман Наврӯз аст!
Озода зи ғуссаҳову осуда зи ранҷ,
Анвори раҳи раҳои ман Наврӯз аст!
Он махзани пур зи ганҷу симу зари ман,
Мероси ман аз ниёи ман, Наврӯз аст!
Гар зинда ба сад ҳазор захми теғам,
Дасти мададу давои ман Наврӯз аст!
Наврӯз! Биё, ки душманон дӯст шаванд,
Эҳсони Худо, сафои ман Наврӯз аст!
Бо ҳар нафаси умед покизатарем,
Покии ману ҳавои ман Наврӯз аст!
Оинаи хушнамои ойинҳоям,
Дар даҳр ҷаҳоннамои ман Наврӯз аст!
Ишқу адабу фазилати миллати ман,
Ҷуди ману ноҷудои ман Наврӯз аст!
Дар чашму дилам чароғи нури ишқ аст,
Тӯмори дилу зиёи ман Наврӯз аст!
Ман дар хати аҳд устуворам зи азал,
Зеро хати устувои ман Наврӯз аст!
Дар баҳри азал сафина дорам аз дил
Лотарс, ки нохудои ман Наврӯз аст.
Дар тӯли ҳазорсолаҳо ҷавшани ман
Аз душмани ҷонрабои ман Наврӯз аст!
Сад гуна сади садад куҷо садди ман аст,
То ҳафт осмон садои ман Наврӯз аст!
Аз вартаи марг вораҳонад моро,
Бемаргии ман, барои ман Наврӯз аст!
Аз баъди ҳазор сол нав омадаам,
Навбоваи ман, навои ман Наврӯз аст!
Бигзаштаву ояндаву имрӯзи ман аст,
Боқӣ чӣ бувад, бақои ман Наврӯз аст!
Манбаъ: АМИТ «Ховар»
Нет комментариев