Ток — ин дарахти ангур аст. Мизоҷаш дар дараҷаи дувум сард ва хушк аст. Хислатҳои шифобахши он: навдаҳои навраси онро бихӯранд, баромадани бухоротро ба майна манъ мекунад. Барг, навда ва печаки онро кӯфта, бо орди ҷав хамир сохта гузошта банданд, дарди сари гарм ва сӯзиши чашмро таскин мебахшад, инчунин варамҳои гарми онҳоро таҳлил медиҳад.
Усораи барги он, яъне оби барги тарашро дар офтоб ғафс гардонида биёшоманд, меъдаи гармро қувват мебахшад, қай ва хун қай карданро манъ мекунад, хуморро мешиканад, барои захми рӯдаҳо ва исҳоли сафровӣ дору мешавад. Агар бо он ҳуқна кунанд ҳам, ҳамин гуна таъсирро дорад. Инчунин хӯрдани усораи ин пешобро меронад ва бачаи занони ҳомиларо аз афтодан бозмедорад.
Шарбати навдаҳои тари онро, ки бо қанди сафед қивом карда бошанд, бихӯранд, дилтапаки (дилбозии) сафровиро шифо мебахшад, иштиҳоро ба таом бедор мекунад, хуморро мешиканад, ҷӯшиши сафро ва беҳузур шудани дилро таскин медиҳад, исҳоли моддаҳои рақиқи сафровиро мебандад. Вале хӯрдани ин ба одамони сурфа доштагӣ зарар дорад — давои ин зиёнаш асал хӯрдан аст.
Шилм ва оби ғафсгаштаи он бисёр поккунанда ва хушкмизоҷ аст. Инро бо шароб биёшоманд, сипурзро ба дараҷае пок мегардонад, ки ҳатто ёфтани он амри муҳол аст; санги хичакро майда карда мерезонад.Агар онро гузошта банданд, шукуфаи пӯст ва қутури решгаштаро дафъ мекунад. Онро бо равғани зайтун сиришта, батакрор бимоланд, мӯйро месутурад.
Оби чӯбашро, ки ҳангоми сӯхтан таровиш мекунад, бимоланд, озахҳо, мӯрчагазак, доғи кунҷидак, шукуфаҳои пӯст ва қутурро дафъ мекунад, инчунин мӯйро месутурад, хусусан бо мавизи ангур сиришта бимоланд, таъсираш зудтар зоҳир мегардад.
Хокистари чӯб ва аррамайдаи шохҳои он сӯзонанда аст. Онро бо сирко хамир сохта гузошта банданд, бавосирро дафъ мекунад; бо равғани гулисурх ва сирко сиришта гузошта банданд, низ бавосирро нест мегардонад; бо равғани гулисурх ва судоб даромехта гузошта банданд, варами сипурзро таҳлил медиҳад. Хокистари шохҳои онро бо равғани кӯҳна ва равғани зайтуну асал хамир сохта гузошта банданд, даридагии мушакҳоро ба ҳам оварда сиҳат мебахшад, буғумҳои сустро мустаҳкам мегардонад, асаби шахшударо мулоим мекунад; бо танакори сурх даромехта гузошта банданд, гӯшти ҳароми захмҳоро мехӯрад; бо сирко хамир карда гузошта банданд, асабҳои печидаро рост месозад, газидани мори афъӣ ва саги девонаро шифо мебахшад, варами ғуддавиро таҳлил медиҳад. Агар онро батанҳоӣ тафсонида гармбандӣ кунанд, бавосирро нест мекунад. 1,75 грамм хокистари шохҳои онро бихӯранд, захми рӯдаҳоро шифо мебахшад, инчунин санги гурда ва хичакро майда карда мерезонад.
Оби хокистари онро биёшоманд, зарба хӯрдан, аз ҷумла чалақидани майнаро даво мешавад. Оби хокистари он ин тавр тайёр карда мешавад. Се қошуқ хокистари онро дар як литр об хуб меҷӯшонанд, баъд мегузоранд, ки таҳшин шавад. Оби софи онро дар зарфи дигар рехта, боз таҳшин мекунанд. Оби софи инро ҳам ба дигар зарф мерезанд, инак, бори севум таҳшин менамоянд. Баъд он оби хокистари соф ҳисоб меёбад. Миқдори нӯшидан аз ин оби хокистар 100 грамм аст. Мизоҷи гули тару тозаи токи даштӣ дар дараҷаи якум сард ва хушк аст, бӯйи хуш дорад.
Хислатҳои шифобахши он: агар инро бихӯранд, дилро қувват мебахшад, оруғ ва қайро манъ мекунад.
Нет комментариев