Ин навбат дар бораи ҳунари йӯрмадӯзӣ сухан хоҳем гуфт.
ЙӮРМАДӮЗӢ – яке аз ҳунарҳои қадима буда, бо истифода аз нақшу нигори мухталиф матоъ оро дода мешавад. Ҳунари йӯрмадӯзӣ дар тамоми минтақаи Тоҷикистон маъмул аст.
Шахси йӯрмадӯз ҳар як дақиқаи умри худро ғанимат мешуморад ва онро бамаврид истифода мебарад. Намегузорад, ки лаҳзае ройгон гузарад. Дар рӯи матоъ бо нақшу нигори зебову нотакрор йӯрмадӯзӣ намуда, аз гуле гулзор ҳосил мекунад.
Бо дастони ҳунарманди бузургу меҳнатофаринаш ақли бинандаро асир месозад. Ҳунарҳои волои йӯрмадӯзони асилро дида, бешубҳа онҳоро ҳунармандони бузург номгузорӣ мекунем, ки ин номҳои бузург бе меҳнату заҳмати зиёд ба даст намеоянд.
Бузургони олами адаб таъкид кардаанд, ки Худованд тору пуди инсонро аз меҳру садоқат сириштааст. Боз тазаккур додаанд, ки Офаридгор як хислати хешро ба инсонҳо ҳадя кардааст, ки ин эъҷозгарӣ, яъне аз мавҷудоти халқкардаи Ҳазрати ҳақ чизи дигар офаридан аст, аз ин лиҳоз, ҳунармандиро мўъҷизаи худовандӣ меҳисобанд. Зеро инсон аз пахтаю пиллаю рангу ғоза матову ресмону газвори гуногун меофараду ба тору пудашон меҳру муҳаббати зиндагиро мепечаду мебофад, рангубор медиҳаду оҳар мебахшад, то ки зебогии табиат, оламу атроф, боғу гулшани Ватан дар онҳо таҷассуми хешро ёбанд.
Шахси йӯрмадӯз низ бешубҳа дар рўи матоъ гул медӯзад, дар рўи матоъ ҳастиашро мебахшад, дар рўи матоъ зебоии табиатро аз нигоҳи шоиронааш ҳаккокӣ мекунад.
Хулоса, ҳунари йӯрмадӯзӣ аз рӯзҳои пайдоишаш то ба замони имрӯз барои мо-тоҷикон мерос мондаасту дар замони соҳибистиқлолии Тоҷикистон боз ҳам рушду ташаккул ёфт. Алҳол занону бонувони зиёде бо ин намуди ҳунар машғуланду бо маҳсули меҳнати хеш ҳамагонро мафтун кардаанд.
Ҳунарманд-тарроҳ, бахусус йӯрмадӯзи болаёқат, сарвари Сехи дӯзандагии «Ҳанифабону»-и шаҳри Хуҷанд Ҳанифабону Мӯъминова ин ва маълумоти дигарро бароямон пешниҳод намуданд.
Нет комментариев