Гул аз ҳама тӯҳфаи олӣ ва ифодагари ҳиссиёту баланди меҳру муҳаббати самимӣ маҳсуб меёбад. Имрӯзҳо ҳама медонанд, ки шумораи гулро ба назар нагирифта, тӯҳфа кардани он расм шудааст. Вале оид ба чӣ тавр тақдим кардани гул ақидаи ягонае вуҷуд надорад. Масалан, гулро бояд дар бастабандишуда тақдим кард ё дар шакли мукаррарӣ. Зеро бастанбандӣ ба намуди гул зебогии дигар мебахшад.
Аз рӯи қоида гулро бидуни бастабандишавӣ тақдим кардан тавсия дода шудааст, албатта ин дар ҳоле, ки агар гулҳо дар ҳол ба дасти гулгиранда фароянд. Масалан, дар рӯзи таваллуд. Вале фикри солим нишон медиҳад, ки нигоҳ доштани гулҳои бастабандӣ нашуда нисбат ба нигаҳдории гули бастабандӣ гардида душвортар будааст. Бинобар ин ҳангоми вохӯрӣ тақдим намудани гул танҳо дар намуди бастабандишуда тавсия дода шудааст.
Инчунин мувофиқи қоида гули қоғазпечшударо дар дасти чап рост дошта истода, ҳатман бо хушгӯие онро ба шахси гиранда тӯҳфа бояд намуд. Агар гулро шахсан тақдим карда наметавониста бошеду онро бурда дастрас мекарда бошанд, ҳатман ба дохилаш мактубчаеро гузоред, ки бо суханҳои гарму самимӣ ва таманниётҳои накӯ навишта шуда бошад.
Нет комментариев