Имрӯз, 1 март рӯзи аввали фасли баҳор аст. Дар тамоми дунё баҳорро фасли зеботарин, дар Тоҷикистон онро инчунин «арӯси сол» ва фасли пурфайз меноманд.
Устод Рӯдакӣ дар баҳорияи зер омадани фасли баҳор ва зинату ороиши нав пайдо кардани табиатро хеле табиӣ тасвир кардааст:
Омад баҳори хуррам бо рангу бӯи тииб,
Бо сад ҳазор нузҳату ороиши аҷиб,
Шояд, ки марди пир бад- ин гаҳ шавад ҷавон,
Гетӣ ба дил ёфт шабоб аз паи машиб.
Як сабаби баҳорро дӯст доштани мардуми тоҷик он аст, ки дар ин фасл Тоҷикистон ба гулистону бӯстон табдил меёбад ва аз тамошои табиати дилрабои он чашми кас сер намешавад. Аз накҳати атрогини ҳавои баҳории сарзамини тоҷикон кас роҳат мебарад. Дар зери кӯҳҳои сарбафалаки пур аз барф рӯидани гулҳои сияҳгӯшу лоларо дида, сайри табиати дилфиреби онро намуда, шукрона мекунем, ки чунин Ватани дорои табиати нотакрор дорем. Тавре шоир мегӯяд:
Ҳаво гарму замин нарму гулу себарга рақсон шуд.
Табиат боз хандон шуд. Баҳорон шуд! Баҳорон шуд!
БА БАҲОРИ НАВ РАСИДАМ…
Ба баҳорӣ нав расидам, зи баҳор шукр гӯям,
Ба нигори нав расидам, зи нигор шукр гӯям.
Ба хумори ишқ шодам, ки маро ба ман нишон дод,
Ба хумори дил расидам, зи хумор шукр гӯям.
Зи шарори хандаи гул, ба дилам шарора афтод,
Зи дили шарораборам, зи шарор шукр гӯям.
Ғазали ҳазор бошад, зи ҳазор ҷилваи гул,
Зи ҳазор хандаи ӯ, дуҳазор шукр гӯям.
Чу шавад шукуфаборон, ба сару ба дӯши ёрон,
Зи хазон кунам фаромӯш, зи баҳор шукр гӯям.
Нет комментариев