Ревоҷ (Ревень ба русс.) тоҷикон чукрӣ ҳам меноманд, гиёҳи кӯҳии машҳур аст. Гулаш сурх ва чун гӯшвораи духтаракон зебанда мебошад. Таъмаш турш, мардум онро бо завқ мехӯранд. Мизоҷи банди барг ва пояаш дар дараҷаи дувум сард ва хушк аст.
Хислатҳои шифобахши Ревоҷро: инро бихӯранд, моддаҳои ғафсгаштаи баданро тит ва пароканда мегардонад, дарунро мебандад, фараҳ мебахшад; меъда, ҷигар ва дигар узвҳои гарммизоҷи даруни шикам ва синаро қавӣ мегардонад; иштиҳоро мекушояд, шиддати ҷӯшиши сафроро таскин медиҳад, қайи сафровӣ, ташнагӣ, беҳузур (беҷо) шудани дилро қатъ мекунад; фишори баланди хунро паст мегардонад ва хуни сафровиро соф менамояд, мастӣ ва хуморро барҳам медиҳад, дилтапак (дилбозӣ), васвос, бавосир, тоун (чума), вабо, нағзак (гулак), сурхича (қизомуқ), исҳоли гарми сафровӣ, зардпарвин, табҳои гарм ва сафровиро дафъ мекунад. Агар инро бардавом бихӯранд, баромадани пучак ва чиртакҳоро монеъ мешавад, яъне моддаи қандро дар таркиби хун кам мекунад.
Оби чукриро дар офтоб хушк карда, чун сурма ба чашм кашанд, чашмро қувват мебахшад, гули чашмро нест мекунад. Агар инро кӯфта, бо орди ҷав хамир карда гузошта банданд, барои сурхбод даво мешавад ва мӯрчагазакро шифо мебахшад.
Вале қисми рӯйизаминии чукриро аз ҳад зиёд ва бардавом бихӯранд, ба узвҳои даруни сина, ба одамони сардмизоҷ ва боҳ (пушти камар) зарар дорад; асабҳоро хушк мекунад, қулинҷро, ки варам ва дарди рӯдаҳои ғафс аст, пайдо менамояд. Дар ин маврид асал бояд хӯрд, ки ислоҳи зарари он намояд.
Миқдори як бор ошомидан дар як рӯз аз оби чукрӣ то 100 граммаст. Агар ёфтани ревоҷ душвор гардад, ба ҷойи ин туршак (щавель) ва оби ғӯраи ангур нӯшидан раво мебошад.
Оби чукриро ҷӯшонида ғафс гардонанд — инро рубби чукрӣ меноманд. Рубби ревоҷ қавитар аз оби он аст. Инро бинӯшанд, тарсончакӣ, девонагиро дафъ мекунад ва инчунин сӯхтани ахлот (моддаҳо)-ро дар бадан ислоҳ мекунад.
Решаи ин гиёҳ бисёр чуқур меравад ва дароз мебошад. Замини ин гиёҳ рӯидаро то поёни решаҳояш бикобанд, дар сари решаҳо монанди шалғам гиреҳҳо дорад. Ин чизи шалғамшакл ва ҳамаи қисмҳои дигари решааш дар давогӣ қавитар мебошад назар ба қисмҳои дигари он. Инро қитъа-қитъа бурида, хушк карда мегиранд ё хушки онро кӯфта, дар зарфҳои шиша ва чинӣ нигоҳ медоранд барои ҳоҷатҳои минбаъда. Мизоҷи решааш мураккаб-ул-қувват аст, дар дараҷаи дувум гарм ва хушк мебошад.
Хислатҳои шифобахши Ревоч: инро бихӯранд, рутубатҳои зарарноки баданро хушк мегардонад, исҳолро мебандад, узвҳои дохилиро аз олоиш пок мекунад; моддаҳои бегонаро пазонида, барои дафъ шудан муҳайё месозад, бар зидди ҳамаи заҳрҳои сардмизоҷ тарёқ мешавад, хусусан заҳри каждумро ба зудӣ дафъ мекунад; агар ахлоти (моддаҳои) ғализ (ғафс) ва рақик (суюқ,) мавҷуд бошанд, ба воситаи исҳол дафъ менамояд, пешоб ва ҳайзро равон менамояд, қуввати ҷозибаи ҷигарро меафзояд ва гиреҳҳои рӯдаҳо ва сипурзро мекушояд; бодҳои гурда, хичак ва бачадонро пароканда месозад, инчунин дардҳои ин аъзоро таскин медиҳад; барои дилтапак (дилбозӣ), ки аз сардӣ бошад, дармон мешавад, сардии меъда ва ҷигарро дафъ мекунад; сурфаи кӯҳна, дамкӯтаҳӣ, сил, яъне захми шуш ва рӯдаҳо, инчунин ҳамаи навъҳои истисқо (водянка) ва зардпарвинро, ки аз афтодани гиреҳ бошад ва ҳар навъ исҳол, гиреҳҳои мосориқо — ҳамаи инро ба ибро меоварад, исҳоли хунинро мебандад, рӯдаҳо ва узвҳои дигари даруни ишкам ва даруни синаро аз олоиш пок мегардонад, инчунин бодҳои ин узвҳоро пароканда месозад; варамҳои сардро таҳлил медиҳад; исҳол, дарди рӯдаҳо, бавосир, решҳои бедаво, таби дурӯздармиён — ҳамаашро шифо мебахшад.
Мо дар боло мосориқо гуфтем — ин мӯрагҳоест, ки ғизои дар рӯдаҳо ҳазмёфта ба воситаи ин рагҳо ба даруни ҷигар кашида мешавад. Агар кӯфтаи решаи ревоҷро бо луоби тухми биҳӣ ҳабҳо (пилюлаҳо) баста, як ҳабро дар зери забон нигоҳ доранд ва оби онро фурӯ баранд, сурфаи тари сардмизоҷ, зиқ-ун-нафас (астма)-и сарди тар, ҷӯшиши (пухтани) даруни даҳан, ки аз сардӣ бошад, инчунин монанди ин иллатҳоро дафъ мекунад.
Агар чукруриро бо кӯфтаи ҳалилаи кобулӣ, занбӯруғи сафеди танаи дарахт ва сабир (алоэ) қурсҳо сохта фурӯ баранд, барои аз моддаҳои зарарнок ва нодаркор пок гардонидани майна, дарди сари аз хунукӣ ва сафровӣ (гарммизоҷ), дарди нимсар, фолиҷ (шал шудани нимаи бадан ба дарозӣ), чарх задани сар, кузоз (столбняк), тарсончакӣ, девонагӣ, назлаҳои сардмизоҷ, ҷарангҳои гуногуни гӯш ва дарди чашми аз назла баамаломада дору мешавад.
Агар талқони ревочро бо решаи чоқула ҳамроҳ карда бихӯранд, бемориҳои даруни сина, монанди: сурфа, зиқ-ун-нафас, гирифтагии овоз ва ғайраҳоро дафъ мекунад. Агар инро бо шароби себ бихӯранд, барои нест кардани оруғ, сустии мушакҳо ва асаб, инчунин барои даридану нотавон гаштани онҳо, зарба хӯрдани ҳар як узв (аз ҷумла чалақидани майна) давои бебадал аст. Инро бо оби гарм бихӯранд, оруғҳои гуногун (аз ҷумла оруғи турш), таранг ва беҳаракат мондани узве, даридани пардаи шикам (ҷурра, дабба) ва дарди рӯдаҳоро дафъ мекунад.
Аз 4,5 то 7 грамми онро бо шираи тухми харбуза бихӯранд, инчунин бо шираи тухми хори хачак биёшоманд, пешоби бандшударо, ки бо ҳеҷ як даво кушода нашуда бошад, равон ва кушода мегардонад. Агар бо оби сунбул бихӯранд, ирқуннасо (радикулит), табҳои балғамӣ, сустии пайвандҳо ва дардҳои онҳоро шифо мебахшад; бо зирк бихӯранд, варами ботиниро таҳлил медиҳад.
Як қитъа решаи онро дар даҳан нигоҳ доранду оби онро фурӯ баранд, барои хун қай кардан, гиреҳ ва варами узвҳои даруни сина, дамкӯтаҳӣ ва гирифтагии нафас дору мешавад. Ҳар рӯз аз решаи хушки кӯфтагии он 4,5 грамм бихӯранд, дардҳои меъда ва пурбодшавии онро дафъ мекунад, инчунин оруғро таскин медиҳад. Ва агар кӯфтаи онро дар бинӣ бирезанд, бемориҳои мағзи сар ва назларо фоида мебахшад.
Кӯфтаи мазкурро бо сирко хамир карда гузошта банданд, доғи кунҷидак, шукуфаи пӯст ва доғҳои аз зарба ва лат хӯрдан ба амал омадаро дур мекунад. Агар бо орди ҷав, тухми тугмачагул ва тухми гулихайрӣ даромехта, гузошта банданд, устухони беҷошударо ба ҷояш мебарад.
Инро кӯфта, бо оби гарм хамир сохта бимоланд, лат хӯрдагиро ба ислоҳ меоварад, варамҳои сардро таҳлил медиҳад ва инчунин ҳамаи дардҳоеро, ки аз гармӣ набошанд, таскин медиҳад; заҳрҳои сардмизоҷ, хусусан заҳри каждумро дафъ мекунад; агар ба миёни китфон бимоланд, хавфи дар дил афтодаро дафъ мегардонад.
Кӯфтаи онро бипошанд, реш ва захмҳои тарро хушк мегардонад. Мегӯянд, ки решаи ин ҳангоми хӯрдан ба бирози (саргини) дар дарун шахшуда зарар дорад, давои ин зарараш шилми бодомро хӯрдан аст, ки ислоҳи зарар намояд, инчунин ба тифлони заифмизоҷ зиён мекунад.
Миқдори як бор хӯрдан аз решаи ревоҷ дар як рӯз аз 4,5 то 7 грамм аст. Ба ҷойи ин дар бемориҳои меъда ва ҷигар баробари якуним вазни он гули сурхро истеъмол кардан раво мебошад.
Нет комментариев