Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон 30-солагии худро бо муваффақият ва сарбаландона таҷлил дорад. Ҳарчанд ин ҷашни муборак ба замони бисёр мураккаби нооромиҳои байналмилалӣ, ҳаросу изтироби инсоният дар пешорӯи фоҷиаву бемориҳо ва таҳдиди фалокатҳои экологиву иқтисодӣ рост омадааст, миллати некманиш, хайрхоҳ ва башардӯсти тоҷик тавонист таҳти роҳбарии Сарвари меҳанпараст ва миллатдӯсти худ, Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон дар мазҳари пирӯзиҳои озодии ба дастовардааш, дар арсаи байналмилалӣ, дар пешорӯи ҷаҳониён шайпури шодмонӣ ва бонги пирӯзӣ бизанад ва дилсофона бо меҳру муҳаббати хосси тоҷикӣ дар саросари Тоҷикистон ин санаи муборакро бо шаҳомати хосса ҷашн бигирад.
Хушбахтона, мо, тоҷикон Пешвои ватандӯст ва ҳидояткоре дорем, ки бо сиришти хастагинопазири саршор аз тозаҷӯиву тозакориҳо, саршор аз иқдому ташаббусҳо ва ҳидоятҳои пешбарандаву барозанда пайваста моро ба навовариву бунёдкорӣ ва омӯзишу созандагӣ ангезиш додаву раҳнамоӣ менамоянд. Банда мехоҳам чад сухане оид ба ҳидоятҳо, ташабускориву иқдомҳои самимона ва миллатдӯстонаи Президентамон бигӯям, ки агар нек нигарем, яке аз асосҳо ва сарчашмаҳои дастовардҳо ва пирӯзиҳои миллати мо маҳз ҳамин аст, чунин изҳори андеша намудааст Шоири халқии Тоҷикистон, барандаи Ҷоизаи давлатии ба номи Рӯдакӣ, ходими адабии АМИТ «Ховар» Камол Насрулло.
Дар зер андешаҳои пурраи муаллифро манзури хонандагон менамоем.
-Яке аз ҳидоятҳои ҳамешагии Сарвари кишвари мо, ки аз ташаббусу иқдомҳои шахсияшон сарчашма мегирад, даъват ба бунёдкориву созандагӣ ва шукуфоии саросарии кишварамон аст. Ёдам намеравад, ки ҳанӯз дар он солҳои гарони нахустини ба сари давлат омадан Сарвари кишвари мо ба ҳама душвориҳо ва тангии рӯзгор нигоҳ накарда, ташаббускори ниҳолшинонӣ ва сарсабз гардонидани муҳити атроф гардидаву худ бо иқдомҳо ниҳолҳои рамзии нахустинро нишонда буданд. Ин рамзи зебое буд, ки яъне мо метавонем дар оянда аз Сарвари ҷавони давлат сарсабзиву шукуфоиҳои кишварро умедвор бошем. Тӯли ин ҳама солҳо ҳамин ташаббускориҳову иқдомҳои нав ба нав ҳамеша бо Пешвои миллати мо ҳамроҳу ҳамқадам буданд. Ин аст, ки имрӯз пас аз таҷлили боҳашамати ҷашни мубораки 30-солагии Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон метавон ҳосили ин иқдому ташаббускориҳои Президентамонро пеши назар овард.
Азбаски фурсате нест, ки мо дар бораи ҳамаи ташаббусу иқдомҳои Сарвари кишварамон нақл кунем, ки онҳо хеле ва хеле зиёданд, банда мехоҳам дар бораи чанд иқдому ҳидоятҳои Пешвои миллатамон дар солҳои охир сухан гӯям.
Аввалин чизе, ки банда ҳамчун шаҳрванди ин сарзамини муқаддас, пас аз ин тантанаҳо бо қаноатмандӣ мехоҳам зикр кунам, ин аст, ки дар тӯли ду-се соли охир ба пешвози ин ҷашн, бо нияти сазовор истиқбол гирифтани он, як барномаи бузурги ободкориву созандагӣ дар тамоми гӯшаҳои кишвар бо даъвати Сарвари кишварамон амалӣ карда шуд. Ман инро аз беҳтарин падида ва дастоварди солҳои охир дар фаъолияти давлатдории тоҷикон меҳисобам. Зеро бо чунин ғайрату фидокориву ҷоннисорӣ барои ободонии кишвар якдилу якҷон аз сари нанг бархоставу саҳм гузоштани мардуми тоҷик, аввалан, моро сарбаланду хушҳол аз комёбиву ободониҳо мегардонад ва баъдан, далели қавӣ гардидани ваҳдату ягонагӣ ва сулҳу осоишу ҳамдигарфаҳмӣ дар кишвар мебошад.
Биёед, дур наравему танҳо дастовардҳои ҳамин панҷ соли охирро аз назар гузаронем. Агар мо муқоиса кунем, симои зоҳирии тамоми марказҳои ноҳияву деҳоти Тоҷикистон аз ҳисоби бунёди роҳҳои ободи замонавӣ, сотмони биноҳои нави маъмуриву ҷамъиятӣ, бунёди мактабҳо ва манзилҳои истиқоматӣ, хусусан қасрҳои фарҳангу варзишгоҳҳои бозгӯ ба талаботи замон ва боғу гулгашту гулзорҳои нишотбахш то ба ҳадди ношинохтанӣ дигар шудаанд. Аксари онҳо ба марказҳои ободу зебои замонавӣ табдил ёфтаанд, ки кас аз диданашон мафтун мешавад.
Наметавон дастовардҳои муҷаллои се соли охирро, ки падидаҳои дурахшони ҳаёти маънавии миллатамон маҳсуб меёбанд, нодида гирифт. Ин падидаҳо боз ҳам ҳосили закои Пешвои миллатамон буда, маҳз бо ташаббус ва ҳидоятҳо ва дастгириҳои бевоситаи он кас роҳандозӣ гардидаанд. Инҳо озмунҳое мебошанд, ки ба маънавиёти миллатамон набзи тоза бахшида, муҳит ва ҳавои солиму созгоре барои тамоми табақаҳои аҳолӣ ва хусусан наврасону ҷавонон ба вуҷуд оварданд. Ин озмунҳо ҳар яке ҳадаф ва ормонҳои бузурги миллиро пайгирӣ мекунанд ва мо аллакай натиҷаҳои неку пурсамар ва рӯҳбаландкунандаи онҳоро дида истодаем, ки ба ҳавои маънавии халқи мо тобишу таровати тоза додаанд.
Масалан, озмуни “Фурӯғи субҳи доноӣ китоб аст” бори дигар мо ва миллатамонро ба асолати маънавии худ, маънавиёти бузурге, ки беҳин дастоварди миллии мост, рӯ ба рӯ гузоштааст. Мардум, хусусан ҷавонон, дар саросари кишвар ба китоб рӯ оварданд, асарҳои адибони бузурги гузаштаву имрӯза, асарҳои машҳури адибони бузурги ҷаҳон дасти ба даст ва вирди забон гардиданд. Ҷавонони соҳибистеъдод ба эҷодкорӣ рӯ оварданд. Довталабони нав боҷуръатона ба майдони назму насри муосир қадам мегузоранд ва мо аминем, ки ин ҳама фардо бенатиҷа нахоҳад буд ва ба рушди адабиёту маънавиёти мо таъсири бузурге хоҳад гузошт. Хусусан, ки номинаи назму наср имконият медиҳад, ки ҳар ҷавони бостеъдод бевосита аз ҳар канори кишвар, ҳатто аз дурдасттарин гӯшаи Тоҷикистон ба майдони озмоиши адабиёт роҳ ёбад ва чизеву касе наметавонад садди роҳи ӯ гардад.
Озмуни дигарЕ, ки бо ташаббуси Пешвои миллат роҳандозӣ гардид, “Тоҷикистон-Ватани азизи ман” мебошад, ки он дар дастгирӣ, пешрафт ва такомули тозаи ҳунари ҷавононе, ки ҷодаи санъати мусиқӣ ва сарояндагиро ҳам дар самти мусиқии анъанавӣ ва ҳам дар самти мусиқии касбӣ пеш гирифтаанд, саҳми бузург мегузорад. Як эҳёи тоза, як талоши наве дар байни ҷавонони ҳунарманд имрӯз саросари кишварро фаро гирифтааст. Чӣ қадар номҳои нав, истеъдодҳои нодири тоза, ҳунармандони соҳибзавқ ва ояндадор дар тӯли баргузории ду озмуни солҳои пешин ба майдон омаданду омадан доранд, ки моро аз ояндаи солиму дурахшони маънавии ватанамон паёмҳо медиҳанд. Чӣ ҳадар ҳунарҳои хуҷастаи навозандагии асбобҳои миллӣ, ки баъзеҳояшон солҳои охир қариб, ки аз ёд рафта буданд, дубора ҷон гирифтаву ба саҳнаҳо баромаданд. Оё ин дастоварди Истиқлолияти мо нест!?
Аммо ҳароина миллати тоҷик на фақат дар соҳаҳои адабиёту фарҳанг, балки дар соҳаи илмҳои ҷаҳонӣ низ парчамдору номбардор буда, абармардонеро ба олами илм додааст, ки эътирофи ҷаҳонӣ пайдо кардаанд. Бинбар ин боз ҳам бо ташаббусу иқдоми Пешвои миллатамон тарҳрезӣ шудану рӯи кор омадани озмуни дигаре бо номи “Илм- фурӯғи маърифат” айни муддао ва саривақтӣ буда, аз ҷониби ҳаводорону ташнагони илм, хусусан наврасону ҷавонон ва омӯзгорону волидайни онҳо гарм истиқбол ёфту шоистаи ситоишҳо гардид. Ва мо аминем, ки хеле зуд ҳосили пурсамари ин ташаббуси Пешвои миллатро низ хоҳем дид.
Оқибат роҳандозӣ шудани ин озмунҳо имконият ва шароит медиҳад, ки миллати тамадунофари тоҷик дар муҳит ва ҳавои маънавиёти бузурги хеш зиндагӣ ва эҷод кунад.
Гуфтаему бори дигар мегӯем, ки халқи тамаддунпарвар ва хайрхоҳу башардӯсти тоҷик таҳти сарварии Пешвои миллати худ дар ин сӣ соли даврони соҳибистиқлолӣ чунон фидокоронаву садоқатмандона аз пайи иҷро ва ба амал пайвастани армонҳои ҳазоронсолаи миллии худ гардид, ки ҳар сол, ҳатто дар ҳар рӯзу ҳар соати ин даврон ба як дастовард ва ё пирӯзӣ дар тамоми соҳаҳои ҳаёт мушарраф гардидааст. Аз соҳаи сиёсати байналмиллӣ то ба ҳама соҳаҳои хоҷагии халқ: бунёди хоҷагӣ дар тамоми соҳаҳои ҳаётан муҳим, аз ҷумла сотмон, кишоварзӣ, илму фарҳанг, бунёду тармими роҳҳо, сотмони нақбҳо, бунёди корхонаҳои нави саноатӣ ва ғайраву ғайра. Ин ки давлати навбунёди тоҷик аз хазинаҳои тиҳӣ оғоз кардаву имрӯз аз захираи миллиардҳо ҳарф мезанад, низ далели пирӯзиҳои истиқлолияти давлатии мост.
Сарвари кишвари мо, Давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон бо бунёдкориву созандагиҳои дохили кишвар, комёбиҳои бадастоварда, бо муҳити солиму осоиштаву хайрхоҳона дар мамлакат, бо мавқеи қавӣ ва башардӯстона дар сиёсати байналмилалӣ, бо ташаббускориву пешниҳодҳои дорои аҳамияти ҷаҳонӣ, бо иззату эҳтиром ва эътирофе, ки ноил гардидаанд, дар арсаи ҷаҳонӣ имрӯз мавқеи шоиста доранд. Ва ин мавқею ин обрӯи байналмилалӣ низ аз пирӯзиҳои замони соҳибистиқлолии кишварамон аст, ки ҳар яки моро сарбаланд медорад.
Нуктаи дигаре, ки бо истифода аз маврид мехоҳам зикр кунам, ин мавқеи миллатпарастона ва инсондӯстонаи Сарварамон аст, ки вобаста ба вазъи Афғонистони кулфатзада ва тақдири тоҷикони бурунмарзӣ ҷавонмардона, бидуни ҳарос падидор гардид ва нақши бузурге дар ҳимояи онҳо бозид.
Хуллас, миллати тоҷик таҳти сарварии Пешвои муаззами худ дар ин сӣ соли охир дар ноамнтарин даврон, мураккабтарин вазъияти байналмилалӣ, дар иҳотаи хатарҳои бузург аз ҳар ҷониб тавонист аз ниҳоди худ, аз сарчашмаҳои хиради зотии худ неру гирифтаву сар барораду эътирофи байналмилалӣ ёбад.
Ба гумони банда, дар ин ҷода дар оғоз интихоби роҳи дуруст ва қадамҳои ҳадафноки аввали халқамон таҳти сарварии Пешвои миллат, ки моро аввалан ба шинохти таъриху ҳувияти худ, худшиносии миллӣ ва ваҳдату ягонагӣ раҳнамоӣ намуд, нақши бузург ва ҳалкунанда бозид. Сипас он ҳарфҳои тиллоие, ки ҳамеша пайваста вирди забони Сарвари кишварамон буданд, ки мегуфтанд: -Ба умеди дигарон нашавед, аз худатон намонед, каси дигар омада Ватани моро обод намесозад, — раҳнамои асосии пирӯзиҳои мо гардиданд. Ва ҳамин тавр ҳам шуд, новобаста ба ҳама мушкилот, таҳдиду хатарҳо мо тавонистем Ватане созем нозанину осоиштаву сарбаланд.
Ва аминем, ки баъд аз тантанаҳои ҷашни сисолагӣ, бо ҳидоятҳои Пешвои ватандӯсти миллатамон тасхири қуллаҳои нави бахту мурод ва амалисозии барномаву нақшаҳои ҳадафноки дигаре ба манфиати миллатамон пеш хоҳад омад, ки моро бештар ба ҳадафҳои олии миллиамон хоҳад расонд ва чунон ки ҳадафи асосии Ҳукумат ва Пешвои миллатамон ин аст, сатҳи зиндагии мардуми моро боз ҳам баландтар хоҳад бардошт.
Манбаъ: АМИТ «Ховар»
Нет комментариев