Имрӯз нисфирӯзӣ вақте ки ба кор ҳозир шудаму дохили бинои кориамон шудам наворгирандаамон Афзалҷон ба ман «Хушдоманатон шуморо дӯст медоштаанд» гуфта бо ман ҳолпурсӣ карда баромада рафтанд ва барои пурсиши сабаби ин суханашон ҳатто имконият наёфта, ба утоқи кориамон даромадам, ғайри дигар ҳамкасбонам ҳамчунин Эшқулро ҳам дидам ва чизи дигаре ки таваҷҷӯҳи маро ба худ кашид, ин дар болои мизи корӣ истодани торт ва нӯшокиҳои ташнашикан буд. Ба худ «Эшқул бояд дар истироҳати меҳнатӣ мебуданд ё «отпуск»-ашон ба охир расида бошад- мӣ» гӯён оҳиста баъд аз ҳолпурсӣ кардан бо ҳамкорон аз Мавзунахон пурсидам: — худаш тинҷӣ-мӣ? Чиро қайд мекунед? Он кас ҳам дар ҷавоб гуфтанд:
— Зодрӯзи Эшқулро!
Инро шунида дарҳол назди соҳибҷашн рафтам ва табрикаш намудам. Аз табрикоти самимиву гарм аз ҳиҷолат сурх гашта, «ташаккур» гуфта аз шириниҳо ширин кардани даҳонро хоҳиш карданд. Ҳамин минвол ҳар касе ки дохили утоқ мешуд Эшқулро табрик месохт ва таманниёти хубу беҳтаринро баҳраш баён мекард. Чӣ хуб аст қайд кардани рӯзи мавлуд- ту дар маркази таваҷҷӯҳӣ, ин рӯз танҳо бо шунидани суханҳои хуш ва дар муҳити бисёр гуворову мусбӣ паси сар мешавад. Бале паси сар мешавад – худи ин вожаҳо дарак медиҳад ки бо наздик шудани рӯзи мавлуд соле аз ҳаёти мо паси сар мешавад, яъне умри мо тадриҷан меравад. Ман гуфтаниам, ки зодрӯз доштан ҳам хуб асту ҳам афсӯсовар аст.
Худамро барои охирон фикрам сарзаниш кардам, о -мо бояд танҳо дар бораи ҷиҳатҳои хуби ҳаёт фикр кунем, дигар ҳамааш ҳеҷ аст! Ҳамин тавр не, истифодабарандагони азиз! Агар шумо ҳам хоҳед ки ровӣ, хабарнигори мумтозу ширинбаёни мо — Эшқулро табрик кунед, пас имконият доред ба медиапортали «Тироз» пайваст гашта, зудтар таманниёти худро равона созед. Таманниёти шумо боиси хушҳолии ровии маҳбубатон мегардад.
Нет комментариев